Όσα ξέρεις για τους άντρες και φοβάσαι να παραδεχτείς…

Έλα τώρα, μην κάνεις την Κινέζα. Όλα τα παρακάτω είναι κοινά μυστικά. Ρίξε μια ματιά και στο τέλος θα συμφωνήσεις μαζί μου.

1. Ο έμπειρος εραστής
Κάθε άντρας θεωρεί τον εαυτό του έμπειρο και δάσκαλο στο κρεβάτι. Ξέρει τι να κάνει και πως να σε ικανοποιήσει. Μην πιάσεις λοιπόν ποτέ τέτοια κουβέντα μαζί του, αν θες να είσαι και αύριο η αγαπημένη του. Όσες καλύτερες εμπειρίες και να έχεις. Αν δεν είναι τόσο καλός όσο θα ήθελες, το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία. Αλλιώς μην τον αμφισβητήσεις λεπτό.

2. Στη ζώνη της περιόδου
Ναι, το γνωρίζουν όλοι ότι περνάς δύσκολες μέρες. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι μπορούν να το καταλάβουν κιόλας. Το δέχονται, αλλά τους πέφτει βαρύ το να ανεχτούν τη γκρίνια και τα νεύρα σου εκείνες τις ημέρες. Εν ανάγκη κάτσε σπίτι σου. Οι ορμόνες σου είναι δικαιολογία, αλλά όχι για όλα.

3. Πάντα παρατηρούν τι φοράς
Ναι, όσο κι αν δεν το δείχνουν, παρατηρούν σε κάθε περίπτωση τι φοράς. Δε μπορούν να μυρίσουν να νύχια τους για το αν είναι καινούριο, αλλά αν τους αρέσει θα το καταλάβεις. Όπως θα πρέπει να καταλάβεις ότι δεν πας ποτέ στο γήπεδο με 12ποντα. Εντάξει τώρα;

4. Ζαλισμένη από το ποτό
Σε όλους αρέσει η θέα μια γυναίκας ζαλισμένης από το ποτό με χαλαρές τις άμυνές της. Σε κανέναν όμως δεν αρέσει η γυναικεία έκδοση του Ορέστη Μακρή. Ε, πως να το κάνουμε… Δεν είναι sexy. Αυτό δε σημαίνει ότι θα εκτιμήσουν το γεγονός ότι παραγγέλνεις σόδα. Είπαμε, όλα με μέτρο.

5. Βρες τη χρυσή τομή στο make up
Ο Calvin Klein κάποτε είχε πει: Είναι ωραίο το φυσικό make up, αλλά απαιτεί περισσότερο χρόνο. Αφιέρωσε κι εσύ λίγο χρόνο παραπάνω για να δείχνεις φυσική κι όχι για να παστωθείς με τρία κιλά make up και 15 χρώματα σκιάς. Όλοι θέλουν μια λαμπερή και περιποιημένη γυναίκα δίπλα τους, αλλά κανείς έναν καρνάβαλο. Κατάλαβες;

6. One night stand δε σημαίνει αγκαλίτσες
Γιατί να θες να κοιμηθεί δίπλα σου κάποιος που γνώρισες σε μια στιγμή ξεφαντώματος και μετά από αρκετό ποτό για να σε δει το πρωί σε κακά χάλια, προσπαθώντας να συνέλθεις από το hangover; Δε θέλεις. Τότε εκείνοι γιατί; Κανείς δε θέλει να κοιμηθεί αγκαλιά με έναν άγνωστο που απλά έκανε μαζί του sex. Οπότε τώρα ξέρεις τι πρέπει να κάνεις μετά από μια τέτοια νύχτα. Ναι, ακριβώς αυτό. Βάζεις τα ρούχα σου και φεύγεις ή του δίνεις τα ρούχα του να φύγει. Και δε ζητάμε τηλέφωνο!

7. Ντους στη ντουζιέρα. Μπα!
Υπερεκτιμημένο. Πόσο μπορεί να απολαύσει το sex κάποιος που πρέπει να διατηρήσει ισορροπία για να μη γλιστρήσει μέσα στα νερά και σας πέσει η κουρτίνα στο κεφάλι; Όχι και πολύ, είναι η αλήθεια. Αρκεστείτε λοιπόν σε χάδια. Θα περάσετε και οι δύο πολύ καλύτερα. 

8. Φοβία δέσμευσης
Έλα, τι μας λες; Καινούριο αυτό και δεν το ξέραμε. Ποιον κοροϊδεύεις; Το ξέρεις πως οι άντρες φοβούνται τη δέσμευση, δεν είναι κάτι που ακούς για πρώτη φορά. Σταμάτα λοιπόν να ζητάς αποδείξεις από το πρώτο δίμηνο και προς Θεού, σταμάτα να το παίζεις κορίτσι για σπίτι. Έχει που έχει τη δυσκολία να διαλέξει την ιδανική, έχει κι αυτή την εκ γενετής φοβία, σταμάτα να τον πιέζεις γιατί θα στην κάνει μια ώρα αρχύτερα.

O έρωτας στα χρόνια της πολυγαμίας...

Πόσο εύκολο είναι να παραμείνεις πιστός σε μια σχέση όταν γύρω σου κανείς δεν το κάνει και ζεις σε μια εποχή που οι σχέσεις και δη οι μονογαμικές, τείνουν να γίνουν είδος υπό εξαφάνιση;

Στις μέρες μας τα μονογαμικά όντα είναι τόσα λίγα όσο και οι Ιβηρικοί Λύγκες. Δεν ξέρω αν γίνεται από πρόθεση ή επειδή η πολυγαμία είναι το νέο φαινόμενο της σημερινής κοινωνίας, αλλά πλέον είναι τόσο δύσκολο να κάνεις σχέση και μάλιστα μονογαμική, που όταν κάποιος ακούει ζευγάρια να δηλώνουν και μάλιστα εμπράκτως ότι είναι μαζί, ανοίγει τα μάτια διάπλατα και το σαγόνι του πέφτει στο πάτωμα, σα να τους λέει: "ουάου! γίνονται ακόμα τέτοια;". Στη συνέχεια θα κοιτάξει με απορία (καλά μα γιατί να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;) για να αποδώσει στο τέλος την απόλυτη περιφρόνηση (α, το κακόμοιρο!).


Σε μια εποχή όπου τα όρια μεταξύ φιλίας και ερωτισμού δεν υφίστανται καν και που όλα γύρω μας φωνάζουν "Ποιος ο λόγος να μείνεις με ένα μόνο σύντροφο όταν μπορείς να έχεις όσους περισσότερους μπορείς;" το να θέλεις να παραμείνεις μονογαμικός, είναι σα να σε βάζουν να κοιτάζεις ένα συντριβάνι με λιωμένη σοκολάτα και να σου λένε να μην το αγγίξεις. 


Το να θέλεις να παραμείνεις μονογαμικός είναι σα να προσπαθείς να γίνεις η εξαιρέση στον κανόνα. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Το να παραμείνεις μονογαμικός και σταθερός σε μια σχέση, θέλει κόπο και συνεχή προσπάθεια πράγματα αδιανόητα για την εποχή που ζούμε. Είναι πολύ εύκολο να αλλάζεις συντρόφους με τη συχνότητα που αλλάζεις εσώρουχο, πόσο εύκολο όμως είναι να προσπαθείς καθημερινά να διατηρήσεις μια σχέση; Καθόλου, ιδαίτερα όταν είναι κόντρα στο ρεύμα της εποχής και συναινεί με τη φυσική τάση του ανθρώπου να διαλέγει το εύκολο. 


Παρόλα αυτά, εγώ πιστεύω στη μονογαμία. Σου προσφέρει μια σταθερά στη ζωή σου που τα πολυγαμικά όντα δε θα βρουν ποτέ. Και ναι, μπορείς να επιβιώσεις σε μια κοινωνία πολυγαμική, αρκεί να το θελήσεις. Κι εκεί που οι άλλοι θα υποπέφτουν συνέχεια στους πειρασμούς, εσύ θα τους κοιτάς, θα τους αναγνωρίζεις και περήφανος θα αποχωρείς. Γιατί εσύ θα είσαι ο άξονας γύρω από τον οποίο θα κινούνται οι κανόνες. 

I don't ever wanna grow up...

I can go until I blow up and I can drink until I throw up and I don’t ever wanna grow up...


Δεν ήμουν πάντα έτσι όμως όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι χειρότερη -όπως θα έλεγε και η κολλητή μου- αλλά συνειδητοποιημένα χειρότερη. Βασικά χειρότερη για τα δεδομένα του κοινού θνητού. Εγώ απλά αρνούμαι να μεγαλώσω και να ρουτινιάσω τη ζωή μου. Ούτε η κρίση, ούτε η μιζέρια, ούτε ο φόβος μπορούν να με συμμαζέψουν και χαίρομαι πολύ γι' αυτό.


Ζω στον κόσμο μου, στο δικό μου μοναδικό κόσμο. Και μου αρέσει εκεί γιατί εγώ είμαι αυτή που τον έχω δημιουργήσει. Κανένας και τίποτα δε χωράνε σε αυτόν, εκτός αν εγώ έχω επιλέξει να τον βάλω. Και είναι το καλύτερο μέρος απ' όλα γιατί περνάω καλά. Βγαίνω, πίνω, διασκεδάζω, ταξιδεύω, τρώω τα λιγοστά ή πολλές φορές και περισσότερα χρήματά μου σε ό,τι μου δίνει χαρά. Ακόμα και τώρα που το αύριο είναι αβέβαιο, αν βρω τα παπούτσια των ονείρων μου θα δώσω ό,τι έχω και δεν έχω για να τα αποκτήσω. Όποιο κι αν είναι το κόστος. 


Ξέρω ότι είμαι τυχερή. Κάνω τη δουλειά των ονείρων μου με τους όρους που θέλω εγώ. Κάθε που μπαίνει η άνοιξη μαζεύω τα πράγματά μου και μετακομίζω στο πιο όμορφο νησί του κόσμου κι όταν έρχεται η ώρα να επιστρέψω στην πόλη και τη ρουτίνα της, αν δω τα σκούρα γεμίζω και πάλι τη βαλίτσα μου και φεύγω για όποιο μέρος μου καρφωθεί στο κεφάλι. 


Ανεξαρτήτως εποχής βγαίνω, πίνω συνέχεια και χορεύω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Σιχαίνομαι τη μιζέρια κι ό,τι μπορεί να με προβληματίσει. Δεν είναι ότι αποφεύγω τις ευθύνες. Τον περισσότερο καιρό κάνω δύο δουλειές και τρέχω σαν τρελή για να προλάβω κι αυτό γιατί θέλω να μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει. Κι εμένα μου αρέσει να περνάω καλά. Και η δουλειά είναι το μέσο για να κερδίσω χρήματα που μέσω αυτών μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Και μπορεί τα χρήματα να μη φέρνουν την ευτυχία, μπορούν όμως να αγοράσουν πολλά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο.



Πολλοί μπορεί να αναρωτιούνται πως με όσα συμβαίνουν γύρω μου εγώ βρίσκω τη διάθεση για καλοπέραση. Όμως αυτή την κατάσταση ούτε την επέλεξα και ούτε την ασπάζομαι. Πατάω στα πόδια μου, είμαι ανεξάρτητη, δεν έχω υποχρεώσεις που να βαραίνουν τις πλάτες μου και αρνούμαι πεισματικά να γίνω ένα με όλους τους ξενέρωτους που όλο βρίζουν και δεν κάνουν τίποτα να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, πιπιλώντας την καραμέλα της όλης κατάστασης. 


Και ναι, το ξέρω κοντεύω τα 30. Το σωστό -για τους πολλούς και όχι για μένα- θα ήταν να σκέφτομαι οικογένεια και παιδάκια και όχι πάρτυ και ατελείωτα hangovers. Αλλά αν θέλετε να αναμασήσω κι εγώ την καραμέλα της κρίσης, μπορώ. Κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως εγώ θέλω αν η κατάσταση γίνει χειρότερη. Προτιμώ λοιπόν να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου και να ελπίζω σε έναν έρωτα που θα με τυφλώσει και θα με κάνει να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κι αν κάποια στιγμή έρθει η στιγμή να παντρευτώ θα το κάνω για το νυφικό για το πάρτυ... Άντε και για ένα παιδί. 

Dear Santa...

Αγαπημένε μου  Άγιε Βασίλη


"Δώσε μου μιά Ιδέα να με συνεπάρει, ένα Όνειρο να με απογειώσει, έναν Έρωτα να με φλογίσει κι εγώ θα κινήσω τη Γη..."


Το ξέρω πως μεγάλωσα για να σου γράφω γράμματα, αλλά σα μεγάλο παιδί που είμαι κι εγώ, ζηλεύω όταν βλέπω τα άλλα παιδάκια να παίρνουν αυτό που θέλουν. Γι' αυτό αποφάσισα να σου γράψω φέτος κι ελπίζω να με πάρεις στα σοβαρά. Κανονικά βέβαια, θα έπρεπε να απαιτώ έτσι που με έχεις φτυσμένη τόσα χρόνια, αλλά θα σε πάρω με το καλό μήπως και...


Τη χρονιά αυτή σε γενικές γραμμές ήμουν πολύ καλό παιδί. Εντάξει, δεν ήμουν το καλύτερο, αλλά έκανα φιλότιμες προσπάθειες. Μερικές φορές φορές τα κατάφερα, άλλες πάλι όχι, όμως ομολογώ πως δεν έκανα τίποτα επίτηδες... Τις περισσότερες φορές τουλάχιστον. Βλέπεις, άνθρωπος είμαι κι εγώ κι έχω αδυναμίες. Μία από αυτές είναι ότι καμιά φορά βλάπτω λίγο παρά πάνω τον εαυτό μου. Σου υπόσχομαι παρόλα αυτά τη νέα χρονιά να με προσέχω περισσότερο.


Θα έπρεπε να ξέρεις όμως, πως οι καλές πράξεις είναι πολύ δύσκολες στις μέρες μας, ειδικά όταν τα άλλα παιδάκια έχουν δικά τους παιχνίδια ενώ εσύ όχι. Βασικά όχι, εσύ. Εγώ και πολλά άλλα παιδάκια. Το ξέρω πως δεν πρέπει να παίζουμε με παιχνίδια που δεν είναι δικά μας, πόσο μάλλον όταν δεν έχουμε τη συγκατάθεση του ιδιοκτήτη. Κι εγώ φέτος έπαιξα με ξένα με παιχνίδια, το παραδέχομαι. Είχα άγνοια όμως και καθόλου κακή πρόθεση, και επιπλέον δεν είχα δικό μου. Έχω να σου πως όμως, πως πρώτον τα ξένα παιχνίδια έχουν κι αυτά τη δική τους βούληση και τα τελευταία χρόνια, αυτά είναι που προτιμούν να ξεπορτίζουν, ενώ αυτά που δεν έχουν καν ιδιοκτήτη κοιμούνται.


Αυτό φυσικά δε μου δίνει άφεση αμαρτιών, αλλά θα ήθελα να το πάρεις σαν ελαφρυντικό μαζί με την ειλικρινή μεταμέλειά μου. Υπόσχομαι τη νέα χρονιά να μην ξανακουμπήσω παιχνίδι που δεν είναι δικό μου, αλλά φρόντισε σε παρακαλώ να μου στείλεις κι εμένα ένα κατάδικό μου. Παιδί είμαι κι εγώ όπως σου είπα και θέλω να παίζω... Και στην τελική τι ζητάω; Ένα παιχνίδι ζητάω, έτσι, επειδή το αξίζω...


Η Ειρηλένα μου είπε να σου μιλήσω γλυκά για να μας ακούσεις φέτος, όμως κι εκείνη ξέρει πως το γλυκό δε μου πάει τις περισσότερες φορές. Γι' αυτό θα μιλήσω ευθαρσώς, ακόμα και με κίνδυνο να σε αποπάρω και να με ξεχάσεις για ακόμα μία χρονιά. Αλλά μεταξύ μας τώρα... Τι είχαμε, τι χάσαμε; 


Δεν δεν είναι δίκαιο να ξέρεις αυτό που κάνεις. Δίνεις παραπάνω παιχνίδια σε κάποιους που δεν τα εκτιμούν και σε κάποιους που απλά θέλουν ένα μόνο δικό τους και θα το προσέχουν σαν τα μάτια τους, δε δίνεις κανένα. Επίσης, δεν ξέρω τι κάνεις, αλλά υποπτεύομαι ότι ψεκάζεις τα ελεύθερα παιχνίδια και δεν κάνουν βήμα να βρουν τον ιδιοκτήτη τους, ενώ αυτά που ανήκουν κάπου, όλο ελεύθερα τριγυρίζουν και βρίσκουν δύο, τρία και πολλές φορές περισσότερα παιδάκια που δεν έχουν παιχνίδι να παίζουν για να ασχολούνται μαζί τους. 


Ξέρω, πως μέρες που είναι θα έπρεπε να λέω μόνο καλά λόγια και να σκέφτομαι πως θα γίνω καλύτερη, αντί να σου τα χώνω. Δηλώνω όμως υπεύθυνα ότι όλα τα παραπάνω θα τα τηρήσω. Δε θα παίζω με ξένα παιχνίδια, θα κάνω όσες περισσότερες καλές πράξεις μπορώ και θα γίνω όσο καλύτερος άνθρωπος γίνεται. Κι εσύ όμως μη με ξεχάσεις και φέτος. Δε ζητάω πολλά. Εκτός από επιτυχία στη δουλειά μου κι ένα MacBook Pro ολοκαίνουριο -είναι επειδή μου χρειάζεται- θέλω κι ένα παιχνιδάκι. Δε θα σε κουράσω με standard, αν και θα μπορούσα να σου αραδιάσω ένα σωρό από αυτά. Νομίζω όμως ότι τόσα χρόνια πια που μεγαλώνω δίπλα σου, ξέρεις ακριβώς τι θέλω. 


Τέλος, θέλω να σε ευχαριστήσω που με άκουσες κι αν φέτος αποφασίσεις να φανείς γενναιόδωρος μαζί μου και μου στείλεις το παιχνίδι μου, βάλε σε παρακαλώ πολύ για καλό και για κακό και μια κάρτα αλλαγής. Απλά για την περίπτωση που βγει προβληματικό, δε θέλω να σε υποτιμήσω... Άγιος είσαι κι εσύ, πόσα να κάνεις; Ή μήπως δε δέχεσαι αλλαγές; 


Εντάξει, σταματάω. Μόνο καλά λόγια και καλές πράξεις από εδώ και πέρα. Και που σαι Άγιε... Αν μπορείς να κάνεις κάτι για την κρίση στην Ελλάδα, σε παρακαλώ στείλε μόνο χρήματα στον κόσμο που τα χρειάζεται και όχι στο κράτος. Αυτοί πάλι σκατά θα τα κάνουν...

Love actually...

Αν η αγάπη είναι παντού γύρω μας τότε εγώ γιατί επιμένω να μην τη βρίσκω;


Από πάντα αγαπούσα τα Χριστούγεννα γιατί ήταν γιορτή χαράς. Η παραμονή των Χριστουγέννων ήταν η αγαπημένη μου γιατί ως χαϊδεμένη, έπαιρνα δωράκια από όλους. Είχα πάντα τρελή χαρά να ανοίγω πακετάκια που προορίζονταν μόνο για μένα. Κι αργότερα όμως, η συγκεκριμένη μέρα ή μάλλον νύχτα, ήταν η αγαπημένη μου για να βγω και να διασκεδάσω. Μάλλον επειδή οι γονείς μου ήταν πιο ελαστικοί λόγω των ημερών κι εγώ κάθε χρόνο το εκμεταλλευόμουν όλο και περισσότερο.
Τα τελευταία χρόνια όμως, τα Χριστούγεννα με μελαγχολούν. Με πιάνει μια γκρίνια, μια θλίψη και μια κατάθλιψη μη σου πω, που δεν την παλεύω. Μάλλον θα φταίνε όλες αυτές οι γλυκανάλατες ταινίες που βγαίνουν κάθε χρόνο -κι εγώ φυσικά τις βλέπω όλες, μαζί με τις κλασικές που έχω στη συλλογή μου- για να μας πείσουν πως τις μέρες αυτές όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Σε αυτές τις ταινίες ο φτωχός βρίσκει τη θαλπωρή και το σπιτικό που του λείπει, ο γκρινιάρης καταλαβαίνει πως πρέπει να χαμογελάει, αυτός που δεν έχει οικογένεια βρίσκει κάποιους να τον νοιάζονται, αυτός που θέλει να ερωτευτεί επιτέλους βρίσκει τον έρωτα της ζωής του κι όλοι μαζί ζουν happily ever after. Αυτό συμβαίνει όμως μόνο στις ταινίες γιατί ο δικός μου χριστουγεννιάτικος έρωτας 29 χρόνια χάνεται στο δρόμο.

Φέτος η μελαγχολία μου ξεκίνησε λίγο πριν μπει ο μήνας των Χριστουγέννων. Αποφάσισα να επενδύσω σε ένα καινούριο δέντρο για να μπω σε χριστουγεννιάτικο mood από νωρίς. Τρομάρα μου! Δε λέω, χάρηκα πολύ με το δημιούργημά μου, αφού το στόλισα και στα χρώματά μου, και μόλις άναψα και τα λαμπάκια έμεινα να το θαυμάζω για λίγο. Αμέσως μετά ο μαζοχισμός μου χτύπησε την πόρτα. "Μμμμ... Μήπως να βάλω κι ένα Love Actually να παίζει για να το νιώσω λίγο περισσότερο;" σκέφτηκα... Και η σκέψη έγινε πράξη. 
Ειλικρινά, αυτή την ταινία τη λατρεύω, αλλά από την πολλή λατρεία κοντεύω να την μισήσω. Από το 2006 που την ανακάλυψα- το 2003 προβλήθηκε για πρώτη φορά- τη βλέπω κάθε χρόνο και κάθε φορά καταλήγω να κλαίω με μαύρο δάκρυ, μάλλον φταίει ο μαζοχισμός που λέγαμε παραπάνω. 
Την πρώτη φορά που την είδα ήμουν μεν φρεσκοχωρισμένη, αλλά χαρούμενη γι' αυτό. Από εκείνη τη στιγμή όμως φυτεύτηκε στο μυαλό μου ο σπόρος του παραμυθιού. Τι ωραία που θα ήταν να ερωτευόμουν λίγο πριν τα Χριστούγεννα και να ζούσα τις πιο ρομαντικές γιορτές της ζωής μου... Λαμπάκια παντού, στολισμένα δέντρα, φιλιά κάτω από το γκι, γιορτινή διάθεση και αγάπη, πολλή αγάπη... Σκατά!

Και η χρονιά πέρασε, εγώ ερωτεύτηκα δυο μήνες μόλις πριν τα Χριστούγεννα. "Ωραία..." σκέφτηκα "αυτά τα Χριστούγεννα δε θα είναι σαν και τ' άλλα, το χουμε!". Και η αλήθεια είναι ότι την πρώτη χρονιά το 'χαμε. Πολλά φιλιά, ρομαντικές εξορμίσεις, ξενύχτια με φίλους και πιώματα μέχρι το πρωί, και sex. Πολύ sex. Παντού και συνέχεια. Η δεύτερη χρονιά όμως δεν ήταν ίδια. Αντί να φιλιόμαστε κάτω από το γκι, τσακωνόμασταν γιατί ο ένας νύσταζε κι άλλος -εγώ δηλαδή- ήθελε να βγει έξω. Βλέπεις για μένα η παραμονή των Χριστουγέννων σήμαινε και έξοδο. Τελικά, αφού μου έκανε το χατήρι να βγούμε, στο τέλος μου το έβγαλε ξινό γιατί εγώ και η παρέα μου βγαίνουμε λες και δεν έχουμε ξαναβγεί και είμαι απαράδεκτη επειδή ήπια ένα ποτηράκι παραπάνω. Και τελικά, αντί να κοιλώμαστε στα σεντόνια, καταλήξαμε να πλακωνόμαστε στο Γκάζι. Ένα μήνα μετά χωρίσαμε.
Κι αυτό είναι το πρόβλημα με τις ταινίες. Πάντα μας δείχνουν τι γίνεται και μετά στο μέλλον μας αφήνουν την υπόνοια ότι όλοι ζουν καλά κι εμείς καλύτερα. Αυτό το καλύτερα το δικό μας όμως που είναι; Γιατί αν υποπτευτώ ότι αυτά θα είναι τα τρίτα Χριστούγεννα χωρίς ρομάντζο, έστω και για 15 μέρες, θα κάνω μήνυση στο Hollywood και σε όσους γράφουν σενάρια για χριστουγεννιάτικες ταινίες. Δεν γίνεται 15 άτομα στο "Love actually" να βρίσκουν τον έρωτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές τους να γίνονται χρωματιστές κι εγώ που είμαι ένα άτομο να μη μπορώ να ζήσω λίγο ρομάντζο εορταστικό. Ε, δεν το δέχομαι! Τι πρέπει να κάνω δηλαδή για να βρεθεί αυτός ο κάποιος; Να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη μήπως και μου τον στείλει πακέτο με κορδέλα; Να το κάνω κι αυτό, αλλά αν ξαναπέσω σε κατάθλιψη και φέτος δε θα το αντέξω... 
Τελικά, οι ρομαντικές ταινίες με χαλάνε. Δεν είμαι έτσι εγώ υπό νορμάλ συνθήκες. Και τα Χριστούγεννα με χαλάνε. Με κάνουν ρομαντική. Άντε, να τελειώνουμε με τις χειμωνιάτικες γιορτές να αρχίσουμε σιγά σιγά τις ευχές για "Καλό Καλοκαίρι". Μόνο έτσι θα πάρουμε τα πάνω μας. 

Προσδιορίζοντας το ξέκωλο... Και όχι μόνο!

Δεν ξέρω αν έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι εννοούν οι άντρες όταν λένε "τρελό ξέκωλο", αλλά εγώ αυτή την απορία την είχα πάντα. Έμαθα όμως ότι όταν το λένε, το λένε για καλό.


Έχει πολλή πλάκα όταν βάζεις τους άντρες να ορίσουν τις λέξεις που χρησιμοποιούν μεταξύ τους για να χαρακτηρίσουν μια γυναίκα. Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα πέσει στην αντίληψή σου ότι σε αποκάλεσαν "ξέκωλο" μην βιαστείς να το εκλάβεις ως αρνητικό. Μάλλον για καλό το έχουν πει.

Όταν μια γυναίκα αποκαλεί μια άλλη γυναίκα "ξέκωλο" προφανώς το κάνει από ζήλια. Όταν όμως ένας άντρας χαρακτηρίζει μια γυναίκα "ξέκωλο" της αποδίδει κάτι σαν τιμητικό τίτλο. Ένα "ξέκωλο" λοιπόν, είναι πάντα sexy. Δεν συμβαίνει όμως ποτέ το αντίθετο. Μπορεί μια άλλη γυναίκα να είναι απλά "sexy", χωρίς να είναι "ξέκωλο". Τη χωρίζουν όμως μόνο δύο ώρες από το να γίνει. Γιατί αν τελικά οι επιδόσεις της κρεβάτι είναι οι αναμενόμενες, ο χαρακτηρισμός που θα της αποδοθεί είναι αυτός: "τελικά ήταν ένα ξέκωλο...!!!".


Ξαναγυρίζουμε λοιπόν στα "ξέκωλα". Ξέκωλο είναι μια γυναίκα που προκαλεί με το ντύσιμό της. Αυτό δε σημαίνει ότι τα βγάζει όλα στη φόρα -το "ξέκωλο" δεν είναι "τσόντα". Η "τσόντα" δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία. Το "ξέκωλο" απλά ντύνεται λίγο λιγότερο τονίζοντας αισθητά τα δυνατά της σημεία. Στο "ξέκωλο" υπάρχουν διαβαθμίσεις. Υπάρχει το "ξεκωλάκι" και το "καραξέκωλο". "Ξεκωλάκι" αποκαλούν το ολίγον τι ξέκωλο, και "καραξέκωλο" όπως όλοι καταλαβαίνουμε είναι η υπέρτατη διαβάθμιση και όχι το "μαύρο ξέκωλο".

Υπάρχουν όμως και τα "κοντοπούτανα". Αυτό ήταν πάντα η μεγάλη μου απορία. Το "κοντοπούτανο" είναι μία σύνθετη λέξη που αποτελείται από τις εξής δύο: κοντή και πουτάνα. Αν τις αναλύσεις ξεχωριστά καμία από τις δύο δεν υποδηλώνει κάτι καλό. Όταν όμως συνδυάζονται ο χαρακτηρισμός "κοντοπούτανο" κάνει τη διαφορά. Και πιστέψτε με σε καμία περίπτωση δεν το λένε για κακό. Αντιθέτως μάλιστα...

Έχουμε όμως και τα "σκυλιά". Με τον όρο αυτό χαρακτηρίζεται η γκόμενα που τρέχει στα σκυλάδικα, ντύνεται σαν μπουζούκι και ως επί το πλείστον είναι λαϊκιά. Το "σκυλί" μπορεί άνετα να είναι "ξέκωλο" αλλά πάντα θα παραμένει "σκυλί", αυτό δεν αλλάζει. "Σκύλος" επίσης μπορεί να είναι και μια γυναίκα που επιμένει στο στόχο της ακόμα κι αν αυτός την έχει εντελώς φτυσμένη. Όμως αυτή εκεί... Παραμένει "σκύλος"!

Η "ξεκωλιάρα" δεν είναι διαβάθμιση του "ξέκωλου" αλλά μια ιδιότητα μόνη της. Όταν μια γυναίκα ανήκει σε αυτή την κατηγορία δε χρίζει ιδιαίτερης εκτίμισης γι' αυτό και χαρακτηρίζεται έτσι. Ο όρος αυτός είναι ο χείριστος. Επίσης με τη λέξη "πουτάνα" χαρακτηρίζουν τη γυναίκα που πάει με όλους, ενώ η "καριόλα" είναι αυτή που πάει με όλους εκτός από εκείνον.


Τέλος υπάρχουν και τα "μπάζα" ή "πατσαβούρες" όπως αποκαλούνται από τον γυναικείο πληθυσμό. Σε αυτήν την κατηγορία ανήκουν όλες όσες θέλουν να γίνουν κάτι από τα παραπάνω, αλλά μένουν απλά στην προσπάθεια καθώς η εξωτερική τους εμφάνιση δεν τους βοηθά και τόσο. Έτσι παραμένουν στο wanna be...




 Ευχαριστώ πολύ τους φίλους μου Σταύρο Πολυκανδριώτη για τις θεϊκές ατάκες, Αντώνη Μπουγιούρη για τους προσδιορισμούς και τις ιδιότητες, Αντώνη Δρόσο για τις καθοριστικές επεμβάσεις και το Γιατρό για τη συμβολή του στη σοβαρότατη αυτή συζήτηση!!!

It's all about the game...

Το να ζεις μόνος και αδέσμευτος, χωρίς να υπάρχει ένας άλλος μέσα στην εικόνα της πραγματικότητά σου, μπορεί να είναι μια σκληρή εμπειρία. Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα εκεί έξω όταν ψάχνεσαι, ειδικά όταν έχεις την τάση να βουτάς πάντα στα βαθιά νερά.


Όταν είσαι single το σπίτι δεν σε κρατάει. Θέλεις να βγεις έξω, να φλερτάρεις και να επιβεβαιωθείς. Όσο πιο πολύ βγαίνεις  τόσο πιο πολύ εκπαιδεύεσαι στο φλερτ, μέχρι που αυτό γίνεται στοιχείο του χαρακτήρα σου και μέρος της ζωής σου. 


Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς φλερτ. Εξάλλου, όχι που να το παινευτώ, αλλά είμαι πρωταθλήτρια στο είδος. Αμετανόητη single βλέπεις. Και το φλερτ με ανανεώνει. Με κάνει να νιώθω καλά και με επιβεβαιώνει ακόμα κι αν γυρίσω σπίτι μόνη μου το βράδυ. Το φλερτ είναι πιο δραστικό κι από το botox. Με κάνει να νιώθω και να φαίνομαι νέα και χαμογελαστή. Εξάλλου, σε ποιον δεν αρέσει να αρέσει.


Μέσα από το φλερτ ψάχνεις κάτι να βρεις. Εγώ ψάχνω αυτόν που θα μπορέσει να παίξει με το μυαλό μου. Και τότε βγαίνει ο ερωτισμός και ξεκινάει το παιχνίδι. Συνήθως τα παιχνίδια έχουν μόνο ένα νικητή και το ζητούμενο είναι να είσαι εσύ αυτός. Τι γίνεται όμως όταν ένας πρωταθλητής του φλερτ πέφτει στα δίχτυα ενός επαγγελματία παίχτη; Είναι η μάχη χαμένη από την αρχή ή αξίζει τον κόπο να παίξεις ακόμα κι αν τα προγνωστικά δεν είναι με το μέρος σου; 


Η διαφορά ανάμεσα σε έναν πρωταθλητή του φλερτ κι έναν επαγγελματία παίχτη είναι η εξής: Αυτός που φλερτάρει το κάνει απλά για να περάσει την ώρα του επιβεβαιώνοντας το ναρκισσισμό του κι αν βγει κάτι ενδιαφέρον από αυτό είναι διπλά χαρούμενος. Σε αντίθεση ο επαγγελματίας παίχτης, έχει απώτερο σκοπό να σε ρίξει στο κρεβάτι του. Δεν φλερτάρει ποτέ για να φλερτάρει. Παίζει το παιχνίδι του με σκοπό να βάλει ένα plus one στην ατελείωτη λίστα του. 


To μεγαλύτερο πρόβλημα όμως βρίσκεται στο ότι ενώ οι δύο αυτοί παίχτες βρίσκονται σε διαφορετικά στρατόπεδα, μοιάζουν πάρα πολύ και είναι πολύ εύκολο να τους μπερδέψεις. Επίσης, συνήθως έλκονται πολύ ο ένας από τον άλλο γιατί και οι δύο φλερτάρουν πολύ και το κάνουν καλά. Εξάλλου και για τους δύο ισχύει το ίδιο: It's all about the game baby... Το μόνο που αλλάζει είναι οι κανόνες.


Όταν ένας πρωταθλητής του φλερτ λοιπόν πέσει στα δίχτυα ενός επαγγελματία παίχτη, τότε αυτόματα το παιχνίδι αποκτά ενδιαφέρον και οι επιδόσεις αυξάνονται. Είναι επειδή αυτός ο συνδυασμός αυτός έχει πάντα πολύ ενδιαφέρον, αφού και είναι οι δύο φαβορί. Ξέρουν πολύ καλά να παίζουν, έστω κι αν καθένας τους παίζει για διαφορετικό λόγο. Κι αν κάποια στιγμή κερδίσει ο ένας από τους δύο στα σημεία, κάποια στιγμή ο άλλος θα βρει τον τρόπο να πάρει τη ρεβάνς και θα φροντίσει να το κάνει εκτός έδρας. 


Αυτό δεν είναι πάντα απαραίτητα κακό. Αν σου αρέσει να παίζεις θα το κάνεις ακόμα και στα βαθιά νερά. Αυτό που έχει σημασία είναι να ξέρεις να χάνεις. Κι αν κάποια στιγμή αποφασίσεις να γυρίσεις το παιχνίδι, να έχεις πάντα υπ' όψιν σου τις απώλειες. Εξάλλου, στον έρωτα και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται.

Τι έμαθα στη Μύκονο φέτος το καλοκαίρι...

H αλήθεια είναι πως φέτος ήρθα με βαριά καρδιά στο νησί των ανέμων. Δεν ήθελα και τα πράγματα από την ώρα που πάτησα το πόδι μου εδώ μέχρι τώρα που μετράω αντίστροφα για να επιστρέψω δεν ήρθαν και τόσο ομαλά. Παρόλα αυτά είναι μία από τις καλύτερες εποχές της ζωής μου.


Στο διάστημα αυτό, αναμετρήθηκα με τον εαυτό μου, πάλεψα με την μοναξιά μου, κουράστηκα με τη συνεχή δουλειά, το παράκανα με τα ξενύχτια και τα ποτά, έκανα καινούριους φίλους, διέγραψα παλιούς, φέρθηκα σαν άντρας με τους άντρες, ερωτεύτηκα για κάποιες μέρες και την ξαναπάτησα για άλλη μια φορά και γενικά ήταν έξι πάρα μα πάρα πολύ έντονοι μήνες.


Κάνοντας έναν απολογισμό για τους μήνες αυτούς θέλω να δηλώσω πως έμαθα τα εξής:

