Εκλεισε κιόλας ένα χρόνο το ιστολογιάκι μου κι ούτε που το κατάλαβα καλά καλά. το συνειδητοποίησα μόλις αυτή τη στιγμή που έχω τρία κείμενα μισοτελειωμένα, αλλά δεν μπορώ να αποφασίσω τι είναι αυτό ακριβώς που θέλω να γράψω.
Δημιούργησα αυτή τη σελίδα σε μια φάση ανεργίας που το να γράφω και να εκθέτω τα κείμενα μου, μου έλειπε πάρα πολύ. Η διάφορα όμως ανάμεσα στην δημοσιογραφία και το blog μου, είναι τεράστια. Στην δημοσιογραφία προσπαθώ να δώσω πληροφορίες για ένα συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο, άλλα δεν λείπουν πότε οι περιορισμοί.
Στο blog μου είμαι απλά εγώ. Ποτέ δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου για να γράψω και ακόμα περισσότερο δεν πιέζομαι από deadlines και όριο λέξεων. Επίσης, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να με διαβάσει κάποιος. Το μόνο που κάνω είναι απλά να γράφω... Για ο,τι μου κάνει κέφι και για ο,τι μου κατέβει στο μυαλό. Θα μπορούσα αυτά τα κείμενα να τα κρατάω για μένα. Δεν έχω όμως τίποτα καλύτερο από το να μοιράζομαι αυτά που γράφω και να ακούω έστω και μια καλή κριτική.
Δημιούργησα αυτή τη σελίδα σε μια φάση ανεργίας που το να γράφω και να εκθέτω τα κείμενα μου, μου έλειπε πάρα πολύ. Η διάφορα όμως ανάμεσα στην δημοσιογραφία και το blog μου, είναι τεράστια. Στην δημοσιογραφία προσπαθώ να δώσω πληροφορίες για ένα συγκεκριμένο θέμα. Υπάρχει πάντα η δυνατότητα να το κάνω με τον δικό μου τρόπο, άλλα δεν λείπουν πότε οι περιορισμοί.
Στο blog μου είμαι απλά εγώ. Ποτέ δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου για να γράψω και ακόμα περισσότερο δεν πιέζομαι από deadlines και όριο λέξεων. Επίσης, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για να με διαβάσει κάποιος. Το μόνο που κάνω είναι απλά να γράφω... Για ο,τι μου κάνει κέφι και για ο,τι μου κατέβει στο μυαλό. Θα μπορούσα αυτά τα κείμενα να τα κρατάω για μένα. Δεν έχω όμως τίποτα καλύτερο από το να μοιράζομαι αυτά που γράφω και να ακούω έστω και μια καλή κριτική.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη. Γνωρίζω καλά ομως πως να χειρίζομαι τον γραπτό λόγο, ξέρω πως έχω ένα ιδιαίτερο στυλ γραφής που αρέσει σε αρκετούς και στην τελική έχω το θάρρος να το κάνω. Δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Δεν με νοιάζει αν θα με σχολιάσουν. Ψωνίζομαι με τις καλές κριτικές και κατεβάζω τα μούτρα όταν δεν αρέσουν τα κείμενα μου. Μου αρέσει να μοιράζομαι τις σκέψεις μου και δεν μου περνάει καν από το μυαλό να μην ανεβάσω κάτι πολύ προσωπικό. Γι' αυτό και πολλές φορές αυτό το blog έμοιαζε με ημερολόγιο.
Ίσως κι επειδή, μέσα από εδώ συνειδητοποίησα πως το γράψιμο είναι ένα είδος ψυχοθεραπείας για μένα. Eδώ είπα όσα κρατούσα μέσα μου και ήθελα με κάποιον τρόπο να τα φωνάξω. Eδώ μέσα ένιωσα συναισθήματα και τα μοιράστηκα με ανθρώπους που δεν τους ξέρω καν. Eδώ έβγαλα τα εσώψυχα μου, κατέθεσα τις απόψεις μου, μοιράστηκα τους προβληματισμούς μου, εξέθεσα τον ίδιο μου τον εαυτό.
Δεν το κρύβω... Θέλω κάποτε να γίνω διάσημη μέσω των κειμένων μου. Θέλω κάποια στιγμή να με πληρώνουν ακριβά για κάθε λέξη που γράφω. Ναι, θα ήθελα αυτό που αγαπάω όσο τίποτα άλλο στον κόσμο να μου δώσει όλα όσα ονειρεύομαι, άλλα ακόμα κι αν δεν γίνει αυτό, μου δίνει κάτι άλλο, τόσο πολύτιμο που δεν πληρώνεται με τίποτα... Ελευθερία έκφρασης λέγεται κι ευχαριστώ το Θεό που μου έδωσε το χάρισμα να γράφω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου