Είναι στιγμές που το μόνο που θέλεις είναι απλά... Sex

Σου έχει τύχει ποτέ να νιώσεις μια ακατανίκητη έλξη για ένα σουφλέ σοκολάτας όπου θα ξεχειλίζει από λαχταριστό σιρόπι και συνοδεύεται από μια μπάλα φρέσκου παγωτού; Εγώ πάντως έχω ξυπνήσει κάθιδρη αποζητώντας απεγνωσμένα το γλυκό των ονείρων μου. Το ίδιο συμβαίνει και με το sex. Μόνο που αν βγεις βραδιάτικα για να αγοράσεις ένα σουφλέ κανείς δε θα σε κατηγορίσει, ενώ αν βγεις στολιστείς και βγεις για βρεις sex, άνετα σε κατηγορούν για desperate... Κι όμως, τόσο η ανάγκη για γλυκό όσο και για sex, είναι εξίσου φυσιολογικές.

Είμαι 30 χρονών εργένισσα και παρόλο που είχα τρεις μακροχρόνιες σχέσεις στη ζωή μου υπήρξαν και μεγάλα διαστήματα που ήμουν μόνη. Όταν ερωτεύομαι είμαι πλήρως μονογαμική και επίσης έχω κάνει και μεγάλα διαστήματα αποχής από το sex. Όμως, είμαι άνθρωπος κι έχω ανάγκες και μία από αυτές είναι να εκτονωθώ και να ικανοποιηθώ. Δηλαδή τι; Αν μείνω μόνη μου πέντε χρόνια θα πρέπει να πάρω τα βουνά και να τρέχω φωνάζοντας (λένε ότι είναι ένα από τα συμπτώματα έλειψης sex); 

Κι όπως οι άντρες βγαίνουν και βρίσκουν κάποια που απλώς τους αρέσει και περνάνε τη νύχτα μαζί της γιατί εμείς να μη μπορούμε να το κάνουμε χωρίς να κατακριθούμε; Ναι, μπορεί να θέλουμε να κάνουμε sex με κάποιον που απλώς μας αρέσει χωρίς να νιώθουμε έρωτα. Ο έρωτας είναι σπάνιος γι' αυτό είναι και υπερκιτιμημένος. Δηλαδή αν ο έρωτας αργήσει μερικά χρόνια εμείς θα πρέπει να παραμένουμε αγάμητες; Και ποιος είπε ότι μόνο οι άντρες κάνουν sex για το sex και οι γυναίκες για τον έρωτα; Ναι, είμαστε πιο συναισθηματικές, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι θα αφήσουμε και τις ορμόνες μας να χτυπήσουν ταβάνι για να λέει ο κόσμος "τελείως αγάμητη αυτή η γκόμενα". 

Και μπορεί να έχεις ένα φίλο μόνο για sex χωρίς να πρέπει να δώσεις λογαριασμό σε κανέναν για το τι είναι αυτό που σας συνδέει. Ανταλλαγή υγρών, εμπειριών και μερικές φορές και λίγη κουβεντούλα κάνουμε. Γιατί να πρέπει να βάλεις τίτλο σε μια σχέση που το μόνο που σας συνδέει είναι είναι λίγο παραπάνω χυμένος ιδρώτας; 

Αλλά φυσικά, σε αυτή τη ζωή, μόνο οι άντρες έχουν το δικαίωμα να καυχιούνται για τη σεξουαλική τους ζωή χωρίς τον κίνδυνο εξοστρακισμού από την κοινωνία. Οι γυναίκες δυστυχώς θα πρέπει ό,τι κάνουν να το κάνουν κρυφά και χωρίς πολλά πολλά. Άτιμη κοινωνία... Με έκανες να δουλεύω, να είμαι ανεξάρτητη, να φροντίζω μόνη μου τον εαυτό μου, αλλά τη σεξουαλική μου απελευθέρωση ακόμα αρνείσαι να μου τη δώσεις χωρίς να με κατακρίνεις. Και μετά μιλάμε για ισότητα. Να χαρώ εγώ ισότητα όπου ο άντρας τιτλοφορείται ως Δον Ζουάν και η γυναίκα ως Π...

Κι αφού λοιπόν μπορείς να απολαύσεις ένα υπέροχο σουφλέ σοκολάτας γιατί να μη μπορείς να απολαύσεις και την άλλη μεγάλη απόλαυση που είναι το sex; Εξάλλου η μόνη διαφορά τους είναι ότι το ένα παχαίνει και το άλλο αδυνατίζει. 

Το sex είναι ένα σπορ για δύο το οποίο περνάει σε άλλη διάσταση όταν το ζευγάρι αυτό ερωτευτεί. Έτσι κι αλλιώς αυτός που ερωτεύτηκα περισσότερο ήταν το καλύτερό μου sex. Εκείνος πάλι δεν ξέρω γιατί με ερωτεύτηκε... Ίσως κάποια στιγμή θυμηθώ να τον ρωτήσω. 

Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

Ο τίτλος αντιπροσωπεύει μερικές από τις τελευταίες λέξεις ενός παιδιού που δεν θα ξαναγράψει ποτέ...

Έχω μάθει όταν πονάω να αυτοσαρκάζομαι. Τότε ο πόνος εξασθενεί κι εγώ συνεχίζω με χαμόγελο. Όταν όμως η μόνη πραγματικότητα που ζεις είναι ο πόνος τότε αυτό που περιμένεις, είναι ένα χαμόγελο για να σε κάνει να πιστέψεις και πάλι ότι υπάρχει ζωή… Κι όμως υπάρχουν πολλοί που αυτοσαρκάζονται, χαμογελούν κι ελπίζουν ακόμα κι όταν οι ελπίδες δεν είναι με το μέρος τους...

#TolisLovedMaria. Αυτό είναι το hashtag που σήμερα με έκανε να δακρύσω και να  βγει για λίγο το μυαλό μου από το ροζ συννεφάκι που ζει…

Ο Αποστόλης (@moloch82) ήταν ένα παιδί στην ηλικία μου που πλέον δε ζει. Πέθανε νικημένος από τον καρκίνο. Δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά και ούτε θα τον γνωρίσω ποτέ. Διάβαζα καθημερινά όμως για τον πόνο που του προκαλούσε η σκληρή αυτή νόσος. Έλεγε ότι πονάει κι ότι αυτός ο πόνος δεν αντέχεται. Βαθμολογούσε τον πόνο του από 8/10 και πάνω και θεωρούσε τη μορφίνη καλύτερή του φίλη. Δεν είχε πολλές ελπίδες ότι θα ζήσει, αγαπούσε όμως με όλη του την ψυχή τη Μαρία και ήθελε η αγαπημένη του να το θυμάται αυτό για πάντα… Και στο διαδίκτυο, επειδή ακριβώς όλα είναι γραπτά, μένουν για πάντα.

Το hashtag #TolisLovedMaria είναι αυτό που σήμερα επικράτησε στο αγαπημένο μου timeline και μου προξένησε συγκίνηση και σκέψεις. Σκέψεις που μπορεί αύριο να μην είναι τόσο έντονες, αλλά που σήμερα με ταρακούνησαν πολύ. Γιατί δεν έχω χειρότερο φόβο από το να ακούω τη λέξη καρκίνος…

Κι έτσι μου δημιουργήθηκαν αυτόματα οι εξής αυτοκατηγορίες. Την ώρα που ένας συνομίλικός μου πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, εγώ κατέστρεφα το σώμα μου με ξενύχτια, αλκοόλ, τσιγάρα και καταχρήσεις. Όσο εκείνος πονούσε και ανησυχούσε για τον πόνο που θα προκαλούσε ο χαμός του σε δικούς του ανθρώπους, εγώ οδηγούσα μεθυσμένη χωρίς να ξέρω με σιγουριά ότι θα φτάσω σπίτι. Όσο εκείνος έκλαιγε για την κοπέλα του και προσπαθούσε να βρει τρόπους για να της δείξει ότι θα την αγαπάει για πάντα, εγώ αναλωνόμουν σε ευφήμερα φλερτ και έρωτες δίχως αύριο. Όσο εκείνος δεν ήξερε αν την επόμενη μέρα θα είναι ζωντανός εγώ αδιαφορούσα για ό,τι ήδη έχω… Και δεν του απάντησα ποτέ γιατί δεν ήξερα τι να πω... Ήταν πολύς ο πόνος του για να μπορέσω να τον βάλω στη ζωή μου... Πάντα όμως χαμογελούσε και αστειευόταν...

Ίσως να είμαι λίγο υπερβολική, αλλά ο καρκίνος χτυπάει αλύπητα και δεν κάνει διακρίσεις. Κι ενώ από τη μία σκέφτεσαι πως μπορεί να κάνεις την καλύτερη ζωή και να μη σε ρωτήσει αν θα έρθει, από την άλλη μερικές φορές προκαλούμε λίγο παραπάνω τα πράγματα κάνοντας οι ίδιοι κακό στον εαυτό μας.

Το hastag #TolisLovedMaria θα μείνει για πάντα στο διαδίκτυο για να μας θυμίζει ότι κανένας πόνος δεν είναι ικανός να μας κάνει να σταματήσουμε να αγαπάμε. Έτσι ήθελε ο Αποστόλης να παραμείνει ζωντανή για πάντα η αγάπη του για τη Μαρία και να γίνει όσο πιο διάσημη γίνεται. Και τα κατάφερε... Και τώρα από κάπου θα χαμογελάει χωρίς να πονάει πια... Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να αγαπάμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και τότε ίσως μάθουμε να αγαπάμε και τους άλλους. 

