Μια μέρα...

Το λαμπάκι στην έξοδο κινδύνου του μυαλού της είχε ήδη αρχίσει να ανάβει. Έπρεπε να φύγει. 
To φως της αυγής έμπαινε από τη μεγάλη μπαλκονόπορτα. Τα ρούχα της βρίσκονταν στο πάτωμα. 
Όχι, αυτό το κρεβάτι δεν της είναι οικείο. Δεν είναι το δικό της κρεβάτι. Καλύτερα, σκέφτηκε. Μπορούσε να φύγει και να μην την καταλάβει κανείς. 
Κοιτάζει το πρόσωπό του. Είναι όμορφος. Θυμάται τα μάτια του όταν την κοιτούσε και μοιραζόταν το πόθο του μαζί της. Ήταν μια γαλάζια άγρια θάλασσα που μαρτυρούσε πως ήθελε το κορμί της. Και της το έδειξε με κάθε τρόπο. 
Τα ξανθά του μαλιά, κοντοκουρεμένα στόλιζαν το υπέροχο πρόσωπό του. Τα αξύριστα γένια και τα σαρκώδη χείλη του, του έδιναν την όψη ενός αγγέλου που το έσκασε για λίγο από τον ουρανό για να έρθει στη γη και να αμαρτήσει.
Το σώμα του αγαλματένιο. Ψηλός, με μεγάλες πλάτες, στιβαρά μπράτσα. Το τατουάζ στην πλάτη του κάτι έγραφε, σε μια άλλη γλώσσα, ίσως αραμαϊκή, και δε μπορούσε να καταλάβει τι. Όχι πως την ένοιαζε κιόλας. 
Χάιδεψε για λίγο τα μπράτσα του κι αυτός μέσα στον ύπνο του χαμογέλασε. Πόσο όμορφος είναι όταν χαμογελάει, σκέφτηκε. Άγγιξε λίγο τα χείλη του. Εκείνος ανταποκρίθηκε και άνοιξε την αγκαλιά του για να τη βάλει μέσα. Θα μπορούσε να μείνει στην αγκαλιά του, αλλά κάτι τη σταματούσε να το κάνει. 
Τον χάιδεψε για λίγο μέχρι να ξανακοιμηθεί και μετά σηκώθηκε. ΈΒαλε τα ρούχα της γρήγορα και αθόρυβα και γύρισε να τον κοιτάξει μια φορά ακόμα. Της άρεσε, το παραδέχτηκε, αλλά δε μπορούσε να μείνει. Ίσως τον ξανασυναντούσε.
Κι αν τον ξανασυναντούσε ίσως ερχόταν κι εκείνη η μέρα που θα ξυπνούσε και το φως στην έξοδο κινδύνου δε θα άναβε γιατί θα ήξερε πως αυτός που βρίσκεται δίπλα της είναι εκείνος. 
Μια μέρα θα κοιτούσε το λαμπάκι στην έξοδο κινδύνου και θα του έλεγε "σβήσε, τσάμπα καις", θα γυρνούσε πλευρό, θα χωνόταν στην αγκαλιά του χωρίς πανικούς φυγής θα έμενε εκεί. Ίσως... Μια μέρα...

Πως θα ήταν αν δε σε είχα δει...

Ποτέ δε σε είχα δει. Ακόμα κι όταν σου ζήτησα ένα βράδυ τσιγάρα επειδή είχα ξεμείνει.

Ούτε τότε σε είδα.

Κι όμως εσύ με είδες από την πρώτη στιγμή. 

Βρισκόσουν γύρω μου, με κοιτούσες κι όμως εγώ δε σε έβλεπα.

Και πέρασαν χρόνια μέχρι να σε δω. 

Ανάμεσα από στιβαγμένα περιοδικά και οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών είδα το χαμόγελό σου. 

Και με έκανες να σε ερωτευτώ.

Και ήταν ένας μεγάλος έρωτας, από αυτούς που ζεις μόνο μία φορά στη ζωή σου. 

Αλλά ήξερες πως ποτέ δε φανταζόμουν τη ζωή μου όπως θα ήθελες εσύ.

Μου είχες πει κάποτε ότι δεν άντεχες το γεγονός ότι μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, ενώ εσύ όχι. Κι όμως, εσύ επέλεξες να φύγεις. 

Κι εγώ θύμωσα όταν έφυγες γιατί μου είχες πει ότι δεν φανταζόσουν τη ζωή σου χωρίς εμένα.

Είπες ότι παρόλο που ήμουν ο έρωτας της ζωή σου, δε μπορούσαμε να είμαστε μαζί γιατί δεν ταιριάζουμε. 

Και πάλι δεν έβλεπα. Δεν καταλάβαινα. Ήμουν πληγωμένη και θυμωμένη. 

Κι όμως εσύ ήσουν αυτός που πληγώθηκε περισσότερο. 

Γιατί έβλεπες κάτι που εγώ δεν έβλεπα. Πως δεν ταίριαζαν τα όνειρά μας. 

Όσο κι αν σε αγαπούσα. Όσο κι αν με αγαπούσες εσύ.

Τώρα κάνω σχέδια για το μέλλον και βλέπω εμένα. 

Μια φορά έχω σκεφτεί κι ένα μέλλον όπως θα ήταν αν ήμασταν ακόμα μαζί. 

Είχες δίκιο. Δε θα ήμουν ευτυχισμένη, όσο κι αν σε αγαπούσα.

Υπάρχουν φορές όμως που πρέπει να φεύγεις για να βρεις το δρόμο σου. 

Εγώ δεν τον είχα βρει κι εσύ το ήξερες. Κι έφυγες για να μπορέσω να δω. 

Και είχες δίκιο. Έπρεπε κι εγώ να φύγω.

Κι όμως δε μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου πως θα ήταν αν δε σε είχα δει. 

Κι ούτε θέλω.
Γιατί με έκανες να δω. 

Αν αγγίξεις το μυαλό το σώμα θα ακολουθήσει...

Αν αγγίξεις το μυαλό το σώμα θα ακολουθήσει, λέει το παραπάνω ρητό σε ελεύθερη μετάφραση. Κι έχει τόσο μα τόσο δίκιο. Και για τα δύο φύλα. Καταντήσαμε να σκεφτόμαστε τόσο σαρκικά που ξεχάσαμε πως είναι να φλερτάρουμε και να επικοινωνούμε. 

Και στην τελική τι είναι το σεξ; Το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Αρκεί να βγεις εκεί έξω έτοιμη/ος για όλα κι ευθύς σου έρχεται στο πιάτο. Χωρίς καμία απολύτως δυσκολία. Είναι τόσοι και τόσες διαθέσιμες. 

Για βγες όμως να φλερτάρεις, να γνωρίσεις κάποιον με τον οποίο θα διατηρήσεις επικοινωνία, θα βγεις μαζί του κανά δυο ραντεβού, θα σε κάνει να γελάσεις και θα τον κάνεις να γελάσει κι αυτον.  Να νίωσεις ερωτέυσιμη και να νιώσει κι εκείνος. Πριν και αφού πέσεις στο κρεβάτι μαζί του. Εκεί να σε δω. 

Μαλλον φταίει η ηλικία μας που βιαζόμαστε να τα κάνουμε όλα τόσο γρήγορα για να μη χάσουμε χρόνο και τελικά καταλήγουμε να χάνουμε χρόνο έτσι κι αλλιώς. Μόνοι μας. Και κάπως έτσι βρισκόμαστε διερωτώμενοι τι κάνουμε λάθος. 

Το μόνο λάθος είναι ότι βιαζόμαστε να γνωρίσουμε τον άλλον και ξεκινάμε από το κρεβάτι. Ναι, δε λέω. Υπάρχουν και σχέσεις που έχουν όντως ξεκινήσαν έτσι, αλλά δεν είναι ο κανόνας, αλλά η εξαίρεση. Εμένα τουλάχιστον αν με ρωτήσεις, δεν έκανα ποτέ σχέση της προκοπής πέφτοντας εξαρχής στο κρεβάτι με κάποιον. 

Γιατί είναι ωραίο να σου αρέσει κάποιος και να προσπαθείς να καταλάβεις αν του αρέσεις κι εσύ. Έχει τη γοητεία του να σε αφήνει σπίτι σου μετά το πρώτο ραντεβού και να περιμένετε με αγωνία και οι δύο το δεύτερο. Και μετά η γλυκιά αμηχανία της πρώτης φοράς που δεν προέκυψε μετά από μεθύσι σε κάποιο μπαρ που βρεθήκατε τυχαία, αλλά ηταν κάτι που περιμένατε και οι δύο. 

Όλα αυτά εχουμε προσπεράσει και μετά αναρωτιόμαστε τι κάνουμε λάθος και δε λειτουργεί ποτέ. Και όχι, δεν είμαι ρομαντική. Επιφυλακτική είμαι γιατί εχω φάει τα μούτρα μου πολλάκις. Και κάπως έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα πως θέλω έναν έρωτα που θα περάσει από όλα τα στάδια, και πριν και μετά. Γιατί και οι σχέσεις ιεροτελεστία είναι, αν τις θέλεις τόσο όμορφες όσο τις έχεις φανταστεί.