Όλα ήταν φτιαγμένα στο μυαλό μου με μορφή παραμυθιού. Κάποια στιγμή στη ζωή μου θα γνώριζα έναν πανέμορφο άντρα, ψηλό, μελαχρινό, με μεγάλα χαμογελαστά μάτια, που θα ήταν ευγενικός, καλοσυνάτος, αστείος. Θα βρισκόμασταν ηλιοκαμένοι και οι δύο σε κάποιο beach bar, οι ματιές μας θα συναντιόνταν κι από εκείνη τη στιγμή θα ερωτευόμασταν τρελά.
Μετά θα ακολουθούσαν πολλοί υπέροχοι μήνες όπου θα διαπιστώναμε ότι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον. Θα με αγαπούσε, θα με πρόσεχε, θα μου έπαιρνε λουλούδια, θα με πήγαινε ταξίδια ώσπου θα ανακαλύπταμε πως δεν μπορούμε να ζήσουμε λεπτό ο ένας μακριά από τον άλλον και θα αποφασίζαμε να μείνουμε μαζί.
Θα φτιάχναμε μαζί το σπίτι των ονείρων μας, θα διαλέγαμε μαζί ένα προς ένα τα αντικείμενα της ερωτικής μας φωλιάς, θα περνούσαμε άπειρα βράδια αγκαλιά πίνοντας κρασί κι ακούγοντας μουσική κι όλα θα ήταν μαγευτικά.
Κι όταν θα ερχόταν η δεύτερη επέτειός μας, θα μου έδινε το πιο όμορφο δαχτυλίδι του κόσμου θα γονάτιζε μπροστά μου και θα μου έλεγε πως είμαι η γυναίκα της ζωή τους και πως δε μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Πως θέλει να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του μαζί μου...
Κι εγώ με δάκρυα στα μάτια θα έλεγα το ναι, θα τον παντρευόμουν σε κάποιο μικρό ξωκλήσι των Κυκλάδων και θα γιορτάζαμε την αιώνια αφοσίωσή μας με ένα χαρούμενο beach party με καλεσμένους όλους μας τους φίλους.
Η ζωή μας θα κυλούσε ευτυχισμένα κι αρμονικά, θα κάναμε οικογένεια με παιδιά κι εγγόνια και μια μέρα, γερασμένοι και οι δύο αλλά πάντα πολύ αγαπημένοι θα περιμέναμε τη στιγμή που θα μας χωρίσει ο θάνατος...
Απλά τότε ήμουν ακόμα 15 κι όλα στο μυαλό μου ήταν συνδεδεμένα με το παραμύθι της Σταχτοπούτας, της Ωραίας Κοιμωμένης κι όλον αυτών των ψεμάτων που διαβάζανε όταν ήμασταν μικρές.
15 χρόνια μετά όλη η κοσμοθεωρία μου έχει γυρίσει τούμπα. Ο θεσμός του γάμου φαίνεται τόσο γελοίος και ξεφτισμένος. Κανένας άντρας δε μπορεί να είναι σαν το πρίγκηπα που είχα στο μυαλό μου. Θα είναι ένας κατεστραμένος που το κοκκινιστό της μαμάς του θα είναι κλάσεις ανώτερο από το δικό μου, θα γκρινιάζει συνεχώς για τη δουλειά του, θα με κερατώνει με όποια βρει, θα βαριέται να μου δώσει σημασία και θα βουλιάζει όλο και πιο πολύ το μαξιλάρι που βρίσκεται στη γωνία του καναπέ που συνηθίζει να κάθετε, θα ξεχνάει τις επετείους μας, θα βάζει την ομαδάρα του πάνω απ όλα και θα τον παίρνει ο ύπνος στον καναπέ και όχι στο κρεβάτι μας.
Γιατί όλοι οι άντρες είναι πρίγκιπες τους πρώτους έξι μήνες μιας σχέσης. Μετά ο πρίγκηπας γίνεται βάτραχος κι εσύ κολοκύθα κι έρωτας που μπήκε από την πόρτα φεύγει από το παράθυρο. Γι' αυτό οι γυναίκες δεν παντρεύονται πια. Ξέρουν πως όλα τα παραμύθια είναι απλά γραμμένα σε βιβλία. Στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν πρίγκιπες και άλογα... Υπάρχουν μόνο γάμοι και πράσινα άλογα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου