Ο τίτλος αντιπροσωπεύει μερικές από τις τελευταίες λέξεις ενός παιδιού που δεν θα ξαναγράψει ποτέ...
Έχω μάθει όταν πονάω να αυτοσαρκάζομαι. Τότε ο πόνος εξασθενεί κι εγώ συνεχίζω με χαμόγελο. Όταν όμως η μόνη πραγματικότητα που ζεις είναι ο πόνος τότε αυτό που περιμένεις, είναι ένα χαμόγελο για να σε κάνει να πιστέψεις και πάλι ότι υπάρχει ζωή… Κι όμως υπάρχουν πολλοί που αυτοσαρκάζονται, χαμογελούν κι ελπίζουν ακόμα κι όταν οι ελπίδες δεν είναι με το μέρος τους...
#TolisLovedMaria. Αυτό είναι το hashtag που σήμερα με έκανε να δακρύσω και να βγει για λίγο το μυαλό μου από το ροζ συννεφάκι που ζει…
Ο Αποστόλης (@moloch82) ήταν ένα παιδί στην ηλικία μου που πλέον δε ζει. Πέθανε νικημένος από τον καρκίνο. Δεν τον γνώρισα ποτέ προσωπικά και ούτε θα τον γνωρίσω ποτέ. Διάβαζα καθημερινά όμως για τον πόνο που του προκαλούσε η σκληρή αυτή νόσος. Έλεγε ότι πονάει κι ότι αυτός ο πόνος δεν αντέχεται. Βαθμολογούσε τον πόνο του από 8/10 και πάνω και θεωρούσε τη μορφίνη καλύτερή του φίλη. Δεν είχε πολλές ελπίδες ότι θα ζήσει, αγαπούσε όμως με όλη του την ψυχή τη Μαρία και ήθελε η αγαπημένη του να το θυμάται αυτό για πάντα… Και στο διαδίκτυο, επειδή ακριβώς όλα είναι γραπτά, μένουν για πάντα.
Το hashtag #TolisLovedMaria είναι αυτό που σήμερα επικράτησε στο αγαπημένο μου timeline και μου προξένησε συγκίνηση και σκέψεις. Σκέψεις που μπορεί αύριο να μην είναι τόσο έντονες, αλλά που σήμερα με ταρακούνησαν πολύ. Γιατί δεν έχω χειρότερο φόβο από το να ακούω τη λέξη καρκίνος…
Κι έτσι μου δημιουργήθηκαν αυτόματα οι εξής αυτοκατηγορίες. Την ώρα που ένας συνομίλικός μου πάλευε να κρατηθεί στη ζωή, εγώ κατέστρεφα το σώμα μου με ξενύχτια, αλκοόλ, τσιγάρα και καταχρήσεις. Όσο εκείνος πονούσε και ανησυχούσε για τον πόνο που θα προκαλούσε ο χαμός του σε δικούς του ανθρώπους, εγώ οδηγούσα μεθυσμένη χωρίς να ξέρω με σιγουριά ότι θα φτάσω σπίτι. Όσο εκείνος έκλαιγε για την κοπέλα του και προσπαθούσε να βρει τρόπους για να της δείξει ότι θα την αγαπάει για πάντα, εγώ αναλωνόμουν σε ευφήμερα φλερτ και έρωτες δίχως αύριο. Όσο εκείνος δεν ήξερε αν την επόμενη μέρα θα είναι ζωντανός εγώ αδιαφορούσα για ό,τι ήδη έχω… Και δεν του απάντησα ποτέ γιατί δεν ήξερα τι να πω... Ήταν πολύς ο πόνος του για να μπορέσω να τον βάλω στη ζωή μου... Πάντα όμως χαμογελούσε και αστειευόταν...
Ίσως να είμαι λίγο υπερβολική, αλλά ο καρκίνος χτυπάει αλύπητα και δεν κάνει διακρίσεις. Κι ενώ από τη μία σκέφτεσαι πως μπορεί να κάνεις την καλύτερη ζωή και να μη σε ρωτήσει αν θα έρθει, από την άλλη μερικές φορές προκαλούμε λίγο παραπάνω τα πράγματα κάνοντας οι ίδιοι κακό στον εαυτό μας.
Το hastag #TolisLovedMaria θα μείνει για πάντα στο διαδίκτυο για να μας θυμίζει ότι κανένας πόνος δεν είναι ικανός να μας κάνει να σταματήσουμε να αγαπάμε. Έτσι ήθελε ο Αποστόλης να παραμείνει ζωντανή για πάντα η αγάπη του για τη Μαρία και να γίνει όσο πιο διάσημη γίνεται. Και τα κατάφερε... Και τώρα από κάπου θα χαμογελάει χωρίς να πονάει πια... Ας μάθουμε λοιπόν κι εμείς να αγαπάμε λίγο περισσότερο τον εαυτό μας και τότε ίσως μάθουμε να αγαπάμε και τους άλλους.
Η προτελευταία φράση που έγραψε ο Τόλης, στις 15 Σεπτέμβρη, ήταν "Καληνύχτα σας! Να χαμογελάτε!".
O Αποστόλης έγραφε… Κρατούσε το δικό του ημερολόγιο στο προσωπικό blog του. Αυτές είναι μερικές από τις τελευταίες του σκέψεις...
Φυσικά και σκέφτομαι το θάνατο. Τυπικά τουλάχιστον οι πιθανότητες επιβίωσης στον αγώνα μου είναι σημαντικά εναντίον μου. Σε στιγμές φιλοσοφίας όμως καταλαβαίνω το εξής: είμαστε όντα περίεργα αγαπητέ. Ο θάνατος μου θα έρθει -μάλλον- είτε στον ύπνο μου, είτε σε κάποιο κώμα, είτε με κάποια ανακοπή, στα πλαίσια του καρκίνου. Μάλλον. Υπάρχουν ελπίδες να σκάσω από το φαγητό νωρίτερα. Μετά το θάνατό μου όμως για μένα μαύρο. Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω. Δεν είμαστε τόσο εγωιστικά όντα τελικά. Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να "ζείται" -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω.
Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ.
Γαμω τον καρκινο τον ξεκωλιαρη που κανει ενα βουνο 125 κιλων να κλαιει απο τον πονο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου