Από πάντα αγαπούσα τα Χριστούγεννα γιατί ήταν γιορτή χαράς. Η παραμονή των Χριστουγέννων ήταν η αγαπημένη μου γιατί ως χαϊδεμένη, έπαιρνα δωράκια από όλους. Είχα πάντα τρελή χαρά να ανοίγω πακετάκια που προορίζονταν μόνο για μένα. Κι αργότερα όμως, η συγκεκριμένη μέρα ή μάλλον νύχτα, ήταν η αγαπημένη μου για να βγω και να διασκεδάσω. Μάλλον επειδή οι γονείς μου ήταν πιο ελαστικοί λόγω των ημερών κι εγώ κάθε χρόνο το εκμεταλλευόμουν όλο και περισσότερο.
Τα τελευταία χρόνια όμως, τα Χριστούγεννα με μελαγχολούν. Με πιάνει μια γκρίνια, μια θλίψη και μια κατάθλιψη μη σου πω, που δεν την παλεύω. Μάλλον θα φταίνε όλες αυτές οι γλυκανάλατες ταινίες που βγαίνουν κάθε χρόνο -κι εγώ φυσικά τις βλέπω όλες, μαζί με τις κλασικές που έχω στη συλλογή μου- για να μας πείσουν πως τις μέρες αυτές όλα μπορούν να πραγματοποιηθούν. Σε αυτές τις ταινίες ο φτωχός βρίσκει τη θαλπωρή και το σπιτικό που του λείπει, ο γκρινιάρης καταλαβαίνει πως πρέπει να χαμογελάει, αυτός που δεν έχει οικογένεια βρίσκει κάποιους να τον νοιάζονται, αυτός που θέλει να ερωτευτεί επιτέλους βρίσκει τον έρωτα της ζωής του κι όλοι μαζί ζουν happily ever after. Αυτό συμβαίνει όμως μόνο στις ταινίες γιατί ο δικός μου χριστουγεννιάτικος έρωτας 29 χρόνια χάνεται στο δρόμο.
Φέτος η μελαγχολία μου ξεκίνησε λίγο πριν μπει ο μήνας των Χριστουγέννων. Αποφάσισα να επενδύσω σε ένα καινούριο δέντρο για να μπω σε χριστουγεννιάτικο mood από νωρίς. Τρομάρα μου! Δε λέω, χάρηκα πολύ με το δημιούργημά μου, αφού το στόλισα και στα χρώματά μου, και μόλις άναψα και τα λαμπάκια έμεινα να το θαυμάζω για λίγο. Αμέσως μετά ο μαζοχισμός μου χτύπησε την πόρτα. "Μμμμ... Μήπως να βάλω κι ένα Love Actually να παίζει για να το νιώσω λίγο περισσότερο;" σκέφτηκα... Και η σκέψη έγινε πράξη.
Ειλικρινά, αυτή την ταινία τη λατρεύω, αλλά από την πολλή λατρεία κοντεύω να την μισήσω. Από το 2006 που την ανακάλυψα- το 2003 προβλήθηκε για πρώτη φορά- τη βλέπω κάθε χρόνο και κάθε φορά καταλήγω να κλαίω με μαύρο δάκρυ, μάλλον φταίει ο μαζοχισμός που λέγαμε παραπάνω.
Την πρώτη φορά που την είδα ήμουν μεν φρεσκοχωρισμένη, αλλά χαρούμενη γι' αυτό. Από εκείνη τη στιγμή όμως φυτεύτηκε στο μυαλό μου ο σπόρος του παραμυθιού. Τι ωραία που θα ήταν να ερωτευόμουν λίγο πριν τα Χριστούγεννα και να ζούσα τις πιο ρομαντικές γιορτές της ζωής μου... Λαμπάκια παντού, στολισμένα δέντρα, φιλιά κάτω από το γκι, γιορτινή διάθεση και αγάπη, πολλή αγάπη... Σκατά!
Και η χρονιά πέρασε, εγώ ερωτεύτηκα δυο μήνες μόλις πριν τα Χριστούγεννα. "Ωραία..." σκέφτηκα "αυτά τα Χριστούγεννα δε θα είναι σαν και τ' άλλα, το χουμε!". Και η αλήθεια είναι ότι την πρώτη χρονιά το 'χαμε. Πολλά φιλιά, ρομαντικές εξορμίσεις, ξενύχτια με φίλους και πιώματα μέχρι το πρωί, και sex. Πολύ sex. Παντού και συνέχεια. Η δεύτερη χρονιά όμως δεν ήταν ίδια. Αντί να φιλιόμαστε κάτω από το γκι, τσακωνόμασταν γιατί ο ένας νύσταζε κι άλλος -εγώ δηλαδή- ήθελε να βγει έξω. Βλέπεις για μένα η παραμονή των Χριστουγέννων σήμαινε και έξοδο. Τελικά, αφού μου έκανε το χατήρι να βγούμε, στο τέλος μου το έβγαλε ξινό γιατί εγώ και η παρέα μου βγαίνουμε λες και δεν έχουμε ξαναβγεί και είμαι απαράδεκτη επειδή ήπια ένα ποτηράκι παραπάνω. Και τελικά, αντί να κοιλώμαστε στα σεντόνια, καταλήξαμε να πλακωνόμαστε στο Γκάζι. Ένα μήνα μετά χωρίσαμε.
Κι αυτό είναι το πρόβλημα με τις ταινίες. Πάντα μας δείχνουν τι γίνεται και μετά στο μέλλον μας αφήνουν την υπόνοια ότι όλοι ζουν καλά κι εμείς καλύτερα. Αυτό το καλύτερα το δικό μας όμως που είναι; Γιατί αν υποπτευτώ ότι αυτά θα είναι τα τρίτα Χριστούγεννα χωρίς ρομάντζο, έστω και για 15 μέρες, θα κάνω μήνυση στο Hollywood και σε όσους γράφουν σενάρια για χριστουγεννιάτικες ταινίες. Δεν γίνεται 15 άτομα στο "Love actually" να βρίσκουν τον έρωτα λίγο πριν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές τους να γίνονται χρωματιστές κι εγώ που είμαι ένα άτομο να μη μπορώ να ζήσω λίγο ρομάντζο εορταστικό. Ε, δεν το δέχομαι! Τι πρέπει να κάνω δηλαδή για να βρεθεί αυτός ο κάποιος; Να γράψω γράμμα στον Άγιο Βασίλη μήπως και μου τον στείλει πακέτο με κορδέλα; Να το κάνω κι αυτό, αλλά αν ξαναπέσω σε κατάθλιψη και φέτος δε θα το αντέξω...
Τελικά, οι ρομαντικές ταινίες με χαλάνε. Δεν είμαι έτσι εγώ υπό νορμάλ συνθήκες. Και τα Χριστούγεννα με χαλάνε. Με κάνουν ρομαντική. Άντε, να τελειώνουμε με τις χειμωνιάτικες γιορτές να αρχίσουμε σιγά σιγά τις ευχές για "Καλό Καλοκαίρι". Μόνο έτσι θα πάρουμε τα πάνω μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου