Δεν ήμουν πάντα έτσι όμως όσο περνάνε τα χρόνια γίνομαι χειρότερη -όπως θα έλεγε και η κολλητή μου- αλλά συνειδητοποιημένα χειρότερη. Βασικά χειρότερη για τα δεδομένα του κοινού θνητού. Εγώ απλά αρνούμαι να μεγαλώσω και να ρουτινιάσω τη ζωή μου. Ούτε η κρίση, ούτε η μιζέρια, ούτε ο φόβος μπορούν να με συμμαζέψουν και χαίρομαι πολύ γι' αυτό.
Ζω στον κόσμο μου, στο δικό μου μοναδικό κόσμο. Και μου αρέσει εκεί γιατί εγώ είμαι αυτή που τον έχω δημιουργήσει. Κανένας και τίποτα δε χωράνε σε αυτόν, εκτός αν εγώ έχω επιλέξει να τον βάλω. Και είναι το καλύτερο μέρος απ' όλα γιατί περνάω καλά. Βγαίνω, πίνω, διασκεδάζω, ταξιδεύω, τρώω τα λιγοστά ή πολλές φορές και περισσότερα χρήματά μου σε ό,τι μου δίνει χαρά. Ακόμα και τώρα που το αύριο είναι αβέβαιο, αν βρω τα παπούτσια των ονείρων μου θα δώσω ό,τι έχω και δεν έχω για να τα αποκτήσω. Όποιο κι αν είναι το κόστος.
Ξέρω ότι είμαι τυχερή. Κάνω τη δουλειά των ονείρων μου με τους όρους που θέλω εγώ. Κάθε που μπαίνει η άνοιξη μαζεύω τα πράγματά μου και μετακομίζω στο πιο όμορφο νησί του κόσμου κι όταν έρχεται η ώρα να επιστρέψω στην πόλη και τη ρουτίνα της, αν δω τα σκούρα γεμίζω και πάλι τη βαλίτσα μου και φεύγω για όποιο μέρος μου καρφωθεί στο κεφάλι.
Ανεξαρτήτως εποχής βγαίνω, πίνω συνέχεια και χορεύω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Σιχαίνομαι τη μιζέρια κι ό,τι μπορεί να με προβληματίσει. Δεν είναι ότι αποφεύγω τις ευθύνες. Τον περισσότερο καιρό κάνω δύο δουλειές και τρέχω σαν τρελή για να προλάβω κι αυτό γιατί θέλω να μπορώ να κάνω ό,τι μου αρέσει. Κι εμένα μου αρέσει να περνάω καλά. Και η δουλειά είναι το μέσο για να κερδίσω χρήματα που μέσω αυτών μπορώ να κάνω ό,τι θέλω. Και μπορεί τα χρήματα να μη φέρνουν την ευτυχία, μπορούν όμως να αγοράσουν πολλά πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο.
Πολλοί μπορεί να αναρωτιούνται πως με όσα συμβαίνουν γύρω μου εγώ βρίσκω τη διάθεση για καλοπέραση. Όμως αυτή την κατάσταση ούτε την επέλεξα και ούτε την ασπάζομαι. Πατάω στα πόδια μου, είμαι ανεξάρτητη, δεν έχω υποχρεώσεις που να βαραίνουν τις πλάτες μου και αρνούμαι πεισματικά να γίνω ένα με όλους τους ξενέρωτους που όλο βρίζουν και δεν κάνουν τίποτα να καλυτερεύσουν τη ζωή τους, πιπιλώντας την καραμέλα της όλης κατάστασης.
Και ναι, το ξέρω κοντεύω τα 30. Το σωστό -για τους πολλούς και όχι για μένα- θα ήταν να σκέφτομαι οικογένεια και παιδάκια και όχι πάρτυ και ατελείωτα hangovers. Αλλά αν θέλετε να αναμασήσω κι εγώ την καραμέλα της κρίσης, μπορώ. Κανείς δε μπορεί να μου εγγυηθεί ότι μπορώ να μεγαλώσω τα παιδιά μου όπως εγώ θέλω αν η κατάσταση γίνει χειρότερη. Προτιμώ λοιπόν να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για τον εαυτό μου και να ελπίζω σε έναν έρωτα που θα με τυφλώσει και θα με κάνει να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. Κι αν κάποια στιγμή έρθει η στιγμή να παντρευτώ θα το κάνω για το νυφικό για το πάρτυ... Άντε και για ένα παιδί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου