Thoughts...

Μέχρι και ο καιρός αρνείται να βάλει τα λαμπερά καλοκαιρινά του σε μια πόλη που η αγανάκτιση δεν την αφήνει να σκεφτεί τις διακοπές.

Είμαι μακριά από την Αθήνα και έχω χάσει τον σφυγμό. Από την μία σκέφτομαι πως είναι πολύ καλύτερα. Εδώ στο νησί έχουμε ήλιο, θάλασσα, ησυχία. Δεν έχουμε δακρυγόνα, πορείες, φασαρίες, αποκλεισμούς. Μόνο καμιά απεργία που και που για να εμποδίζει τον κόσμο να έρθει. 

Κι από την άλλη, όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι ζουν στην σκληρή πραγματικότητα της πόλης. Πορείες, απεργίες, αγανακτισμένοι, φασαρίες, δακρυγόνα, ΜΑΤ και κουκουλοφόροι. 

Αυτό που με προβληματίζει είναι πως δεν ξέρω αν όλα αυτά που γίνονται θα αλλάξουν κάτι. Θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι να τα αλλάξω, αλλά δεν ξέρω τι. Από την ξαπλώστρα μου είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα, αλλά και οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα παραμένουν αγανακτισμένοι χωρίς να φέρνουν καμία ουσιαστική αλλαγή. Οι βουλευτές εξακολουθούν να ψηφίζουν, η κυβέρνηση συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε και το μόνο που μένει είναι τα γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα εμάς.

Σε δυο μήνες το καλοκαίρι θα τελειώσει. Όσοι καταφέρουν να κάνουν διακοπές θα το κάνουν με άγχος κι όσοι δεν καταφέρουν θα μείνουν στην πόλη να μυρίζουν τα καπνογόνα και να μην μπορούν να κινηθούν. Κι εγώ θα επιστρέψω και θα προσπαθώ να εγκλιματιστώ σε μια κατάσταση που ούτε την επέλεξα ούτε θέλω να την υποστώ. 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζήσω τις στιγμές που μου προσφέρει το νησί χωρίς να σκέφτομαι τι θα βρω όταν επιστρέψω... Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τις εξελίξεις. Πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για μένα τον οποίο δεν έχω επιλέξει κιόλας. Ούτε τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχω επιλέξει που μας έφεραν ως εδώ. Απλά πληρώνω τα σπασμένα.