• Οι άντρες μπορούν να πουν ψέματα θέλοντας απλά και μόνο να γαμήσουν. Αυτό βέβαια δεν είναι κάτι καινούριο. Το ότι μπορούν να φτάσουν στο στάδιο του "καραγκιοζισμού" όμως το είδα καλά εδώ. Φίλε, είμαστε μεγάλα παιδιά. Το sex μπορεί να υπάρξει και χωρίς υπόσχεση σχέσης γι' αυτό κόψε τις μαλακίες.
• Τα ποτά θέλουν και κάποιο όριο. Σε αυτό το νησί όμως η λέξη όριο δεν υπάρχει ειδικά όταν έχει να κάνει με το αλκοόλ. Τα σφηνάκια είναι παντού και καθημερινά. Μετά την επιστροφή μου στην Αθήνα υπόσχομαι να ξαναπιώ του χρόνου το καλοκαίρι.
• Ό,τι είδα στην ταινία Hangover μπορεί να συμβεί στ' αλήθεια και το έζησα φέτος και με το παραπάνω. Μπορεί να ψάχνεις μια μέρα ολόκληρη το αυτοκίνητό σου και μόλις το βρεις και ανακαλύψεις τι έγινε το προηγούμενο βράδυ (γιατί στο τέλος πάντα ανακαλύπτεις) να γελάς με την ψυχή σου για ό,τι συνέβη. Γιατί κανένα βράδυ δεν είναι σαν το προηγούμενο. Αυτή είναι και η γοητεία του νησιού.
• Οι ομορφότεροι, οι εξυπνότεροι, οι πιο καλλιεργημένοι και οι πιο επιτυχημένοι άντρες σε αυτόν τον πλανήτη είναι οι gay. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό, αλλά είναι η αλήθεια. Και πιστέψτε με, εμάς τις γυναίκες μας πονάει περισσότερο το γεγονός.
• Επίσης, οι gay είναι φίλοι μας. Ξέρουν πάντα που βρίσκονται τα πιο καυτά γκομενάκια και καταλαβαίνουν αμέσως αν είναι gay ή straight. Το πρόβλημα εντοπίζεται μόνο όταν έχετε το ίδιο γούστο.
• Μην παίρνεις ποτέ όρκο για κανέναν άντρα ότι είναι straight. Την απόδειξη μου την έδωσαν και πάλι οι gay φίλοι μου. Πολλές φορές αυτό που βλέπεις καμία σχέση δεν έχει με την πραγματικότητα. Και αν νομίζετε ότι οι gay είναι πολλοί, που να δείτε πόσοι είναι οι κρυφο-gay!
• Μέσα στα gay bar συχνάζουν και άντρες. Μάλλον γιατί εκεί δεν έχουν ανταγωνισμό. Το να σε παρακολουθούν όμως και να σου χτυπάνε την πόρτα στις 5 τα ξημερώματα και με μανία δεν συμβαίνει κάθε μέρα. Και το έπαθα και αυτό.
• Υπάρχουν άντρες που μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις ΘΕΑ. Συνήθως όμως αυτούς τους άντρες δεν τους θέλεις, παρόλο που τους εκμεταλλεύεσαι, σε αντίθεση με αυτούς που είναι έτοιμοι να σε πατήσουν. Βλέπεις ρόδα είναι αυτή και γυρίζει.
• Το παρελθόν λέγεται έτσι γιατί πρέπει να το αφήνουμε πίσω. Μαθαίνουμε από αυτό, αλλά το κρατάμε εκεί που πρέπει, αλλιώς χάνουμε το παρόν. Kαι είναι τόσο ωραίο το παρόν.
• Οι μικρότεροι άντρες πολλές φορές μπορεί να είναι γοητευτικοί και πολύ μάλιστα. Μέχρι τώρα δεν συμμεριζόμουν την άποψη αυτή, αλλά λίγο πριν τα πρώτα "άντα" άλλαξα γνώμη. Γιατί τα πιπίνια έχουν άλλη χάρη...
• Mέχρι τώρα γνώριζα ότι υπήρχαν κομπλεξικοί άντρες. Δεν ήξερα όμως ότι επειδή μπορεί να προτιμάς τη φιλία τους από τον έρωτά τους μπορούν να φτάσουν στο σημείο να κάνουν ότι δεν σε ξέρουν. Φιλαράκι τα κόμπλεξ σου και σε άλλη παραλία. Ουστ!
• Διαπίστωσα ότι δεν μπορώ να κάνω σχέση. Είναι τόσο ωραίο να είσαι single το καλοκαίρι... Από χειμώνα νομίζω ότι μπορώ να ξαναπέσω σε κατάθλιψη.
• Δεν πρέπει ποτέ να είσαι αρνητικός με τίποτα. Ξεκίνησα να έρθω με βαριά καρδιά και τελικά η περίοδος αυτή μετατράπηκε σε μία από τις καλύτερες της ζωής μου. Fuck! I love this place!
• Ε ναι λοιπόν! Έχω αντοχές. Μεγάλες και στα πάντα. Μπορώ να ζήσω με ελάχιστο ύπνο και να έχω ενέργεια συνεχώς. Μπορώ να κάνω δύο δουλειές και μετά να διασκεδάζω μέχρι το πρωί σε μόνιμη βάση. Όπως λέει και μια καλή φιλή που γνώρισα φέτος: I am a tiny superhero! I don't need sleep, I just need shots!
•  Life is beautiful if you are having fun... Κι εγώ γέλασα, έκλαψα, διασκέδασα, ερωτεύτηκα, εκμεταλλεύτηκα, μέθυσα, έβρισα, χτύπησα, πόνεσα κι ό,τι άλλο μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο ον. Και επιβίωσα μετά από όλα!
• Τελικά έχει πλάκα να ζεις σε ένα μικρό μέρος ακόμα κι αν πρόκειται για την κοσμοπολίτικη Μύκονο. Γιατί όταν όλοι φεύγουν εμείς που μένουμε εδώ ξέρουμε να περνάμε καλά μεταξύ μας. Eίναι το δικό μας χωριό.
• What happens in Mykonos stays in Mykonos. Σε λίγο που θα ανοίξουν και πάλι τα σχολεία θα συμμαζευτώ. To έχω υποσχεθεί και στην κολλητή μου. Την κατάθλιψη της επιστροφής και του τέλους του καλοκαιριού δεν ξέρω πως θα αντέξω. Μόνο μια σχέση θα με σώσει νομίζω...

Μη μου μιλάς για καλοκαίρια...

Ο γλυκός ήχος του κύματος την ώρα που χαϊδέυει την ακτή είναι κάτι παραπάνω από μαγευτικός. Τον ακούς και σε ταξιδεύει. Το απαλό αεράκι που έρχεται από την θάλασσα σου φυσάει το πρόσωπο και σου αφήνει μια αλμύρα στα χείλη.Ο ουρανός είναι γεμάτος με αστέρια, τόσα πολλά που δεν θα μπορούσες ποτέ να σκεφτείς τόσες ευχές για να τα καλύψεις. Το φεγγάρι κοντεύει να γεμίσει και να γίνει τεράστιο... Τόσο τεράστιο που σου δίνει την εντύπωση πως θέλει τόσο να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στην γη.


Είναι καλοκαίρι. Το νιώθεις... Το ζεις. Όσο πιο έντονα γίνεται. Γύρω σου βρίσκεται συνεχώς κόσμος με την καλύτερη δυνατή διάθεση. Εξάλλου είναι η εποχή της ξενοιασιάς. Κι εσύ πίνεις, χορεύεις διασκεδάζεις, ξενυχτάς, γελάς, κάνεις γνωριμίες... Βρίσκεις φίλους, γνωστούς, εραστές της μία βραδιάς...


Κι όμως, μέσα σου υπάρχει ένα μεγάλο κενό που δεν γεμίζει με τίποτα. Κατά βάθος νιώθεις μοναξιά. Όσο κι αν οι ώρες σου γεμίζουν από ευχάριστες στιγμές και πάρα πολύ κόσμο ξέρεις πως κάτι σου λείπει... 


Σου λείπει αυτός ο ένας που ψάχνεις και που όλο κάπου στο δρόμο χάνεται... Αυτός που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν συναντιέστε ποτέ... Αυτός ο ένας που θα σε κάνει να ταξιδέψεις μαζί του σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα... Αυτός που περιμένεις τόσο και τόσο καιρό. Αυτός ο έρωτας ο καλοκαιρινός, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος.


Αυτός που θα σε πάρει να μετρήσετε μαζί όλα τα αστέρια μέχρι το ξημέρωμα. Αυτός που θα κυληθείς μαζί του στην άμμο σαν παιδί. Αυτός που θα σου δείξει πόσα ακόμα χρώματα κρύβει το ηλιοβασίλεμα. Αυτός που θα σε κάνει να ακούσεις τη μουσική της θάλασσας. Αυτός που θα σου ψιθυρίζει στο αυτί μαζί με τον αέρα. Αυτός που θα ξεχάσει αν είναι βράδυ ή πρωί γιατί το μόνο που τον νοιάζει είναι να είναι μαζί σου. Αυτός που θα σε κάνει να νιώθεις πως είναι μόνιμα καλοκαίρι...

Γιατί είσαι μόνη;

Ακόμα κι αν είσαι μόνη, δεν είσαι η μόνη γι’ αυτό μη σκας. Όποια κι αν είναι η απάντηση σε αυτή την ερώτηση δεν πέφτει λόγος σε κανέναν.

Μερικές φορές όταν είσαι μόνη νιώθεις ότι κάτι δεν πάει καλά με σένα και με την ίδια σου τη ζωή. Δεν είναι έτσι όμως. Αν κοιτάξεις γύρω σου θα δεις πολλές ακόμα που είναι στην ίδια φάση με σένα ακόμα κι αν δεν αποτελούν μέρος του κύκλου σου.

Μπορεί να φταίει ο πρώην και όλα τα κατάλοιπα που σου άφησε. Συνήθως το μετεγχειρητικό στάδιο μετά την τελευταία επέμβαση που δεν πέτυχε είναι δύσκολο, ακόμα κι αν η ασθενής είναι ακόμα ζωντανή και υγιέστατη.  Από την άλλη ίσως απλά φοβάσαι την δέσμευση κι οτιδήποτε μπορεί να αποδειχτεί σοβαρό και ακόμα σοβαρότερο. Ίσως δεν έχεις βρει ακόμα τον ιδανικό.

Όλα αυτά δεν πρέπει να σε ανησυχούν. Οι λόγοι είναι πάντα πολλοί και μπορούμε να σου βρούμε ακόμα περισσότερους. Όποια κι αν είναι η δική σου απάντηση όμως δεν πέφτει λόγος σε κανέναν. Κι αν μπορείς να τα πας καλά με την μοναξιά σου αυτό σημαίνει ότι έχεις την καλύτερη σχέση απ’ όλους. Αυτή με τον εαυτό σου που δεν πρόκειται να σε προδώσει και να σε εγκαταλείψει ποτέ!

http://www.thatslife.gr/2011/07/22/giati-eisai-moni/

Κάντε και κανένα like στο site μας.. Δεν κάνει κακό!

Thoughts...

Μέχρι και ο καιρός αρνείται να βάλει τα λαμπερά καλοκαιρινά του σε μια πόλη που η αγανάκτιση δεν την αφήνει να σκεφτεί τις διακοπές.

Είμαι μακριά από την Αθήνα και έχω χάσει τον σφυγμό. Από την μία σκέφτομαι πως είναι πολύ καλύτερα. Εδώ στο νησί έχουμε ήλιο, θάλασσα, ησυχία. Δεν έχουμε δακρυγόνα, πορείες, φασαρίες, αποκλεισμούς. Μόνο καμιά απεργία που και που για να εμποδίζει τον κόσμο να έρθει. 

Κι από την άλλη, όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι ζουν στην σκληρή πραγματικότητα της πόλης. Πορείες, απεργίες, αγανακτισμένοι, φασαρίες, δακρυγόνα, ΜΑΤ και κουκουλοφόροι. 

Αυτό που με προβληματίζει είναι πως δεν ξέρω αν όλα αυτά που γίνονται θα αλλάξουν κάτι. Θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι να τα αλλάξω, αλλά δεν ξέρω τι. Από την ξαπλώστρα μου είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα, αλλά και οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα παραμένουν αγανακτισμένοι χωρίς να φέρνουν καμία ουσιαστική αλλαγή. Οι βουλευτές εξακολουθούν να ψηφίζουν, η κυβέρνηση συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε και το μόνο που μένει είναι τα γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα εμάς.

Σε δυο μήνες το καλοκαίρι θα τελειώσει. Όσοι καταφέρουν να κάνουν διακοπές θα το κάνουν με άγχος κι όσοι δεν καταφέρουν θα μείνουν στην πόλη να μυρίζουν τα καπνογόνα και να μην μπορούν να κινηθούν. Κι εγώ θα επιστρέψω και θα προσπαθώ να εγκλιματιστώ σε μια κατάσταση που ούτε την επέλεξα ούτε θέλω να την υποστώ. 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζήσω τις στιγμές που μου προσφέρει το νησί χωρίς να σκέφτομαι τι θα βρω όταν επιστρέψω... Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τις εξελίξεις. Πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για μένα τον οποίο δεν έχω επιλέξει κιόλας. Ούτε τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχω επιλέξει που μας έφεραν ως εδώ. Απλά πληρώνω τα σπασμένα.

Oh my LOVE!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον έρωτα θα είναι μακρύς ο δρόμος, στρωμένος με αγκάθια και δύσβατα μονοπάτια που όλοι φοβούνται να διαβούν.

Όχι, δεν το γύρισα στην ποίηση. Δεν το χω έτσι κι αλλιώς. Εδώ πάντρεψα Όμηρο με Λόρδο Βύρωνα για να μπορέσω να γράψω ένα - ο Θεός να το κάνει- στιχάκι. Αλλά σήμερα εχω κέφια.


Η αλήθεια είναι πως έχω αναλύσει πολύ τον πόνο, τον χωρισμό, τις πληγές που πονάνε και δεν επουλώνονται, το πόσο δύσκολο ειναι να είσαι single κι όλα αυτά που κατά καιρούς με απασχολούσαν. Μέχρι που έγινε κάτι και με έκανε να δω τα πράγματα από μια άλλη πλευρά.

Όταν έχεις απογοητευτεί πολύ, τότε είναι που ξαφνικά γίνεται κάτι για να κινήσει τα ήσυχα νερά της ατάραχης λίμνης σου. Κάθεσαι αμέρινη, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Βλέπεις τον κόσμο να περνά και δεν κοιτάς κατι συγκεκριμένο. Που και που βλέπεις και κάτι όμορφο να περνά μόνο και μόνο για να βελτιώσει την αισθητική του οπτικού σου πεδίου. 


Κάνεις καινούριες γνωριμίες, αλλά τίποτα δεν είναι τόσο συνταρακτικό ώστε να σε ξυπνήσει από τον λήθαργο που έχεις πέσει. Και τότε αρχίζεις να κοιμάσαι ακόμα πιο βαθιά, λες και τίποτα ενδιαφέρον δεν πρόκειται να συμβεί. Λες και έχεις σταματήσει να ζεις κι έχεις αφεθεί σε μια ζωή που σε πάει όπου θέλει αυτή. Έχεις παραδώσει τα όπλα και σταματάς να προσπαθείς να βρεις κάτι ενδιαφέρον γιατί πολύ απλά είσαι σίγουρη πως δεν υπάρχει. Έχεις απογοητευτεί παντελώς...

Όποιος έρωτας κι αν πέρασε από την ζωή σου, σου άφησε μια πικρή γεύση στο τέλος. Τίποτα δεν σε κάνει να νιώσεις όπως την πρώτη φορά. Κανείς δεν σου φαίνεται τόσο ενδιαφέρον ώστε να σε κάνει να θελήσεις να προσπαθήσεις να μπεις και πάλι στον κόπο  να δεις αν αξίζει...

Και κάπου εκεί εμφανίζεται ως δια μαγείας αυτός ο κάποιος που κάνει ενδιαφέρουσα την καθημερινότητά σου. Αυτός που χαρίζει χαμόγελα στο πρόσωπό σου. Αυτος που σε κάνει να ξεχνάς το πόσο έχεις πονέσει, πόσο έχεις πληγωθεί και τα όσα έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου. Μπορεί να μην είναι κούκλος. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με όσα φανταζόσουνα ή περίμενες, αλλά όταν είναι αυτός που θα σε κάνει να ερωτευτείς το καταλαβαίνεις... Το νιώθεις... Τον ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος... Και τότε χαμογελάς...

Πολλές φορές μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να έρωτευτεις και πάλι. Ίσως να είχες απογοητεύει και η λαμψη που δίνει ο έρωτας να είχε ξεθωριάσει στα μάτια σου. Ίσως απλά να μην είχε έρθει και πάλι η ωρα. Ίσως αυτός που περιμένεις να είναι μακριά. Αλλά να θυμάσαι... Κάποια στιγμή θα έρθει.. Kαι κάθε έρωτας είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου μέχρι να βρεις τον επόμενο μεγάλο έρωτα!

Happy Birthday ιστολογιάκι μου!

Εκλεισε κιόλας ένα χρόνο το ιστολογιάκι μου κι ούτε που το κατάλαβα καλά καλά. το συνειδητοποίησα μόλις αυτή τη στιγμή που έχω τρία κείμενα μισοτελειωμένα, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι αυτό ακριβώς που θέλω να γράψω.
Δημιούργησα αυτή τη σελίδα σε μια φάση ανεργίας που το να γράφω και να εκθέτω τα κείμενα μου, μου έλειπε πάρα πολύ. Η διάφορα όμως ανάμεσα στην δημοσιογραφία και το blog μου, είναι τεράστια.  Στην δημοσιογραφία προσπαθώ να δώσω πληροφορίες για ένα συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο, άλλα δεν λείπουν πότε οι περιορισμοί.
Στο blog μου είμαι απλά εγώ. Ποτέ δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου για να γράψω και ακόμα περισσότερο δεν πιέζομαι από deadlines και όριο λέξεων. Επίσης, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να με διαβάσει κάποιος. Το μόνο που κάνω είναι απλά να γράφω... Για ο,τι μου κάνει κέφι και για ο,τι μου κατέβει στο μυαλό. Θα μπορούσα αυτά τα κείμενα να τα κρατάω για μένα. Δεν έχω όμως τίποτα καλύτερο από το να μοιράζομαι αυτά που γράφω και να ακούω έστω και μια καλή κριτική. 

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Γνωρίζω καλά ομως πως να χειρίζομαι τον γραπτό λόγο, ξέρω πως έχω ένα ιδιαίτερο στυλ γραφής που αρέσει σε αρκετούς και στην τελική έχω το θάρρος να το κάνω. Δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Δεν με νοιάζει αν θα με σχολιάσουν. Ψωνίζομαι με τις καλές κριτικές και κατεβάζω τα μούτρα όταν δεν αρέσουν τα κείμενα μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και δεν μου περνάει καν από το μυαλό να μην ανεβάσω κάτι πολύ προσωπικό. Γι' αυτό και πολλές φορές αυτό το blog έμοιαζε με ημερολόγιο. 

Ίσως κι επειδή, μέσα από εδώ συνειδητοποίησα πως το γράψιμο είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα. Eδώ είπα όσα κρατούσα μέσα μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να τα φωνάξω. Eδώ μέσα ένιωσα συναισθήματα και τα μοιράστηκα με ανθρώπους που δεν τους ξέρω καν. Eδώ έβγαλα τα εσώψυχα μου, κατέθεσα τις απόψεις μου, μοιράστηκα τους προβληματισμούς μου, εξέθεσα τον ίδιο μου τον εαυτό.

Δεν το κρύβω... Θέλω κάποτε να γίνω διάσημη μέσω των κειμένων μου. Θέλω κάποια στιγμή να με πληρώνουν ακριβά για κάθε λέξη που γράφω. Ναι, θα ήθελα αυτό που αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να μου δώσει όλα όσα ονειρεύομαι, άλλα ακόμα κι αν δεν γίνει αυτό, μου δίνει κάτι άλλο, τόσο πολύτιμο που δεν πληρώνεται με τίποτα... Ελευθερία έκφρασης λέγεται κι ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε το χάρισμα να γράφω..

Άντρες... Πεταμένα λεφτά!

Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να πιάσω στο στοματάκι μου τους άντρες. Έχω σταματήσει πλέον να τους δίνω σημασία και αρνούμαι να τους βάλω στη ζωή μου περισσότερο απ' όσο θεωρείται απαραίτητο για την ψυχική μου υγεία και την διατήρηση αυτής. Κι έχω του λόγους μου...

Το λέω και το υποστηρίζω. Οι άντρες είναι απλά ένα αξεσουάρ που συμπληρώνει το outfit. Είναι καλοί για τις εξόδους, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, για παρέα και σεξ -αναλόγως προσόντων πάντα. Για γκόμενοι όμως δεν κάνουν. Αν τους παραχωρήσεις λίγο χώρο παραπάνω και βρουν πρόσφορο έδαφος θα τα κάνουν όλα πουτάνα κι εσένα έξαλλη στην καλύτερη, πληγωμένη στην χειρότερη.

Δε θα κράξω πρώην γκομενούς μου. Είναι αυτονόητο ότι για να είναι πρώην, κάποιος λόγος υπάρχει, αλλιώς θα ήταν και νυν και αεί. Εξάλλου, έχω αρκετούς άντρες κολλητούς και γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο μαλάκες είναι και πόσο μεγαλύτεροι μπορούν να γίνουν. Και μάλλον δεν φταίνε αυτοί για τη μαλακία που τους δέρνει. Είναι εκ γενετής. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά δεν κάνουν και κάτι να την διορθώσουν.

Φυσικά, δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Είμαι η πρώτη διδάξασα στη μαλακία και το δηλώνω. Μερικές φορές ίσως το παρακάνω κιόλας, αλλά το γεγονός του ότι είμαι γυναίκα με κάνει να αναγνωρίζω πότε έχω κάνει μαλακία -πολλές φορές το ξέρω και πριν την κάνω- και το παραδέχομαι. Για τους άντρες δεν υπάρχει καν το ενδεχόμενο μιας απειροελάχιστης πιθανότητας να σκεφτούν ότι έχουν κάνει μαλακία. Και μετά φταίμε εμείς  που κατεβάζουμε μούτρα, γινόμαστε οι γκρινιάρες της υπόθεσης και δεν τους λέμε τι έχουμε.

Τι να έχω ρε φίλε; Έκανες μαλακία. Τι δεν καταλαβαίνεις και πρέπει να σου εξηγήσω; Όταν με κάποιον έχεις σχέση, είτε είναι φιλική είτε ερωτική, υποτίθεται ότι σε ξέρει και μπορεί να καταλάβει τι σε ενοχλεί. Γιατί λοιπόν ενώ κάνεις τη μαλακία το παίζεις χαζός ή το γυρίζεις στην πλακίτσα; Είναι πολύ απλό. Αν το παραδεχτείς θα λήξει το θέμα όμορφα κι ωραία. Γιατί θα πρέπει να προσπαθείς να βγεις από πάνω ή να κάνεις πλάκα για να περάσει; Θέλεις να με εξαγριώσεις;

Κι από την άλλη υπάρχουν τα αυτονόητα. Αγοράκι με άδειασες. Υποτίθεται ότι περίμενα κάποια πράγματα από σένα, τα οποία εσύ πρώτος ήσουν πρόθυμος να μου δώσεις. Στο τέλος όμως, κάτι σου έτυχε και με κρέμασες. Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι μετά εγώ θα σε γαμήσω;  Εγώ θα φταίω που θα γίνω η σκύλα -αν θέλω να είμαι καλή μαζί σου- ή η καριόλα -αν θέλω να σε δω να σέρνεσαι- στην τελική; 

Ε, ναι... Για σένα συνεχώς φταίω εγώ και οι ιδίες του φύλου μου. Είμαστε γκρινιάρες και τα παίρνουμε χωρίς λόγο. Έχουμε την πουστιά στο αίμα μας κι εσύ είσαι ο κακομοίρης που πρέπει να υποστείς την πουτανιά της γυναικείας φύσης.

Δε γαμιέστε λέω εγώ. Άμα δεν έχετε μεγάλο πουλί και καλές επιδόσεις στο κρεβάτι, είστε παντελώς άχρηστοί. Γιατί οτιδήποτε άλλο κι αν κάνετε, όσο και να προσπαθήσετε να είστε σωστοί, την μαλακία δεν πρόκειται να την αποφύγετε γιατί πολύ απλά στο μυαλό σας δεν υπάρχει το κόκκινο φωτάκι που σε προειδοποιεί ότι έχεις κάνει μαλακία. Πάντα θα θεωρείτε πως δεν έχετε κάνει τίποτα μεμπτό κι ότι εμείς είμαστε οι παράλογες. Και οι γκρινιάρες... Και στο τέλος οι πουτάνες που πληγώσαμε το κακόμοιρο παιδί!

Πως να μην είμαστε όλα τα παραπάνω λοιπόν, όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας σταρχιδιστής που λέει "Έλα μωρε, δεν έγινε και τίποτα. Θα γκρινιάξει λίγο και μετά θα της περάσει.". Βρε ουστ! Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να γκρινιάζω σε αυτή τη ζωή. Όπως το να μην ψωνίζω άντρες ούτε στις εκπτώσεις!