I love you but I love me more...

Πως είμαστε άραγε στο μυαλό των άλλων; Τι εικόνα έχουν για εμάς; Ποια έκφρασή μας έχουν διαλέξει να θυμούνται όταν φέρνουν την εικόνα μας στο μυαλό τους;

Αναπάντητα ερωτημάτα που κατά καιρούς μας κάνουν να σκεφτόμαστε την αλήθεια. Ευτυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια γνώμη για εμάς. Εξάλλου, ούτε εμείς οι ίδιοι έχουμε την ίδια συμπεριφορά απέναντι σε όλους. Οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουμε την τάση να υποκρινόμαστε ανάλογα με το ποιος βρίσκεται απέναντί μας. Όταν κάποιος δε μας ενδιαφέρει δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να φανούμε συμπαθητικοί, σε αντίθεση με κάποιον που μας αρέσει και θέλουμε να προσπαθήσουμε να φανούμε όσο πιο συμπαθητικοί και ερωτεύσιμοι γίνεται. 

Η υποκριτική είναι μία τέχνη που υιοθετούν όλα τα ανθρώπινα όντα άθελά τους, όσο μεγαλώνουν και προσπαθούν να ενταχθούν στην κοινωνία. Από μικροί μαθαίνουμε να υπακούμε σε κανόνες για να μας αγαπούν οι γονείς μας, να είμαστε αρεστοί στους δασκάλους μας και στη συνέχεια για να μας προσλάβει κάποιος στη δουλειά, να κάνουμε φίλους και να μας ερωτευτούν. Η γονείς μας είναι αυτοί που μας έμαθαν πως να καταπιέζουμε επιθυμίες και συναισθήματα για το καλό μας και για να μη δημιουργούμε προβλήματα στο σπίτι μας και αργότερα στην κοινωνία. Μεγαλώνοντας μάθαμε να υπακούμε σε όλο και περισσότερους κανόνες που καταπιέζουν τα θέλω μας.

Ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η απόρριψη. Όποια συμπεριφορά κι αν υιοθετούμε είναι επειδή θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους ή επειδή θέλουμε να τους κάνουμε να μας προσέξουν. Κάθε έκφρασή μας, κάθε κινησή μας, κάθε κουβέντα μας είναι μελετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην απορριφθούμε. Και τελικά καταλήγουμε να χάνουμε τον εαυτό μας...

Yπάρχουν όμως στιγμές που είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας. Κάθε πρωί που ξυπνάμε δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε καθώς κανείς δε μας βλέπει. Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε τα ελαττώματά μας, τις ιδιοτροπίες μας και τις ανασφάλειες μας και προσπαθούμε να τα κρύψουμε επιμελώς. Γι' αυτό, λίγο πριν βγούμε στον έξω κόσμο, φοράμε αυτόματα τη μάσκα που πιστεύουμε ότι θα μας κάνει αρεστούς στη δουλειά μας, επιθυμητούς και  ερωτεύσιμους στο αντίθετο φύλο, συμπαθητικούς στους άλλους ανθρώπους και πάει πάει λέγοντας. Με την τελευταία ματιά στον καθρέφτη έχουμε μεταμορφωθεί.

Είναι πολύ σημαντικό να μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, χωρίς να χρειάζεται να προσποιούμαστε, χωρίς να θέλουν να μας αλλάξουν και χωρίς να πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας για να μας αποδεχτούν. Παρόλα αυτά δεν είναι τόσο εύκολο να είμαστε αληθινοί. Εγώ για παράδειγμα, έχω πληρώσει ακριβά το πόσο ανοιχτή και το πόσο κοινωνική είμαι, το ευδιάθετο του χαρακτήρα μου και την τάση μου να μη μασάω τα λόγια μου. Το πιο λυπηρό απ' όλα όμως είναι, πως αυτά είναι όσα προσελκύουν τους άλλους και στη συνέχεια αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά δε μπορούν να αντέξουν. 

Παρόλα αυτά αν κάποιος δε σε αγαπήσει γι' αυτό που είσαι δεν σου αξίζει. Κι εσύ όμως, αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου για να είσαι με κάποιον δεν πρόκειται να ευτυχίσεις ποτέ. Εκτός κι αν αυτή η ανάγκη για αλλαγή έρχεται από μέσα σου. Αν εσύ ο ίδιος βρίσκεις πως κάτι πάει λάθος με σένα και θέλεις να το αλλάξεις. Μόνο τότε οι αλλαγές είναι επιτυχημένες και φέρνουν ευτυχία. 

Παρόλα αυτά στη ζωή μας υπάρχουν κάποια άτομα, μετρημένα στα δάχτυλα, που μας αποδέχονται και μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε. Αγαπούν το γέλιο μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις ιδιοτροπίες μας και μαθαίνουν να ζουν με αυτές. Είναι τα ίδια άτομα που έχουμε επιλέξει εμείς οι ίδιοι να έχουμε στη ζωή μας και μόνο με αυτούς καταφέρνουμε να είμαστε οι πραγματικοί μας εαυτοί... Σχεδόν*... Και τελικά μόνο αυτοί αξίζουν και ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο αληθινός μας εαυτός...

I love you but I love me more είχε πει η Samantha... Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως με τον εαυτό μας θα είμαστε για πάντα μαζί. Όποιος δε μας αγαπάει γι' αυτό που είμαστε, καλύτερα να μη μας αγαπάει καθόλου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο. Αν αποδεχτείς τον εαυτό σου θα έχεις πάντα δίπλα σου άτομα που θα σε αποδέχονται και θα σε αγαπούν πραγματικά... Κι αυτό είναι το μόνο αληθινό!

* Δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό στη συναναστροφή μας με τους άλλους ανθρώπους που να μη χρειαστεί να προσποιηθούμε. Πάντα θα καταπιέζουμε τον εαυτό μας για τους άλλους. Έχει πλέον γίνει ένα με τη φύση μας αυτό, που νομίζουμε πως έτσι είμαστε. Κι όμως... Αν παρατηρήσεις τον εαυτό σου τις στιγμές που είσαι μόνος σου, που είσαι ελεύθερος και δε σε παρατηρεί κανείς, θα δεις πόσο διαφορετικός και πόσο πιο αληθινός είσαι... 

PS: Ξεκίνησα υποκριτική για να μάθω να προσποιούμαι και τελικά μαθαίνω πως να είμαι ο εαυτός μου. Είναι τόσο ειρωνικό αυτό, αλλά και τόσο εκπλητικό συγχρόνως. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω καλή ηθοποιός, αλλά τελικά αυτό που αξίζει, είναι να μάθω τον τρόπο να είμαι ο εαυτός μου κάθε στιγμή της ημέρας!

Love hurts...

Υπάρχει πάντα ένας έρωτας τον οποίο δεν έχεις ξεπεράσει και για τον οποίο πονάς και ελπίζεις. Είναι αυτός που στο πρόσωπό του βλέπεις την ευτυχία και περιμένεις να τη ζήσεις μαζί του. Είναι αυτός που πάντα θα θέλεις να ξαναγίνει δικός σου...

Αυτός ο έρωτας παραμένει μια γλυκιά ανάμνηση του μυαλού σου που προκαλεί πόνο. Αρνείσαι να τον ξεπεράσεις και να πας παρακάτω και πονάς που δεν τον έχεις δίπλα σου, που δε μπορείς να του δώσεις την αγάπη σου, που δεν απολαμβάνεις και πάλι την αγκαλιά του, που δε βλέπεις το χαμογελό του, που δε λιώνεις με τα φιλιά του.

Όταν έφυγε από τη ζωή σου ένιωσες να γκρεμίζεσαι. Πετούσες τόσο ψηλά και ξαφνικά κόπηκαν τα φτερά σου. Η πτώση στο έδαφος ήταν τόσο σκληρή που οι πληγές σου ακόμα ματώνουν. Συγκρίνεις την ευτυχία που έζησες με τη δυστυχία του τώρα και θέλεις όσο τίποτα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να διορθώσεις όλα τα λάθη που έγιναν και φτάσατε στο χωρισμό. Όμως όσο κι αν το θέλεις ο χρόνος δε γυρίζει ποτέ πίσω. Πάει μόνο μπροστά και η ζωή συνεχίζεται. 

Και ξαφνικά το πρόσωπο του έρωτά σου, ερωτεύτηκε και πάλι. Δυστυχώς όμως όχι εσένα. Κάποιος άλλος ζει όλα αυτά που εσύ προσδοκούσες και τώρα συνεχίζει τη ζωή του σα να μην υπήρξες ποτέ . Κι εσύ πονάς ακόμα περισσότερο. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Μαθαίνεις από τους κοινούς σας φίλους πόσο ευτυχισμένος είναι και υποφέρεις. Φέρνεις την εικόνα στο μυαλό σου και τρελαίνεσαι. 

Και τότε ζεις με ψευδαισθήσεις. Θεωρείς πως όλα είναι ένα ψέμα, ένας κακός εφιάλτης και κάποια στιγμή θα τελειώσει. Μέχρι που τον βλέπεις και καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από την απώλειά του. Είναι ευτυχισμένος. Είναι ερωτευμένος. Το είδες με τα ίδια σου τα μάτια. Τον έχασες για πάντα, είναι γεγονός. Αυτό που αγαπούσες στο πήραν. Ό,τι νόμιζες ότι θα γίνει δικό σου είναι τώρα κάποιας άλλης. Ποτέ δε θα μπορέσεις να του πεις πως τον αγαπάς γιατί τώρα πια απολαμβάνει τα "σ' αγαπώ" κάποιας άλλης. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το "σ' αγαπώ" που περίμενες εσύ ν' ακούσεις δε θα βγει από το στόμα του για σένα. Κι αυτό είναι πόνος.

Όταν το τέλος είναι οριστικό δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αναστρέψεις. Πονάει, αλλά πρέπει να το δεχτείς. Λένε πως όταν κάτι το αγαπάς πρέπει να το αφήνεις να φεύγει. Αν γυρίσει είναι δικό σου. Αν δε γυρίσει τότε δεν ήταν ποτέ... Και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Όσο και να παρακαλάς να γίνεις η άλλη, έστω και για πέντε λεπτά είναι αδύνατον. Τώρα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν και να προχωρήσεις. Μερικές φορές φαντάζει πολύ δύσκολο να το κάνεις, αλλά ο χρόνος γιατρεύει ακόμα και τις πιο βαθιές πληγές. 

Πάντα ένα κομμάτι σου θα του ανήκει και θα τον σκέφτεσαι με αγάπη. Θα έρθει όμως κάποιος άλλος στη ζωή σου και θα σε κάνει να αγαπήσεις ξανά. Κι όταν η αγάπη είναι αμοιβαία είναι πολύ πιο δυνατή. Όταν είναι μονόπλευρη είναι οδυνηρή. Να ξέρεις ότι το πιο δύσκολο απ' όλα είναι να βάλεις τελεία και να συνεχίσεις.  Από εκεί και πέρα όλα είναι πολύ πιο εύκολα.

PS: Eξαιρετικά αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Τσάτσο!

Τα όμορφα τα λόγια τα μεγάλα...

Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει στη ζωή σας λόγια έρωτα και μεγάλες υποσχέσεις που δεν πραγματοποιήθηκαν; "Σε λατρεύω! Είσαι η ζωή μου! Δε μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα! Δεν έχω νιώσει ΠΟΤΕ ξανά όπως μαζί σου! Θέλω να είμαστε για ΠΑΝΤΑ μαζί." Παρόλα αυτά όμως κανείς δεν πέθανε όταν χωρίσατε, μια χαρά συνέχισε τη ζωή του και χωρίς εσένα και ακόμα καλύτερα σε αντικατέστησε.

Αν και τα μεγάλα λόγια δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των ανδρών, η ιστορία μας αποδεικνύει ότι έχουν μια φυσική τάση να ανοίγουν το στόμα τους και να λένε πράγματα που ίσως και να μην εννοούν ή να τα εννοούν στιγμιαία παρασυρόμενοι από το πάθος της στιγμής. Είναι καταγεγραμμένες, αιώνες τώρα, δακρύβρεχτες ερωτικές επιστολές από άνδρες όπως οι Βολταίρος, Λόρδος Βύρων, Ουγκώ, Προυστ, Μαρκήσιος Ντε Σαντ και Μπετόβεν όπου ορκίζονται αιώνια αγάπη, έρωτα, πίστη και αφοσίωση. Πλέον όμως όλοι γνωρίζουμε πως ο Λόρδος Βύρων άλλη ερωτεύτηκε, άλλη παντρεύτηκε και γκέι κατέληξε, αλλά και ότι ο Ουγκώ έγραφε πονεμένες ερωτικές επιστολές σε δύο γυναίκες ταυτόχρονα.

Οι εποχές άλλαξαν, νέες γενιές ανδρών ήρθαν στον κόσμο, αλλά το είδος δεν εξελίχθηκε στο συγκεκριμένο θέμα. Όλοι οι άνδρες έλεγαν, λένε και θα λένε μεγάλα ψεύτικα λόγια γιατί νομίζουν ότι μας αρέσουν. Ορκίζονται αιώνια αγάπη ενώ στην ουσία είναι πολυγαμικοί. Υπόσχονται αιώνια αφοσίωση ενώ στην πραγματικότητα είναι σχεσοφοβικοί και σε κάνουν να πιστεύεις ότι είσαι μοναδική, ενώ το πιο πιθανό είναι να λένε το ίδιο πράγμα σε όλες. 

Παρόλα αυτά μερικοί έχουν ελαφρυντικά (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι αθώοι), όπως αυτοί που το κάνουν επειδή οι ίδιες οι γυναίκες τους προκαλούν. Υπάρχει μια κατηγορία γυναικών -καθόλου μικρή θα έλεγα, αλλά στην πλειοψηφία τους μικρή σε ηλικία- που θέλει να τ' ακούει. Οι γυναίκες αυτές δηλώνουν πως δε θέλουν να ακούν την αλήθεια και αρκούνται σε γλυκά ψέματα που τις κάνουν ευτυχισμένες. Το ότι εγώ πληρώνω τη νύφη επειδή μερικές ευτυχούν με ψεύτικα "Σ' αγαπώ", είναι άλλο θέμα προς συζήτηση. Πάντως η αλήθεια είναι πως ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του είδους των γυναικών, τους εκβιάζουν συμπεριφορικά να εκστρομίσουν όλα αυτά τα παραμύθια για χάρη της στιγμιαίας ικανοποίησης του εγώ τους. Δεν τις νοιάζει αν αυτό είναι αληθινό ή αν θα έχει διάρκεια, το μόνο που τις νοιάζει είναι να το ακούσουν εκείνη τη στιγμή, να παραμυθιαστούν και να ζήσουν μια εικονική ευτυχία. Έτσι πολλοί άνδρες εκπαιδεύτηκαν να λένε μεγάλα λόγια με μεγάλη ευκολία και πιστεύουν πως έτσι κάνουν τις γυναίκες ευτυχισμένες. 

Κανένα ελαφρυντικό όμως δεν υπάρχει για τους επαγγελματίες ψεύτες. Οι συγκεκριμένοι τύποι είναι αυτοί που συνηθίζουν να υπόσχονται τον ουρανό με τ' άστρα για να ρίξουν μια γυναίκα και μόλις πάρουν αυτό που θέλουν, βρίσκουν μια στεγνή δικαιολογία και την κάνουν. Χωρίς καθόλου τύψεις. Αυτοί είναι οι πιο ένοχοι απ' όλους και τους αξίζει η μέγιστη ποινή τιμωρίας για εξαπάτηση ανθρωπίνων συναισθημάτων. Και είναι και πολλοί πανάθεμά τους.

Τέλος, επειδή θέλω να είμαι αντικειμενική, παραδέχομαι πως υπάρχουν άνδρες που δε συνηθίζουν τα μεγάλα λόγια, όμως υπήρξαν φορές στη ζωή τους που τα είπαν. Συνήθως δεν ήταν πολλές και τη δεδομένη στιγμη που τα είπα τα πίστευαν κιόλας. Προφανώς ο ενθουσιασμός τους ήταν μεγαλύτερος απ' όσο θα έπρεπε κι αυτό τους έκανε να πιστέψουν ότι θα διαρκέσει. Η κατάληξη όμως ήταν διαφορετική από αυτή που φαντάζονταν. Παρόλα αυτά κάποιος άλλος υπέστη τις συνέπειες του ενθουσιασμού τους και πίστεψε σε λόγια που δεν είχαν βάθος και διάρκεια. Κι εκεί είναι το λάθος τους.

Όλοι ξέρουμε όμως, πως η αλήθεια πονάει και κανείς δε θέλει να την ακούει. Πολύ περισσότερο απ' όλους οι γυναίκες. Κι ενώ στην πραγματικότητα το θέμα είναι πιο ρηχό και το μόνο που μπορεί να πει κανείς με σιγουριά είναι: "Περνάω πολύ καλά μαζί σου τώρα, σε θέλω πολύ, αλλά αύριο δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει.", έχουμε συνηθίσει στις μεγάλες δηλώσεις κι από φόβο μη χάσουμε το τώρα, κάνουμε δηλώσεις για το "ΠΟΤΕ" και το "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ".

Γι' αυτό και τα μεγάλα λόγια μόνο ένα αποτέλεσμα έχουν: Να μας πληγώσουν. Θα ήταν λοιπόν καλύτερο για όλες μας να εκτιμούσαμε την αλήθεια και να μη θέλουμε να μας χαϊδεύουν τα αυτιά. Επίσης δε θα έπρεπε κι εμείς οι ίδιες να τα λέμε διαιωνίζοντας έτσι την κατάσταση. Πρέπει όλοι κάποτε να σταματήσει αυτό. Εξάλλου οι έννοιες "ΠΟΤΕ" και "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ" είναι σχετικές και δεν υφίστανται. Το μόνο που μπορούμε να προσδιορίσουμε είναι το τώρα. 

Οι σχέσεις είναι το ρίσκο που όλοι παίρνουμε εν ονόματι του έρωτα. Το πως θα καταλήξουν κανείς δεν ξέρει. Κι αν προς στιγμήν δε φαντάζεστε τη ζωή σας χωρίς εκείνον/η καλύτερα να το κρατήσετε για τον εαυτό σας. Είναι πολύ ψυχοφθόρο να κάνεις τον άλλον να πιστεύει και να επενδύει σε κάτι το οποίο ίσως να είναι προσωρινό ή ακόμα χειρότερα ψεύτικο. Αν δεν είναι, τότε σίγουρα θα έρθει η στιγμή να το μάθει. Ο χρόνος κρίνει καλύτερα απ' όλους και μόνος αυτός μπορεί να προσδιορίσει το "ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ" και το "ΠΟΤΕ".

PS1: Πολλοί από τους άνδρες που ρώτησα σχετικά με αυτή μου την έρευνα ήταν κατηγορηματικοί πως δεν έχουν πει μεγάλα λόγια ποτέ! Συγγνώμη φίλοι μου που δε σας πιστεύω, αλλά αν ήσασταν τόσοι πολλοί τότε αυτό δε θα ήταν θέμα προς συζήτηση.

PS2: Ίσως εμμένω λίγο παραπάνω για την φυσική τάση των ανδρών να λένε μεγάλα ψεύτικα λόγια, αλλά δυστυχώς ο μεγαλύτερος ψεύτης στον κόσμο ήταν άνδρας και λεγόταν Πινόκιο. Ειδικά αυτό, φρόντισαν να μας το μάθουν από την τρυφερή μας κιόλας ηλικία.

It's all about feelings...

Στη ζωή πολλές φορές συμβαίνει να ερωτευτείς κάποιον, αλλά η συγκεριμένη χρονική στιγμή να μην είναι κατάλληλη. Κι αναρωτιέμαι... Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να ερωτευτείς; Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να αποδεχτείς ότι περνάς καλά με κάποιον και θέλεις να συνεχίσεις να περνάς καλά; Υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να μπεις σε μια σχέση; 

Η απάντησή μου είναι κατηγορηματική. Όλες μας όλες οι στιγμές είναι κατάλληλες! Όταν ερωτεύομαι, ερωτεύομαι κι αυτό δε μπορώ να το κοντρολάρω. Όταν περνάω καλά με κάποιον είναι γιατί περνάω καλά και δεν υπάρχει κατάλληλη στιγμή για να το παραδεχτώ. Όταν νιώθω πως μια σχέση θα με κάνει να νιώθω καλύτερα απ' όταν είμαι με μόνη, δε θα την κάνω στη άκρη επειδή υπάρχει κάποιο κόλλημα στο ηλίθιο μυαλό μου ή επειδή απλά φοβάμαι. Όταν γουστάρω κάποιον, τίποτα δεν είναι ικανό να με εμποδίσει ώστε να είμαι μαζί του. Αλλά όλα αυτά τα λέει η γυναικεία μου λογική.

Φαίνεται όμως πως για τους άντρες δεν ισχύει το ίδιο. Μέσα στο κεφάλι τους υπάρχει μια άλλη, αντρική λογική, που λέει τα δικά της. Μπορεί να εμφανιστεί στο δρόμο τους το άλλο τους μισό και να το διώξουν από φόβο.Οι περισσότεροι φοβούνται να ρισκάρουν, θέλουν να παίζουν πάντα εκ του ασφαλούς και αρνούνται να θυσιάσουν οποιοδήποτε κομμάτι της ελευθερίας τους απειλείται για κάτι που τους ξεπερνάει. Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι πως αρνούνται να ξεκολλήσουν τη βλακεία από το μυαλό τους.

Tι είναι όμως αυτό που φοβούνται πιο πολύ; Φοβούνται ότι αν όλα αυτά που έχουν στο μυαλό τους επαληθευτούν θα έρθουν αντιμέτωποι με τις φοβίες τους ή απλά φοβούνται το ρίσκο και προτιμούν την ασφάλεια; Ή μήπως τελικά πιο πολύ απ' όλα φοβούνται την ίδια τη δέσμευση; Και αν ισχύει αυτό, τότε γιατί πάντα ενώ φεύγουν τρέχοντας από κάποια που ερωτεύτηκαν και στην οποία παραδέχτηκαν τα όσα φοβούνται, τελικά καταλήγουν να κάνουν σχέση με την αμέσως επόμενη που θα βρεθεί μπροστά τους;

Tο τελικό συμπέρασμα είναι το εξής: Οι άντρες φοβούνται οποιοδήποτε συναίσθημα μπορεί να τους ξεπεράσει. Ένας μεγάλος έρωτας τους κάνει να εξαφανίζονται. Φοβούνται πως αν δοθούν ολοκληρωτικά σε κάποια θα φανούν αδύναμοι. Δε θέλουν να αισθάνονται μετέωροι, θέλουν να πατάνε γερά στα πόδια τους και κάποια που τους βγάζει συναισθήματα που δεν ήξεραν καν ότι υπάρχουν, τους φοβίζει. 

Ίσως γι' αυτό τελικά οι μεγαλύτεροι έρωτες σε αυτή τη ζωή είναι οι ανεκπλήρωτοι. Συνήθως είναι αυτοί που καταλήγουν σε ένα σκληρό δίσκο μαζί με κάποιες φωτογραφίες και αγαπημένα τραγούδια. Αυτός ο σκληρός δίσκος παραμένει για πάντα σε ένα συρτάρι που δεν ανοίγουν ποτέ. Κι αν κάποια στιγμή το ανοίξουν και θυμηθούν, τότε σίγουρα θα είναι τόσο αργά που τα παιδιά τους θα πηγαίνουν ήδη σχολείο. Γι' αυτό οι άντρες απατάνε. Γιατί σχεδόν ποτέ δεν καταλήγουν με το μεγάλο τους έρωτα.  

Οι γυναίκες απο την άλλη, αν τελικά απατήσουν είναι επειδή δεν τον έχουν βρει. Εκείνες επιζητoύν το συναίσθημα που θα τους κάνει να χάσουν τη γη κάτω από τα πόδια τους.

Αντίθετα φύλλα... Τελικά πουθενά δε συναντιόμαστε σ' αυτόν τον κόσμο!

Όταν ο Βάτραχος γίνεται Πρίγκιπας...

Από τότε που γεννιόμαστε μας εκπαιδεύουν να περιμένουμε τον όμορφο πρίγκιπα που θα έρθει καβάλα στο άσπρο του άλογο και θα μας πάρει σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα. Όλα τα παραμύθια που έχουν γραφτεί για κοριτσάκια συνομοτούν σε αυτό το σχέδιο. 

Την Ωραία Κοιμωμένη ξύπνησε ένας πανέμορφος πρίγκιπας σπάζοντας την κατάρα της κακιάς νεράιδας και την κάνει βασίλισσά του. Η Σταχτοπούτα από την άλλη, χτυπημένη από τη μοίρα ζει στη σκία των δύο αδερφών της καταδικασμένη να κάνει παρέα με στάχτες και σφουγγαρίστρες. Και ξαφνικά γίνεται το θαύμα, πηγαίνει στο χορό με ένα φανταστικό φόρεμα, αλλά πάντα υπό την πίεση του χρόνου. Κι όμως είναι αυτή που ο πανέμορφος πρίγκιπας θα ερωτευτεί, θα χάσει το μυαλό του και θα κινήσει γη και ουρανό για να βρει σε ποια ταιριάζει το γοβάκι. Τώρα πως  το πόδι της Σταχτοπούτας ήταν μοναδικού μεγέθους και πως το γοβάκι παρέμεινε γοβάκι και μετά τα μεσάνυχτα, παραμένει ανεξιχνίαστο μυστύριο το οποίο κανείς ποτέ δεν έθιξε.

Και για τη Χιονάτη όμως που η κακιά μητρία της φρόντισε ώστε να καταλήξει στο δάσος επειδή ήταν ομορφότερη από εκείνη, η μοίρα πάλι τα καλύτερα έγραψε. Όχι μόνο βρήκε εφτά νάνους να την έχουν στα πούπουλα, στο τέλος πάλι ένας κούκλος πρίγκιπας φρόντισε ώστε να βγει το μήλο από το λαιμό της, να λύσει τα μάγια και να της δώσει τη ζωή που κάθε γυναίκα ονειρεύεται μαζί με όλα όσα η κακιά μητριά της διεκδικούσε. Περιττό να αναφέρω ότι ποτέ δεν διαπιστώθηκε πως η Χιονάτη δεν πέθανε από ασφυξία όσο το μήλο παρέμενε καρφωμένο στο λαιμό της. 

Το αποκορύφωμα όλων των παραμυθιών είναι αυτό του πρίγκιπα βάτραχου που περιμένει υπομενετικά την πανέμορφη και καλόκαρδη κοπέλα που θα τον εμπιστευτεί και θα τον φιλήσει, θα λύσει τα μάγια και θα ξαναγίνει πανέμορφος και πάμπλουτος. Η τιμωρία της "καλής" αυτής μάγισσας ήθελε να του διδάξει ότι για να είναι πρίγκιπας πρέπει να φέρετε και ανάλογα. Παρόλα αυτά ήθελα να ήξερα αν ήταν κοντή, χοντρή και άσχημη η κοπέλα θα της ζητούσε ποτέ να τον φιλήσει ή θα προτιμούσε να παραμείνει βάτραχος σε όλη του τη ζωή; 

Και φτάνουμε στην αληθινή ζωή. Μεγαλώνουμε με παραμύθια και περιμένουμε η ζωή μας να έχει αντίστοιχη πορεία. Κι όμως πόσους βάτραχους έχουμε φιλήσει κι αυτοί δεν έγιναν πρίγκηπες ποτέ; Πόσο καιρό περιμέναμε τον καλό πρίγκιπα να έρθει να λύσει τα μάγια της απογοήτευσης και της πικρίας κι όταν νομίζαμε ότι επιτέλους εμφανίστηκε, στην πραγματικότητα ήρθε για να αποτελειώσει ό,τι άφησε όρθιο ο προηγούμενος; Μήπως οι εποχές για πρίγκηπες έχουν περάσει ανεπιστρεπτί; 

Για να εξαφανίστηκαν όμως οι πρίγκιπες κάποιος φρόντισε γι' αυτό. Και η αλήθεια είναι πως οι ίδιες εμείς μεγαλώνοντας και περιμένοντας τον πρίγκιπα, φάγαμε τόσα χαστούκια από τη η ζωή που φροντίσαμε να τους εξαφανίσουμε. Αλλά τα παραμύθια έλεγαν πως ο πρίγκιπας υπάρχει και είναι όμορφος, έξυπνος, πλούσιος κι ευγενικός όσες ανακρίβειες κι αν υπήρχαν στις ιστορίες.   Μπορεί  να μην έρθει πάνω σε άλογο, αλλά τουλάχιστον με ένα ακριβό αυτοκίνητο επιβάλεται. Και δε φταίμε εμείς που το πιστεύουμε, έτσι μας μάθανε.

Αλλά όσο έρχονται στη ζωή μας βάτραχοι τόσο αφήνουμε το παραμύθι στην άκρη και ψάχνουμε το λάθος του. Γινόμαστε όλο και πιο αναξέρτητες, όλο και πιο κυνικές και δεν αφήνουμε κανέναν να νομίζει πως είναι ο πρίγκιπας που περιμέναμε όλη μας τη ζωή. Κι επειδή μας εκπαίδευσαν να περιμένουμε το τέλειο αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με οτιδήποτε λιγότερο. Όλες όμως βαθιά μέσα μας εξακολουθούμε να πιστεύουμε στο παραμύθι. Απλά το έχουμε ερμηνεύσει λάθος. Πιστεύουμε σε λάθος πρίγκιπα.

Τα παραμύθια λένε πως ο πρίγκιπας είναι όμορφος. Αυτό σημαίνει ότι έχει ένα ωραίο παρουσιαστικό. Κανείς δεν το αμφισβητεί. Κανένα παραμύθι όμως δεν αναφέρει πως πρέπει να έχει την ομορφιά του Jude Law, γωνίες μοντέλου στο πρόσωπο και γραμμωμένους κοιλιακούς.

Επίσης συμπεραίνουμε, δεν ξέρω από που μιας και όλοι οι πρίγκιπες κάνουν μικρή εμφάνιση στο τέλος της ιστορίας, πως ο πρίγκιπας είναι έξυπνος. Αυτό επίσης δε σημαίνει πως πρέπει να έχει διδακτορικό στην Βιοχημία και να εντυπωσιάζει τους πάντες με τις γνώσεις του για τα πάντα.  

Από την άλλη το γεγονός ότι ο πρίγκιπας σώζει πάντα την κοπέλα μας δείχνει πως είναι ευγενικός και ρομαντικός. Ούτε κι αυτό όμως σημαίνει πως της κάνει δώρα συνεχώς, την τρέχει κάθε τρεις και λίγο να δει το ηλιοβασίλεμα, δειπνούν κάθε μέρα υπό το φως των κεριών, κάνουν ρομαντικούς περιπάτους στην ακροθαλασσιά και της λέει συνέχεια πόσο την αγαπάει. Έχει κι αυτός υποχρεώσεις και δουλειές, ενίοτε κουράζεται και θέλει χώρο και χρόνο για τον εαυτό του. Όπως κι εσύ άλλωστε μικρή μου πριγκίπισσα.

Τελικά μήπως το μόνο που χρειάζεται είναι να κοιτάξουμε γύρω μας λίγο καλύτερα; Μπορεί ο πρίγκιπάς μας είναι δίπλα μας κι εμείς να μην τον έχουμε δει. Μπορεί να μην είναι τόσο όμορφος όσο φανταζόμασταν, αλλά το μεγαλείο της ψυχής του και του μυαλού του να είναι τεράστιο. Μπορεί απλά ο πλούτος του να βρίσκεται στα συναισθήματά του. Μπορεί αυτή τη στιγμή που εσύ ακόμα ψάχνεις, ο πριγκιπάς σου να πεθαίνει για σένα και να μην του δίνεις σημασία γιατί είσαι απασχολημένη με κάποιον βάτραχο που σε φτύνει. Μπορεί να μην τον έχεις γνωρίσει ακόμα... 

Γι' αυτό την επόμενη φορά που θα σε πλησιάσει κάποιος που θεωρείς βάτραχο δώστου μια ευκαιρία. Μπορεί να είναι ο πρίγκιπάς σου και να χρειάζεται ένα σου φιλί για να μεταμορφωθεί. Σκέψου μόνο πόσους υποτιθέμενους πρίγκιπες έχεις φιλήσει που στο τέλος μεταμορφώθηκαν σε βάτραχους και θα αναιρέσεις.

Κι έτσι ο κακός λύκος έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα...

Θέλησα να αναλύσω τον έρωτα χωρίς να είμαι ερωτευμένη. Η Ειρηλένα (κολλητή μου χρόνια), αντέδρασε όμως και με έβαλε στη θέση μου. Μου είπε πως εγώ η ίδια έχω αποθεώσει τον έρωτα σε συζητήσεις μας στο παρελθόν κι ότι αυτό που έγραψα ήταν ένα τίποτα. Κι έχει απόλυτο δίκιο να το λέει. Το έθεσα τόσο πεζά το ζήτημα που ήταν σαν να μιλάω για το απλούστερο θέμα όλων. Κι όμως είναι πολύ πιο περίπλοκο.


Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ερωτεύτηκα πραγματικά και δεν εννοώ έναν από τους έρωτες των δύο ημερών μου.  Απλά, το άδικο στη δική μου περίπτωση είναι ότι η πιο ερωτευμένη περίοδος της ζωής μου συνέπεσε με τη χειρότερη περίοδο που έζησα ποτέ. Πως γίνεται αυτό; Κι όμως, όταν κάνεις λάθος επιλογές, γίνεται.

Λένε πως δεν πρέπει να μπαίνεις σε μια σχέση αμέσως μετά την προηγούμενη κι έχουν δίκιο εν μέρη. Αλλά τον έρωτα δε μπορείς να τον προβλέψεις, ούτε και έρχεται κατά παραγγελία. Έρχεται πάντα από κει που δεν τον περιμένεις. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποιήσεις.

Έτσι ήρθε και σε μένα. Απροειδοποίητα. Και με έκανε να χαμογελάω. Συνεχώς. Είχα έναν λόγο να ξυπνάω το πρωί και να είμαι χαρούμενη. Περίμενα με ανυπομονησία να μου στείλει μήνυμα για καλημέρα και το χαμόγελο απλωνόταν τεράστιο στο πρόσωπό μου για όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Και τη νύχτα όμως, δεν κοιμόμουν αν δεν άκουγα την καληνύχτα του. Μετρούσα τις ώρες για να τον δω και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο όταν ήμουν μαζί του. Εγώ, που υμνώ τη φιλία και το πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι μου ώστε να τους έχω στη ζωή μου συνεχώς, χάθηκα απ' όλους το πρώτο διάστημα που ερωτεύτηκα. Και ναι, δεν είχα μάτια για κανέναν άλλον, παρά μόνο για εκείνον.

Ήμουν ευτυχισμένη με ένα του γλυκό βλέμμα. Ήμουν πλήρης όταν ήμουν στην αγκαλιά του. Ένιωθα χαρά όταν κάναμε σχέδια και το θεωρούσα φυσικό να εξαφανιζόμαστε απ' όλους. Ήταν ολόκληρος ο κόσμος μου κι αυτό δεν είχε να κάνει με το σεξ. Φυσικά και ήταν σημαντικός παράγοντας για τη σχέση μας, αλλά ο ενθουσιασμός ξεκίνησε πριν το σεξ. Πολύ πριν! Από την πρώτη κιόλας επαφή. Απ' όταν κοιταχτήκαμε στα μάτια για πρώτη φορά, ήξερα ότι εκείνος σήμαινε πολλά για μένα και ήταν αμοιβαίο. Κι αυτό ήταν η απόλυτη ευτυχία. Κι όλο αυτό ήταν έρωτας.  Το πιο ακατανόητο, αλλά και το πιο όμορφο συναίσθημα όλων. Αυτό το συναίσθημα που μόνο όταν το βιώνεις το καταννοείς. Αλλά...

... πάντα κάπου εκεί εμφανίζεται ο κακός λύκων των παραμυθιών. Έτσι και στο δικό μου παραμύθι, εμφανιστήκε και τα χάλασε όλα. Μια κακή επιλογή του παρελθόντος μου ήρθε να χτυπήσει αλύπητα το παρόν μου και συνεπώς το μέλλον μου. Κι όπως συμβαίνει στους περισσότερους μεγάλους έρωτες, έτσι έγινε και με το δικό μου. Τον έχασα κι αυτό πόνεσε...

Πόνεσε πολύ, αλλά στο τέλος άντεξα. Πάντα αντέχουμε και ξανασηκωνόμαστε. Έτσι σηκώθηκα κι εγώ, πάτησα γερά στα πόδια μου και πλέον είμαι έτοιμη να ξανακάνω σχέση. Το θέμα μου είναι όμως ότι δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ερωτευτώ ξανά, τόσο πολύ και με τόσο πάθος. Γιατί όταν έχεις πονέσει, όταν έχεις χάσει κι όταν ο έρωτας είναι κάτι που σου άφησε πίκρα τελικά, είναι δύσκολο να αφεθείς ξανά. Κι όσο δεν αφήνεσαι, τόσο χάνεις πράγματα από τη ζωή και τόσο πιο πολύ πονάς που το παρελθόν στοιχειώνει για πάντα το μέλλον σου από φόβο μήπως ξαναπάθεις τα ίδια. 

Απλά, δε νομίζω ότι πλέον πιστεύω στους μεγάλους έρωτες. Δεν έχουν ποτε happy end κι εμένα δε μου αρέσουν τα έργα με κακό τέλος. Αναζητώ τον έρωτα, αλλά ξέρω ότι επειδή φοβάμαι δε θέλω να αφεθώ ώστε να τον ζήσω σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εξάλλου, είμαι σίγουρη πως δεν γίνεται κιόλας. Επιπλέον, έχω μεγαλώσει αρκετά για να πιστεύω στα παραμύθια. Έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος, αλλά στο δικό μου ο κηνυγός δεν εμφανίστηκε για να σκοτώσει τον κακό λύκο κι έτσι μας έφαγε και τους δύο κι έχουμε κάνει και τα σαράντα. 

Αν το μέλλον με διαψεύσει θα χαρώ πολύ γι' αυτό. Όμως ξέρω καλά πως τώρα πια συμβιβάζομαι και κάτι λιγότερο. Όπως ας πούμε με κάποιον που θα κάνουμε καλή παρέα, καλό σεξ και αγκαλίτσες... Έτσι πληγώνεσαι πάντα λιγότερο, όσοι κακοί λύκοι κι αν εμφανιστούν!

PS: Ο καλύτερος τίτλος που έχω δει ποτέ σε βιβλίο είναι " ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΔΕ ΦΟΡΑΝΕ ΝΥΦΙΚΟ" και μου το έδωσε η Ειρηλένα. Τυχαίο; Δε νομίζω!

Τελικά τι είναι ο έρωτας;

Η αλήθεια είναι πως το ερώτημα αυτό βασανίζει γενιές και γενιές ανθρώπων, από τότε που η λέξη έρωτας μπήκε στα λεξικά. Ήθελα να 'ξερα ποιος ήταν ο εφευρέτης αυτής της λέξης! Μάλλον κάποιος μεγάλος σαδιστής που ήθελε να μας βάλει να αναρωτιώμαστε όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Και φτάνω στο σημείο που αναρωτιέμαι κι εγώ. Μήπως δεν ερωτευόμαστε και απλά απολαμβάνουμε πολύ την παρέα κάποιου και νομίζουμε πως αυτό είναι έρωτας; Και τότε γιατί αυτή την απόλαυση που ονομάζουμε έρωτα δε μπορούμε να την πάρουμε από τους φίλους μας και τη λαμβάνουμε μόνο από άτομα που κάνουμε καλό σεξ μαζί τους; Τελικά μήπως ο έρωτας είναι ένα καθαρά ορμονοκρατούμενο συναίσθημα που σχετίζεται άμεσα με το σεξ;  Δηλαδή ερωτευόμαστε κάποιον που κάνουμε καλό σεξ μαζί του, αλλά επίσης μπορούμε να κάνουμε και καλή παρέα, επειδή όμως υπάρχει το σεξ ως ένα επιπλέον στοιχείο που μας ενώνει, τότε αυτομάτως αυτός ο κάποιος μετατρέπεται σε κάτι παραπάνω από φίλος.

Κι αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί πονάμε τόσο πολύ όταν χάνουμε κάποιον με τον οποίο λέμε ότι είμαστε ερωτευμένοι; Πονάει μόνο η απώλεια του καλού σεξ ή ο έρωτας έχει μια διαφορετική υπόσταστη στη ζωή  μας και μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικά; Και τότε γιατί καταλήγει πιο πολύ απ' όλα να σου λείπει η αγκαλιά του και οι μικρές καθημερινές σας συνήθειες παρά το σεξ; Τελικά ο έρωτας είναι ζήτημα καρδιάς, καλής χημείας ή συνδυασμός και των δύο; Ουφ! Πολύ πολύπλοκα όλα αυτά, για ένα συναίσθημα που υποτίθεται ότι μας φέρνει χαρά στη ζωή. 

Εγώ πάντως μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Ότι ερωτευόμαστε κάποιον που κάνουμε καλό σεξ μαζί του και επιπλέον καλή παρέα. Παραδέχομαι όμως πως υπάρχει έρωτας. Γιατί αν δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει κι εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που μας προκαλεί κάθε φορά που πέφτουμε στα δίχτυα του, ούτε το χτυποκάρδι μου μας προκαλεί το πρόσωπο του έρωτά μας. Και μπορεί ο έρωτας να πονάει στο τέλος, αλλά υπάρχουν και φορές που έχει happy end! Αλλά αυτό που δε συγκρίνεται με τίποτα είναι η στιγμή που αρχίζεις να ερωτεύεσαι... Είναι η πιο μαγική στιγμή απ' όλες... Κι αυτό το λέω χαμογελώντας!

When the blonde girl becomes... brunette...

Βάφω τα μαλλιά μου περίπου από τα 15 μου χρόνια. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν διακοπές όταν βρέθηκε η βαφή της θείας μου στα χέρια μου και βάλθηκα να κάνω κόκκινες ανταύγειες στα μαλλιά μου. Βέβαια καμία επιτυχία δεν είχαν, αλλά εμένα τότε μου φαινόταν όλο αυτό σούπερ ουάου!

Μετά από δύο χρόνια απόλυτης διχρωμίας του κεφαλιού μου, αποφάσισα να το παίξω ροκ γκόμενα βάφοντας τα μαλλιά μου μαύρα. Ήταν και η εποχή που ψαχνόμουν γκομενικά, μου άρεσαν τα ροκ αγοράκια, άρα και το look μου έπρεπε να είναι ανάλογο. Μετά από μια αποτυχημένη σχέση ενάμιση χρόνου πήγα ξανά στο κομμωτήριο, αλλά αυτή τη φορά τα  έκοψα αντρικά και τους πέρασα ένα κατακόκκινο χρώμα που με έκανε να μοιάζω με σημαδούρα.

Είχε επιτυχία αυτό το ala grason look, ειδικά στους άντρες που τη βρίσκουν με τα κοντά μαλλιά, αλλά τότε ήταν η εποχή που ήθελα να μείνω μόνη μου και να αποκτήσω εμπειρίες. Να κάνω διακοπές, να γνωρίσω κόσμο κι όλα αυτά που θέλει ένα 18χρονο κορίτσι. Τότε εμφανίστηκε και ο παιδικός μου έρωτας, αλλά εγώ καμία επιθυμία για σχέση δεν είχα και απλά αρκεστήκαμε στο να βγαίνουμε μερικούς μήνες με συνέχειες σπαστές στα επόμενα χρόνια.

Η επόμενη σχέση μου ήρθε μαζί με την προσπάθειά μου να μακρύνω το σπαστό μαλλί μου. Κακή εποχή για μένα καθώς πέρασαν ένα στάδιο που τα μαλλιά μου δεν έστρωναν για κανένα λόγο, συνεπώς κακή και η επιλογή του συντρόφου. Παρόλα αυτά τότε δεν είχα μυαλό να τα συνδυάσω. Όταν έγιναν καρέ τους πέρασα μια κατάμαυρη βαφή και περίμενα να μακρύνουν ξανά, φτάνοντας στο αρχικό μακρύ τους μήκος. Περίμενα αρκετό καιρό για να μπορώ να λέω ότι έχω επιτέλους μακρύ μαλλί και τότε είπα να το γυρίσω στο φυσικό μου χρώμα. Το καστανό όμως άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά με ανταύγειες και τελικά κατέλληξε να γίνει ξανθό. 

Το ξανθό το αγαπάω. Μου πάει. Είναι το χρώμα της προσωπικότητάς μου και πάντα κολλάω με αυτό. Αλλά μάλλον ήθελα μια γενική αλλαγή στη ζωή μου και τότε αποφάσισα να το ξαναγυρίσω στο καστανό. 'Ετσι άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση του χωρισμού μου. Μπορεί να άργησε λίγο, αλλά κι αυτή ήρθε με μια αλλαγή στα μαλλιά και μια ακόμα μεγαλύτερη στη ζωή μου.

Το καστανό δεν έμεινε περισσότερο από έξι μήνες στο κεφάλι μου, όσο δηλαδή μου πήρε για να χωρίσω. Για ακόμα μία φορά αυτός ο δύσμοιρος ο κομμωτής πήρε το ντεκαπάζ και τα αλουμινόχαρτα και βάλθηκε να ανοίγει τα μαλλιά μου. Μόλις άνοιξαν αρκετά ώστε να λέγομαι και πάλι ξανθιά, να σου και η επόμενη σχέση ήρθε με τη μορφή του μεγάλου έρωτα στη ζωή μου. Και τότε ήταν που είπα στον κομμωτή μου να πιάσει το ψαλίδι και να αρχίσει να κόβει.

Ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να βρω το τέλειο καρέ. Μέχρι και κομμωτήριο άλλαξα, αλλά τελικά το πέτυχα! Και μόλις το πέτυχα χώρισα. Μπορεί να βρήκα τον τέλειο κομμωτή, αλλά την τέλεια σχέση δεν τη βρήκα. Παρόλα αυτά χρώμα και κούρεμα στα μαλλιά μου δεν άλλαξα. Καρέ ήταν, καρέ παρέμειναν, απλά βρήκαμε κι άλλα κουρέματα ακόμα πιο προχωρημένα. Το ξανθό παρέμεινε, απλά άρχισε να ανοίγει. Μεγάλες αλλαγές δεν έγιναν ούτε στα μαλλιά μου, ούτε στη ζωή μου. Από τότε είμαι μόνη μου και παρέμενα με το ίδιο μαλλί της προηγούμενη σχέσης. Μόνο επαγγελματικές αλλαγές έγιναν, αλλά γι' αυτές έτσι κι αλλιώς είχε έρθει η ώρα.  

Και μόλις ένιωσα ότι το κεφάλαιο έκλεισε οριστικά, ήρθε και η ώρα της αλλαγής. Για πολύ καιρό επέμενα στα ίδια, αλλά πλέον τίποτα δεν ήταν ίδιο για μένα. Μπορεί να είχα γίνει μια total blonde αλλά χρειαζόμουν κάτι πιο ισχυρό για να δηλώσω τη μεγάλη αλλαγή. Και μόλις έσπασε κάθε δεσμός με το παρελθόν, έκλεισα ξανά ραντεβού στο κομμωτήριο. Αυτή τη φορά όμως όχι για ανταύγειες, αλλά για αλλαγή χρώματος. Έγινα και πάλι καστανή. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια ξαναγύρισα στο φυσικό μου. Και μου αρέσει! Και τα καλύτερα ερχονται... Είμαι πλέον σίγουρη γι' αυτο!

ΥΓ.: Παρόλο που έγινα καστανή, δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικός τίτλος για το blog μου από τον υπάρχοντα. Έχω ξανθιά προσωπικότητα έτσι κι αλλιώς και δεν το κρύβω. Εξάλλου δυο χωρισμούς μετά μπορεί να τα ξαναβάψω ξανθά! Άβυσσος το μαλλί της Σοφίας!!!

Σ’ αγαπάω… αλλά…

Είναι μερικές φορές που αυτό το γαμημένο το “αλλά” σου κάθεται στο λαιμό. Και πώς να μη σου κάθεται δηλαδή, όταν για κάτι καλό που είναι να εισπράξεις υπάρχει ένα αλλά που αναιρεί όλη την προηγούμενη πρόταση που σε έστειλε στα ουράνια.

Σ’ αγαπάω σου λέει, σε λατρεύω, σε  θέλω πολύ, αλλά… Τι αλλά? Αν είναι να με αγαπάς με αλλά, μη μ’ αγαπάς καθόλου. Εγώ την αγάπη την ξέρω χωρίς αλλά. Όταν αγαπάς, όλα τα αλλά του κόσμου δε μπορούν να σε εμποδίσουν να είσαι με αυτόν που λες ότι αγαπάς. Η αγάπη είναι αίσθημα ανάγκης να είσαι με αυτόν που αγαπάς, να τον βλέπεις καθημερινά, να αποζητάς την παρουσία του, να σου λείπει όταν δεν είναι δίπλα σου, να θες να κοιμάσαι και να ξυπνάς μαζί του, να μοιράζεσαι τα πάντα μαζί του, να θες να κάνεις πράγματα μαζί του, να κάνεις σχέδια μαζί του. Που είναι το αλλά?

