Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου και ταυτόχρονα ο πιο κακός τιμωρός. Πάντα είχα μια τάση να μου θυμώνω για όσα έκανα και δε θεωρούσα σωστά, απλά τα τελευταία χρόνια με έχασα κάπου. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην ψάχνω τους λόγους που με εσπρωχναν σε λάθος συμπεριφορές κι αντ' αυτού να με τιμωρώ, κάνοντας τα ίδια λάθη ξανά και ξανά.
Το τέλος της φετινής χρονιάς είναι λίγο διαφορετικό. Εκεί που όλα στο μυαλό μου ήταν ένα μπάχαλο κι εγώ θυμωμένη μαζί μου πιο πολύ από ποτέ, συνειδητοποιήσα πως με είχα χάσει. Είχα σταματήσει να γνωρίζω τι είναι αυτό που θέλω πραγματικά κι όλο αυτό με είχε παγιδεύσει σε μία κατάσταση εγκλωβισμού.
Κι όταν άρχισα να με ψάχνω με βρήκα, χαμένη σε ενα κουβάρι που τώρα αρχίζω να ξεμπλέκω. Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα μου πάρει να βρω την άκρη αλλά θα το παλέψω όσο χρειαστεί. Τουλάχιστον πλέον μπορεί να μην είμαι τόσο σίγουρη για το τι θέλω, είμαι όμως εντελώς σίγουρη για το τι δε θέλω. Κι αυτό είναι μια αρχή.
Φέτος θα επενδύσω σε μια νέα σχέση. Σε αυτήν με τον εαυτό μου. Στην τελική τον κουβαλάω 32 χρόνια πια, το δικαιούται. Στην τελική είναι η μόνη σχέση που αξίζει να επενδύσεις τα πάντα. Είναι η μεγαλύτερη σχέση ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου