Πως θα ήταν αν δε σε είχα δει...

Ποτέ δε σε είχα δει. Ακόμα κι όταν σου ζήτησα ένα βράδυ τσιγάρα επειδή είχα ξεμείνει.

Ούτε τότε σε είδα.

Κι όμως εσύ με είδες από την πρώτη στιγμή. 

Βρισκόσουν γύρω μου, με κοιτούσες κι όμως εγώ δε σε έβλεπα.

Και πέρασαν χρόνια μέχρι να σε δω. 

Ανάμεσα από στιβαγμένα περιοδικά και οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών είδα το χαμόγελό σου. 

Και με έκανες να σε ερωτευτώ.

Και ήταν ένας μεγάλος έρωτας, από αυτούς που ζεις μόνο μία φορά στη ζωή σου. 

Αλλά ήξερες πως ποτέ δε φανταζόμουν τη ζωή μου όπως θα ήθελες εσύ.

Μου είχες πει κάποτε ότι δεν άντεχες το γεγονός ότι μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς εσένα, ενώ εσύ όχι. Κι όμως, εσύ επέλεξες να φύγεις. 

Κι εγώ θύμωσα όταν έφυγες γιατί μου είχες πει ότι δεν φανταζόσουν τη ζωή σου χωρίς εμένα.

Είπες ότι παρόλο που ήμουν ο έρωτας της ζωή σου, δε μπορούσαμε να είμαστε μαζί γιατί δεν ταιριάζουμε. 

Και πάλι δεν έβλεπα. Δεν καταλάβαινα. Ήμουν πληγωμένη και θυμωμένη. 

Κι όμως εσύ ήσουν αυτός που πληγώθηκε περισσότερο. 

Γιατί έβλεπες κάτι που εγώ δεν έβλεπα. Πως δεν ταίριαζαν τα όνειρά μας. 

Όσο κι αν σε αγαπούσα. Όσο κι αν με αγαπούσες εσύ.

Τώρα κάνω σχέδια για το μέλλον και βλέπω εμένα. 

Μια φορά έχω σκεφτεί κι ένα μέλλον όπως θα ήταν αν ήμασταν ακόμα μαζί. 

Είχες δίκιο. Δε θα ήμουν ευτυχισμένη, όσο κι αν σε αγαπούσα.

Υπάρχουν φορές όμως που πρέπει να φεύγεις για να βρεις το δρόμο σου. 

Εγώ δεν τον είχα βρει κι εσύ το ήξερες. Κι έφυγες για να μπορέσω να δω. 

Και είχες δίκιο. Έπρεπε κι εγώ να φύγω.

Κι όμως δε μπορώ να σκεφτώ τη ζωή μου πως θα ήταν αν δε σε είχα δει. 

Κι ούτε θέλω.
Γιατί με έκανες να δω.