Στην αγάπη δεν υπάρχει αλλά!  Ή αγαπάς κάποιον ή δεν τον αγαπάς… Ή θες να είσαι μαζί του ή δε θες… Ή τον γουστάρεις ή δεν τον γουστάρεις… Τα αλλά είναι υπεκφυγές για να εκμεταλλεύεσαι καταστάσεις. Αν στην αγάπη σου υπάρχουν αλλά, τότε μάλλον δεν ξέρεις να αγαπάς. Και ξέχνα τους μελοδραματισμούς του στυλ “Σ’ αγαπάω πάρα  πολύ, αλλά…”. ‘Όταν κι αν αποφασίσεις να αγαπάς χωρίς αλλά, έλα να  το δείξεις και να το αποδείξεις. Όσο υπάρχει το αλλά, δεν υπάρχει αγάπη, ή τουλάχιστον αγάπη που να θέλει κάποιος να εισπράξει. Και εμμένω σε όλα τα παραπάνω χωρίς κανένα ΑΛΛΑ!!!

6 μήνες μετά…

Ε ναι λοιπόν, τα κατάφερες! Ερωτεύτηκες! Ο φτερωτός άγγελος με τη μορφή ψηλού μελαχρινού ή ξανθού με γαλανά μάτια (γούστα είναι αυτά) σε σημάδεψε με το βέλος του και πέτυχε το στόχο στο κέντρο. Και τώρα βλέπεις κόκκινες καρδούλες και ροζ συννεφάκια παντού. Χαμογελάς χωρίς λόγο, αναμένεις στο ακουστικό σου όλη μέρα, μιλάς συνέχεια στις φίλες σου γι’ αυτόν και είσαι έτοιμη να εγκαταλείψεις την άσωτη ζωή σου και να μπεις σε mood σχέσης.

Εκείνος όχι μόνο ανταποκρίνεται, αλλά νιώθει εξίσου ερωτευμένος με σένα. Ο δεύτερος μήνας κυλάει ζώντας μεγάλες στιγμές έρωτα και πάθους και χωρίς δεύτερες σκέψεις καταλήγετε ζευγάρι. Θέλετε συνέχεια να είστε μαζί, να κάνετε έρωτα συνεχώς, να βλέπετε συνέχεια ο ένας τον άλλον και μετράτε τα δευτερόλεπτα που είστε χώρια. Εξαφανίζεσαι από παρέες, οι φίλοι σου κάνουν μαύρα μάτια να σε δουν κι εσύ δεν έχεις χρόνο παρά μόνο για εκείνον.

Ο τρίτος μήνας είναι καθοριστικός. Τον γνωρίζεις τις φίλες σου κι εύχεσαι να τον ερωτευτούν όσο κι εσύ. Τον βάζεις στην παρέα σου κι ελπίζεις να εγκλιματιστεί. Γνωρίζεις τους κολλητούς του κι θέλεις όσο τίποτα να σε λατρέψουν. Όλα πάνε ανέλπιστα καλά κι εσύ είσαι τόσο ευτυχισμένη και ερωτευμένη που πετάς στον έβδομο ουρανό.

Ο τέταρτος μήνας είναι αυτός που σας φέρνει πιο κοντά. Και οι δύο ανοίγεστε και μαθαίνει ο ένας τις πιο καλά κρυμμένες συνήθειες του άλλου. Μιλάτε για το παρελθόν και για το μέλλον και κάνετε σχέδια. Προγραμματίζετε ταξίδια και ξεκλέβετε διήμερα αφιερωμένα μόνο σε εσάς. Πλέον είστε ο ένας για τον άλλον.

Ε δε θα γινόταν κι αυτό? Να και ο πρώτος καβγάς. Η αφορμή ήρθε, κάποιος από τους δυο σας ξέσπασε και οι δυο σας βγάλατε το χειρότερό σας εαυτό. Ο έρωτας και το πάθος έγιναν θυμός και ο θυμός έγινε καβγάς. Όλα τα ζευγάρια όμως έχουν τι κακές τους στιγμές. Κάνετε έρωτα και το προσπερνάτε.

Και τότε έρχεται ο έκτος μήνας. Τα έχετε κάνει όλα. Έχετε γνωριστεί καλά, έχετε περάσει υπέροχες στιγμές, έχετε δεθεί και έχετε τσακωθεί. Σημασία πλέον έχει τι μένει από αυτά. Γιατί όλες οι περίοδοι μέλιτος περνάνε και το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις. Η καθημερινότητα και η τριβή εμφανίζονται πάντα τις πιο ακατάλληλες στιγμές και το θέμα από κει και πέρα είναι πως το διαχειρίζεται κανείς.

Έξι μήνες μετά ξέρεις… Ξέρεις ποια είναι τα αρνητικά του άλλου και αν μπορείς να ζήσεις με αυτά. Ξέρεις τι υποχωρήσεις πρέπει να κάνεις και ποιες να περιμένεις από τον άλλον. Μπορεί να αγαπάμε κάποιον για τα θετικά του, αλλά με αρνητικά του ερχόμαστε πάντα αντιμέτωποι. Αν δε μπορείς να ζήσεις με αυτά την κάνεις με ελαφρά. Αν μπορείτε να βρείτε τη χρυσή τομή, περιμένω κάλεσμα για το γάμο…

Φίλος είναι αυτός…

… που δε σε αφήνει να νιώσεις μόνος ποτέ.

… που δε χρειάζεται να πεις κουβέντα για να καταλάβει τι έχεις.

… που δε φοβάσαι ότι θα αποκαλύψει τα μυστικά σου.

… που είναι πάντα δίπλα σου να σε στηρίζει.

… που δεν περιμένει να πάρει για να δώσει.

… που είναι δίπλα σου όταν όλοι οι άλλοι φεύγουν.

… που σου θυμίζει όλα όσα εσύ ξεχνάς.

… που γνωρίζει τα πάντα για σένα και εξακολουθεί να σε αγαπάει.

… που γελάει μαζί σου στη χαρά, κλαίει μαζί σου στη λύπη και το κάνει ειλικρινά.

… που θα έπαιρνες μαζί σου παντού.

… που παίρνεις τηλέφωνο τα ξημερώματα και πάντα απαντάει.

… που βγάζει από μέσα σου τον καλύτερο εαυτό σου.

… που δε θέλει τίποτα άλλο εκτός από την αγάπη και την ευτυχία σου.

… που σε κάνει να νιώθεις καλά.

… που τρώει μαζί σου παγωτό  μεσάνυχτα στο παρκάκι και να φεύγει μαζί σου από κει μόνο όταν ανοίξει το αυτόματο πότισμα.

… που θα είναι μαζί σου για πάντα.

Ο φύλακας αγγελός σου...