Οι Κινέζοι λένε πως έρωτας είναι ένα καρότσι που κάποιος το τσουλάει και κάποιος κάθεται μέσα. Το θέμα είναι ποιος θα προλάβει πρώτος να κάτσει μέσα στο καρότσι. Αν ισχύει αυτό το λοιπόν, εμένα ποιος μου λέει ότι είναι όντως πιο διασκεδαστικό να κάθεσαι μέσα στο καρότσι από το να το σέρνεις;
Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Έστω ότι πρόλαβες να κάτσεις στο καρότσι, βολεύτηκες αναπαυτικά κι εχεις τον άλλον να σε σέρνει κι απολαμβάνεις τη διαδρομή. Που ξέρεις που θα σε πάει; Κι αν υποθέσουμε ότι όντως η διαδρομή είναι ωραία, ο άνθρωπος που σέρνει το καρότσι σε μέρη που δεν είχες ξαναδεί, που ξέρεις που θα καταλήξεις; Και τέλος, αν αυτός που σέρνει το καρότσι σε κάποιο σημείο κουραστεί και τα παρατήσει, εσύ τι θα απογίνεις; Θα μείνεις στη μέση του πουθενά;
Κι από την άλλη είσαι εσύ εκείνος που σέρνει το καρότσι. Έβαλες μέσα κι έναν άνθρωπο και τον πας. Στην αρχή απολαμβάνει τη διαδρομή και όντως τα μέρη που τον πας είναι ωραία. Ο άλλος όμως δεν είναι ανάπηρος. Κάποια στιγμή θα πιαστεί, θα θέλει κι αυτός να σηκωθεί από το καρότσι. Θα θέλει κι αυτός να επιλέξει σε ποιο σημείο θα στρίψετε δεξιά ή αριστερά και σίγουρα θα θέλει να σπρώξει κι εκείνος το καρότσι, έστω και για λίγο. Πως μπορείς λοιπόν να σκέφτεσαι εγωιστικά για ένα συναίσθημα που θέλει δύο;
Μήπως ο έρωτας τελικά δεν είναι και τόσο εγωιστικός; Μήπως θα πρέπει αντί να κάθεσαι συνεχώς μες το καρότσι να ανταλλάζεις θέση με τον άλλον και να τον πηγαίνεις κι εσύ στα δικά σου μέρη; Γιατί μπορεί οι Κινέζοι να ισχυρίζονται πως η καλύτερη θέση είναι μέσα στο καρότσι, αλλά δεν έχει πλάκα όταν δε δοκιμάζεις να οδηγείς. Γιατί στον έρωτα πρέπει να αφήνονται και οι δυο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου