Μη μου μιλάς για καλοκαίρια...

Ο γλυκός ήχος του κύματος την ώρα που χαϊδέυει την ακτή είναι κάτι παραπάνω από μαγευτικός. Τον ακούς και σε ταξιδεύει. Το απαλό αεράκι που έρχεται από την θάλασσα σου φυσάει το πρόσωπο και σου αφήνει μια αλμύρα στα χείλη.Ο ουρανός είναι γεμάτος με αστέρια, τόσα πολλά που δεν θα μπορούσες ποτέ να σκεφτείς τόσες ευχές για να τα καλύψεις. Το φεγγάρι κοντεύει να γεμίσει και να γίνει τεράστιο... Τόσο τεράστιο που σου δίνει την εντύπωση πως θέλει τόσο να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στην γη.


Είναι καλοκαίρι. Το νιώθεις... Το ζεις. Όσο πιο έντονα γίνεται. Γύρω σου βρίσκεται συνεχώς κόσμος με την καλύτερη δυνατή διάθεση. Εξάλλου είναι η εποχή της ξενοιασιάς. Κι εσύ πίνεις, χορεύεις διασκεδάζεις, ξενυχτάς, γελάς, κάνεις γνωριμίες... Βρίσκεις φίλους, γνωστούς, εραστές της μία βραδιάς...


Κι όμως, μέσα σου υπάρχει ένα μεγάλο κενό που δεν γεμίζει με τίποτα. Κατά βάθος νιώθεις μοναξιά. Όσο κι αν οι ώρες σου γεμίζουν από ευχάριστες στιγμές και πάρα πολύ κόσμο ξέρεις πως κάτι σου λείπει... 


Σου λείπει αυτός ο ένας που ψάχνεις και που όλο κάπου στο δρόμο χάνεται... Αυτός που ξέρεις ότι υπάρχει αλλά για έναν περίεργο λόγο δεν συναντιέστε ποτέ... Αυτός ο ένας που θα σε κάνει να ταξιδέψεις μαζί του σε μέρη μαγικά και ονειρεμένα... Αυτός που περιμένεις τόσο και τόσο καιρό. Αυτός ο έρωτας ο καλοκαιρινός, ο μοναδικός, ο ανεπανάληπτος.


Αυτός που θα σε πάρει να μετρήσετε μαζί όλα τα αστέρια μέχρι το ξημέρωμα. Αυτός που θα κυληθείς μαζί του στην άμμο σαν παιδί. Αυτός που θα σου δείξει πόσα ακόμα χρώματα κρύβει το ηλιοβασίλεμα. Αυτός που θα σε κάνει να ακούσεις τη μουσική της θάλασσας. Αυτός που θα σου ψιθυρίζει στο αυτί μαζί με τον αέρα. Αυτός που θα ξεχάσει αν είναι βράδυ ή πρωί γιατί το μόνο που τον νοιάζει είναι να είναι μαζί σου. Αυτός που θα σε κάνει να νιώθεις πως είναι μόνιμα καλοκαίρι...