Γιατι παντρευονται οι αντρες.

Εχετε προσπαθησει να διαβασετε βιβλιο για σχεσεις γραμμενο απο αντρα; Α δεν ξερετε τι χανετε. Ολα μα ολα προσπαθουν να μας πεισουν πως για να ειναι ευτυχισμενος ενας αντρας και να παραμεινει διπλα μας, θα πρεπει να μαγειρευουμε σαν σεφ, να ειμαστε μια συνεχης εκπληξη στο σεξ και να κανουμε ολες τις δουλειες του σπιτιου. Και ξερετε ποιο ειναι το ανταλαγμα; Μπορει και να μας παντρευτει. Απιστευτο; 

Οι περισσοτερες γυναικες εχουν μεγαλωσει με ενα ονειρο στο μυαλο τους. Να ντυθουν στα λευκα και να ανεβουν τα σκαλια της εκκλησιας, οπου και θα τους περιμενει ενας ομορφος αντρας ετοιμος να μοιραστει τη ζωη του μαζι τους. Δε φταινε ομως μονο αυτες. Ετσι τις μεγαλωσαν. Εχω προσωπικη πειρα και ξερω. Η μανα μου δεν προκειται ποτε να μου συγχωρησει το οτι δεν ασπαστηκα ποτε το ονειρο της και μεγαλωσα χωρις να θελω να γινω νυφουλα. 

Ετσι λοιπον στην προσπαθεια τους οι γυναικες να βρουν και να κρατησουν τον αντρα της ζωης τους διπλα τους, αρχισαν να προσπαθουν να μαθουν τι πρεπει να κανουν για να κατακτησουν τον πριγκιπα που θα ερθει με το μονοπετρο να τους πει "marry me" κι αυτες με δακρυα στα ματια θα απαντησουν "I do". 

Ολο αυτο το καλοστημενο προς οφελος των αντρων σεναριο φαινεται οτι εκμεταλλευονται απανταχου αρσενικα και μαλιστα, καποιοι απο αυτους γραφουν και βιβλια με συμβουλες για το πως θα καταφερεις να σου κανουν προταση γαμου. Φυσικα ολα στημενα υπερ τους.

Καταρχην φαινεται πως ο φοβος δεσμευσης που εχουν οι αντρες εγκειται στο γεγονος οτι φοβουνται την αποτυχια περισσοτερο απο τις γυναικες. Αυτο δεν ειναι απαραιτητα λαθος κατα τη γνωμη μου. Ισως αν ειχαν και οι γυναικες τον ιδιο φοβο να ειχαμε λιγοτερα διαζυγια. Απο εκει και περα ομως, οι λογοι που οδηγουν τους αντρες στο γαμο, φαινεται να ειναι εντελως σωβινιστικοι. Και εξηγω. 

Ολα γυρω μας συνομοτουν στο να μας πεισουν οτι ο ερωτας περναει απο το στομαχι, ειτε αυτο λεγεται η μητερα μας ειτε καποιο βιβλιο συμβουλων. Αυτο σημαινει οτι το ψυγειο μας θα πρεπει να ειναι παντα γεματο απο πραγματα που μπορει να επιθυμησει το στομαχακι του καλου μας ωστε να μπορεσουμε να του ετοιμασουμε ενα βασιλικο πρωινο οταν  ξυπναει διπλα μας, να μαθουμε πως τρωει τα φαγητα του και ποιο ειναι το αγαπημενο του για να τον εντυπωσιασουμε με τις ικανοτητες μας οταν θα τον καλεσουμε για φαγητο. Μεσα σε ολα αυτα βαλτε και τις ιδιοτροπιες του, μαζι με το γεγονος οτι θα πρεπει να χουμε και το νου μας να τρωει σωστα μη μας παθει και τιποτα. Καταλαβατε; Καταλαβα να λετε. 

Κι αν δεν ξερεις να μαγειρευεις τι γινεται; Μην ανησυχεις, υπαρχει και το σεξ. Ενας αντρας μπορει να μην ξεχασει ενα καλο σεξ, αλλα ενα εξαιρετικο σεξ σιγουρα το παντρευεται, λενε οι ειδικοι. Τι σημαινει αυτο; Φυσικα και δεν πρεπει να εισαι τσουλα, αλλα επιβαλεται να εισαι σεξυ. Μια τσουλα παντα προσελκυει τους αντρες, αλλα δεν προκειται ποτε να την παντρευτουν. Τη γυναικα τους τη θελουν σεξυ. Και τι εννοουν οταν λενε σεξυ; Μα φυσικα η ικανοτητα σου να τον πεισεις οτι δεν υπαρχει εκει εξω αλλη γυναικα σαν κι εσενα. Τι εισαι; Καμια θνητη; Και πως θα το επιτυχεις αυτο; Απλουστα διαλεγοντας νεο ρολο καθε φορα. Τη μια θα εισαι γατουλα, την αλλη τιγρη, την αλλη πλανευτρα και την αλλη ερμαιο του παθους σου για εκεινον. Προσεχε ομως γιατι δεν πρεπει να επαναλαμβανεσαι και πανω απ' ολα να εισαι εφευρετικη. Αυτος μπορει απλα να ειναι ο ιδιος καθε φορα. Σημασια εχει να μην επαναλαμβανεσαι εσυ, αν θελεις φυσικα να τυλιξεις τον περιβοητο εργενη. 

Εστω λοιπον οτι στο σεξ εισαι η γυναικα των ονειρων του και αποφασιζει το μεγαλο βημα της συγκατοικησης, ειναι αυτο αρκετο για να σου παρει το μονοπετρο; Οχι, γιατι υπαρχουν παντα οι δουλειες του σπιτιου κι οπου δουλειες του σπιτιου για τον αντρα σημαινει γυναικεια υποθεση. Ναι, καλα καταλαβες. Θα πρεπει να πλενεις τα πιατα, να σκουπιζεις, να σιδερωνεις, να σφουγγαριζεις, να απλωνεις τα ρουχα, να ξεσκονιζεις κι αυτος -το πολυ πολυ- να αλλαζει καμια λαμπα γιατι αυτη η δουλεια εγκυμονει κινδυνο και πανω απ' ολα ειναι προστατης της οικογενειας. Γιατι ποσο κινδυνο μπορει να κρυβει το να πατησει το κουμπι του στεγνωτηριου (μη γινεστε πεζες), ενω στο να αλλαξει τη λαμπα υπαρχει παντα ο κινδυνος ηλεκτροπληξιας (βρε μηπως ειναι καλη ιδεα να βαλουμε το πληντυριο να κρεμεται απο τα καγκελα του μπαλκονιου, λεω εγω τωρα). 

Αυτες λοιπον ειναι οι συμβουλες που δινουν οι ειδικοι για να ντυθειτε νυφουλες. Εγω που δεν το ειχα και ποτε ονειρο, αποφασισα  αφενος να μην ξαναδιαβασω ποτε βιβλιο για σχεσεις γενικοτερα και ειδικοτερα γραμμενο απο αντρες, αφετερου δεν εχω σκοπο να νταντεψω κανεναν αντρα που εχει κλεισει τα 18 του χρονια. Βεβαια αν θελω να νταντεψω και κανα βρεφος, με αυτα τα μυαλα που κουβαλαω, θα πρεπει να μαθω πως λειτουργουν οι τραπεζες σπερματος. Οταν θα ερθει εκεινη η ωρα ομως, θα σας ρωτησω. 

Τυχαία έλξη ή επιλογές;

Υπαρχει κάποια ταμπέλα πάνω μας που έλκει συγκεκριμένους τύπους ανθρώπων ή μήπως τελικά εμείς είμαστε αυτοί που τους επιλέγουμε;

Λένε πως δε διαλέγεις ποτέ ποιον θα ερωτευτείς, αλλά δεν είναι καθόλου τυχαίο πως έλκεσαι συνέχεια από άτομα που έχουν κάποιο κοινό χαρακτηριστικό, όπως κι εκείνοι έλκονται αντίστοιχα από σένα. Και δεν το λέω έτσι για να το πω. Κάθε φορά που κάνω αυτή τη συζήτηση με κάποιον προκυπτει το ίδιο αποτέλεσμα. 

Καποια επιλεγει συνεχως άντρες που είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι την δεδομένη στιγμή. Οι ιδιοι αμεσως μετα μπορούν να κάνουν σχέση ή ακόμα και να παντρευτούν, αλλά την περίοδο που θα βρεθούν στο δρόμο της για κάποιο λόγο δε θέλουν να εμπλακούν συναισθηματικά. Αν λοιπόν υπάρχει μια ταμπέλα πάνω από το κεφάλι της και από την οποία κάποιος λαμβάνει κάποιο σήμα τότε αυτή γράφει "προτιμούνται άντρες συναισθηματικά μη διαθέσιμοι" ή "κάνε σχέση με την αμέσως επόμενη". 

Από την άλλη, ειναι καποια πολυ ζηλιαρα η οποια για εναν περιεργο λογο φέρει την ταμπέλα "είμαι το τρίτο πρόσωπο". Εκείνη που θα ζήλευε μέχρις αισχάτων και χωρίς προφανή λόγο, μπλέκει πάντα με άντρες που έχουν ήδη σχέση. Κι ενώ σε μια σχέση δύο ατόμων θα γινόταν τρελή από ζήλια ακόμα και με την πιο ασήμαντη αφορμή, μπλέκει σε καταστάσεις που την οδηγούν να παίζει του ρόλο του προσώπου που απεχθάνεται περισσότερο.

Κι έρχομαι τώρα εγώ να αναρωτηθώ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί ενώ κυκλοφορούν γύρω μας χιλιάδες άνθρωποι εμείς επιλέγουμε ή έρχονται στο δρόμο μας με κάποιο μαγικό τρόπο αυτοί που στην ουσία θέλουμε να αποφύγουμε;

Αν εκεινη που επιλεγει τους μη συναισθηματικά διαθέσιμους άντρες τη δεδομένη χρονική στιγμή, μήπως στην ουσία το κανει επειδή δε θέλει να δεσμευτει ή ακόμα χειρότερα υποσυνείδητα τους προκαλει αισθήματα αισθήματα φοβίας δέσμευσης με το άτομό της; Ή μήπως κρύβει μέσα της μια drama queen που επειδή πληγώθηκε κάνει τα πάντα για να μη μπορέσει να δεθεί κανείς μαζί της συνεπώς κι εκείνη μαζί τους; 

Και θα συνεχίσω. Κι αν μια ζηλιάρα μπλέκει σε καταστάσεις όπου είναι πάντα το τρίτο πρόσωπο, μήπως στην ουσία προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που θα έκανε έναν άντρα να απιστήσει ή ακόμα χειρότερα το κάνει για να έχει η ίδια λόγους να μπορεί να ζηλεύει;

Δεν ξέρω έχω μπερδευτεί. Εϊναι που δεν είμαι και ψυχολόγος.  Μερικές φορές μπορεί πραγματικά να θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που νομίζουμε ότι θέλουμε και υποσυνείδητα οι επιλογές μας να αντιπροσωπεύουν τα βαθύτερα θέλω μας. Από την άλλη πόσο πολύ μπορεί να διαφέρει αυτό που πιστεύουμε ότι θέλουμε από αυτό που υποσυνείδητα επιλέγουμε; 

Ξέρω, δε θα βγάλουμε άκρη σήμερα. Εξάλλου αυτό το κείμενο δε γράφτηκε για να οδηγήσει σε συμπεράσματα, υπάρχουν ειδικοί για να βοηθήσουν σε αυτό. Αυτό που ήθελα να εκφράσω ήταν πως αν κάποια συμπεριφορά μας επαναλαμβάνεται, τότε σίγουρα κάποιος λόγος υπάρχει που μπορεί να μην τον έχουμε καταλάβει, αλλά στην πορεία με μαθηματική ακρίβεια θα φανεί. 

Η οξυτοκίνη φταίει για ολα;

Το ότι το σεξ περιπλέκει τα πράγματα είναι γνωστό. Το ερώτημα είναι γιατί δεν τα περιπλέκει εξίσου και για τα δύο φύλα; 

Δε θυμάμαι ποτέ τον εαυτό μου να ερωτεύτηκε ποτέ πριν το σεξ. Μπορεί να ενθουσιάστηκα, να μου άρεσε κάποιος, να πίστεψα πως μπορώ και να τον ερωτευτώ αν το σεξ όμως δεν ήταν πραγματικά καλό, τότε δεν υπήρξε έρωτας ούτε για πλάκα. Αντίθετα όμως, μου έχει τύχει να ερωτευτώ κάποιον που έκανα σεξ μαζί του και ήταν στ' αλήθεια καλό. 

Και δε συμβαίνει μόνο σε μένα αυτό, αλλά στις περισσότερες γυναίκες που γνωρίζω. Τι συμβαίνει λοιπόν κι ενώ οι γυναίκες ερωτεύονται κάποιον που τους χαρίζει εκρηκτικούς οργασμούς, οι άντρες σε αντίστοιχη περίπτωση μπορούν και διαχωρίσουν αν θέλουν τη συγκεκριμένη γυναίκα μόνο στο κρεβάτι τους και όχι στη ζωή τους;   

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν πως η οξυτοκίνη είναι αυτή που φταίει για όλα. Πρόκειται για μια ορμόνη που εκκρίνεται από τον γυναικείο οργανισμό κατά τη διάρκεια του σεξ και ευθύνεται για το αίσθημα ευφορίας και αγάπης που νιώθουν. Οι άντρες από την άλλη εκκρίνουν ντοπαμίνη, την ουσία που τους κάνει να θέλουν κι άλλο σεξ. 

Οι επιστήμονες όμως δε συγκεκριμενοποιούν ότι η οξυτοκίνη εκκρίνεται μόνο κατά τη διάρκεια του καλού σεξ. Υποστηρίζουν πως εκκρίνεται κάθε φορά. Τότε όμως γιατί οι γυναίκες κολλάνε μόνο όταν το σεξ είναι καλό κι όχι όταν το σεξ είναι μέτριο ας πούμε κι από την άλλη γιατί οι άντρες διαχωρίζουν τόσο καλά το συναίσθημα του έρωτα από ένα πολύ καλό κρεβάτι; 

Ίσως τελικά είναι κι αυτός ο λόγος που οι άντρες απατάνε. Γιατί διαχωρίζουν τους λόγους που κρατάνε μια γυναίκα δίπλα τους κι γι' αυτούς δεν είναι πρώτος στη λίστα το σεξ. Οι γυναίκες σε αντίθεση μπορούν εύκολα να επιλέξουν κάποιον με μόνο κριτήριο τους οργασμούς. Τώρα το κατά πόσο τυχεροί θα είμαστε όλοι ώστε να βρούμε τον κατάλληλο για εμάς άνθρωπο που συνδυάζει ένα υπέροχο μυαλό με ένα απίστευτο κρεβάτι είναι ένα άλλο θέμα. 

Μήπως εσύ προτιμάς το καρότσι;

Αυτό που πρέπει να ερωτευόμαστε εγωιστικά ποτέ δεν το κατάλαβα. Γιατι στην τελική τι ειναι ο έρωτας; Το πιο εγωιστικό συναίσθημα όλων. Πάντα ερωτευόμαστε επειδή απλά θέλουμε να νιώθουμε εμείς καλά. 

Οι Κινέζοι λένε πως έρωτας είναι ένα καρότσι που κάποιος το τσουλάει και κάποιος κάθεται μέσα. Το θέμα είναι ποιος θα προλάβει πρώτος να κάτσει μέσα στο καρότσι. Αν ισχύει αυτό το λοιπόν, εμένα ποιος μου λέει ότι είναι όντως πιο διασκεδαστικό να κάθεσαι μέσα στο καρότσι από το να το σέρνεις; 

Ας πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή. Έστω ότι πρόλαβες να κάτσεις στο καρότσι, βολεύτηκες αναπαυτικά κι εχεις τον άλλον να σε σέρνει κι απολαμβάνεις τη διαδρομή. Που ξέρεις που θα σε πάει; Κι αν υποθέσουμε ότι όντως η διαδρομή είναι ωραία, ο άνθρωπος που σέρνει το καρότσι σε μέρη που δεν είχες ξαναδεί, που ξέρεις που θα καταλήξεις; Και τέλος, αν αυτός που σέρνει το καρότσι σε κάποιο σημείο κουραστεί και τα παρατήσει, εσύ τι θα απογίνεις; Θα μείνεις στη μέση του πουθενά; 

Κι από την άλλη είσαι εσύ εκείνος που σέρνει το καρότσι. Έβαλες μέσα κι έναν άνθρωπο και τον πας. Στην αρχή απολαμβάνει τη διαδρομή και όντως τα μέρη που τον πας είναι ωραία. Ο άλλος όμως δεν είναι ανάπηρος. Κάποια στιγμή θα πιαστεί, θα θέλει κι αυτός να σηκωθεί από το καρότσι. Θα θέλει κι αυτός να επιλέξει σε ποιο σημείο θα στρίψετε δεξιά ή αριστερά και σίγουρα θα θέλει να σπρώξει κι εκείνος το καρότσι, έστω και για λίγο. Πως μπορείς λοιπόν να σκέφτεσαι εγωιστικά για ένα συναίσθημα που θέλει δύο; 

Μήπως ο έρωτας τελικά δεν είναι και τόσο εγωιστικός; Μήπως θα πρέπει αντί να κάθεσαι συνεχώς μες το καρότσι να ανταλλάζεις θέση με τον άλλον και να τον πηγαίνεις κι εσύ στα δικά σου μέρη; Γιατί μπορεί οι Κινέζοι να ισχυρίζονται πως η καλύτερη θέση είναι μέσα στο καρότσι, αλλά δεν έχει πλάκα όταν δε δοκιμάζεις να οδηγείς. Γιατί στον έρωτα πρέπει να αφήνονται και οι δυο.