Η προτελευταία φράση που έγραψε ο Τόλης, στις 15 Σεπτέμβρη, ήταν "Καληνύχτα σας! Να χαμογελάτε!".

O Αποστόλης έγραφε… Κρατούσε το δικό του ημερολόγιο στο προσωπικό blog του. Αυτές είναι μερικές από τις τελευταίες του σκέψεις...

Σκέψεις

Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. 

Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.

http://docamiok.blogspot.gr/

Apostolos Gk ‏@moloch82

Γαμω τον καρκινο τον ξεκωλιαρη που κανει ενα βουνο 125 κιλων να κλαιει απο τον πονο.

Ο έρωτας στα χρόνια της κρίσης

Λένε πως οι σχέσεις στις μέρες μας είναι δύσκολες. Δε διαφωνώ, αλλά πως να μην είναι όταν έχεις να αντιμετωπίσεις ανασφάλεια στα επαγγελματικά σου, κρίση στο πορτοφόλι σου και μια αβεβαιότητα για το τι σου ξημερώνει;

Μεγαλώσαμε με ελληνικές ταινίες που ο έρωτας ήταν ικανός να επιβιώσει μέσα σε συνθήκες  φτώχιας. Το παιδί του λαού θα δούλευε για να μη λείψει τίποτα στην αγαπημένη του. Θα έπιανε το πυλοφόρι και το μυστρί κι αμέσως η καλή του έπεφτε στην αγκαλιά του και φορώντας την ποδιά θα ζούσαν ευτυχισμένοι. Τώρα όμως δουλεύουμε κι αυτά που βγάζουμε δε φτάνουν ούτε για εμάς. Και μπορεί ο έρωτας να είναι δωρεάν, οι σχέσεις όμως κοστίζουν.

Ένα ρομαντικό τριήμερο στη Βενετία, ένα δείπνο σε ένα ακριβό εστιατόριο, τα ρούχα που θέλεις να αγοράσεις για να μην έχει μάτια για άλλον/άλλη κι όλα τα συναφή, αν τα βάλεις κάτω με το βασικό μισθό ή τον περικομμένο από τα νέα μέτρα, μαζί με το ενοίκιο, τη ΔΕΗ και όλα τα πάγεια έξοδα, θα δεις ότι δε βγαίνει.

Και είναι κι εκείνα τα έρμα τα αγοράκια που τους έχουν μάθει πως ο άντρας είναι ο κουβαλητής και δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Γιατί πως να το κάνουμε, όταν ο άντρας δε μπορεί να προσφέρει αυτά που θέλει στη γυναίκα με την οποία είναι ερωτευμένος, κλείνεται στο καβούκι του. Αν προσθέσεις και το άγχος του για τις περικοπές προσωπικού, τους νέους φόρους και όλα αυτά που ακούγονται καθημερινά, άστα να πάνε. 

Κι ας είμαστε κι εμείς εκεί έξω και ζούμε την ίδια πραγματικότητα. Το ίδιο συμβαίνει και με μας, όταν μειώνεται ο μισθός μας, κόβουμε όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουν όμορφες. Όταν έχεις ελαττώσει το κομμωτήριο στη μία φορά το μήνα, όταν σκέφτεσαι να κάνεις μανικιούρ-πεντικιούρ, όταν επενδύεις σε πιο φθηνές σειρές καλλυντικών κι όταν τα μόνα ψώνια σου είναι κανένα φόρεμα από το ZARA και αν, άντε μετά να το παίξεις γκόμενα. 

Κι από την άλλη, όταν τα χρήματα σου φτάνουν μόνο για τα βασικά, πως θα βγεις εκεί έξω για να τον/την γνωρίσεις; Κι ακόμα κι αν ο έρωτας περάσει από μπροστά σου, με τόσα προβλήματα που έχεις στο κεφάλι σου, όντας σκεπτικός και συννεφιασμένος, πόσο γοητευτικός μπορεί να είσαι για να του αποσπάσεις την προσοχή;

Σας μαύρισα την ψυχή ε; Το ξέρω, αλλά δυστυχώς αυτή είναι η νέα πραγματικότητα που καλούμαστε να ζήσουμε και απ' ότι φαίνεται θα γίνει και δυσκολότερη. Γιατί μπορεί να λένε ότι η φτώχεια θέλει καλοπέραση, μπορεί όμως να την έχει;

Κι αν επιμένεις ότι ο έρωτας μπορεί να είναι τόσο δυνατός ώστε να επιβιώσει μέσα από οποιαδήποτε κατάσταση, σου εύχομαι να τον βρεις. Είναι όμως;

Υ.Γ.: Δε χρησιμοποιώ την κρίση για να δικαιολογήσω το ευφήμερο sex. Τα στατιστικά εξάλλου μιλάνε από μόνα τους, τη στιγμή που ο μέσος Έλληνας που έκανε sex 2 φορές την εβδομάδα το 2008, έχει μειωθεί κατά 62%. Εντάξει τώρα;