Back to base...

Σε λίγο τα φώτα θα σβήσουν, το αεράκι θα κρυώσει, τα σοκάκια θα αδειάσουν, οι παραλίες θα ερημώσουν, η θάλλασα θα αρχίσει να αγριεύει και το καλοκαίρι θα τελειώσει. Τα φύλα θα αρχίσουν να πέφτουν κι αυτά, η μέρα θα μικρύνει περισσότερο και το λαμπερό καλοκαιρινό χρώμα του ήλιου θα δώσει τη θέση του στο μελαγχολικό του φθινοπώρου. Σιγά σιγά κι αυτό το καλοκαίρι θα είναι παρελθόν κι εγώ θα πρέπει να μαζέψω τα πράγματά μου και να αφήσω το νησί που τόσο λάτρεψα και μίσησα φέτος το καλοκαίρι και να γυρίσω πίσω στην πόλη.

Και είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που στα αλήθεια δεν ξέρω τι να περιμένω. Ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα, είναι η πρώτη φορά που επιστρέφω στη βάση μου έχοντας μόνο σενάρια που όλα μαζί φτιάχνουν το ιδανικό, αλλά δεν ξέρω τι από αυτά να περιμένω. Έχω χάσει τόσο πολύ την επαφή με την πόλη και την πραγματικότητά της που με φοβίζει τόσο πολύ αυτή η επιστροφή, αλλά ταυτόχρονα την περιμένω με τόση ανυπομονησία.

Έφτασα πολλές φορές στα όριά μου όσο είμαι μόνιμος κάτοικος Μυκόνου. Σχέσεις δοκιμάστηκαν, φιλίες κρίθηκαν, ένιωσα την έλειψη αγαπημένων προσώπων, μπήκαν νέοι άνθρωποι στη ζωή μου -κάποιοι από τους οποίους δε με νοιάζει καν αν θα ξαναδώ και κάποιοι άλλοι που θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μου. Πολλές φορές ένιωσα να κουράζομαι από τη συνεχόμενη δουλειά, αλλά πάντα μέσα μου ήξερα ότι μέσα μόνο σε λίγα μόνο λεπτά μπορούσα να χαλαρώσω και να τα ξεχάσω όλα, απολαμβάνοντας την ομορφιά και τη μαγευτική ενέργεια του νησιού αυτού.

Και τώρα φτάνει ο καιρός που πρέπει να πακετάρω τη βαλίτσα μου και να χωρέσω μέσα αξέχαστες στιγμές, ευχάριστες αναμνήσεις, καινούριες εμπειρίες και να επιστρέψω πίσω με τον καινούριο μου εαυτό να πάρω αποφάσεις. Αποφάσεις επαγγελματικές, συναισθηματικές, προσωπικές. Όλα φαντάζουν τόσο μακρινά όσο κοιτώ ακόμα τη θάλασσα και το αεράκι μου χαϊδεύει το πρόσωπο κι όμως πλησιάζει τόσο γρήγορα εκείνη η ώρα.

Όσο δύσκολος όμως κι αν είναι ο φετινός χειμώνας, όσο ανάποδα κι αν έρθουν τα πράγματα, ακόμα κι αν τα μισά ή και λιγότερα απ' όσα περιμένω πραγματοποιηθούν, πάντα στο μυαλό θα έχω όμορφες εικόνες από αυτό το νησί. Θα σκέφτομαι το μεσημεριανό άραγμα στην παραλία, το ηλιοβασίλεμα στη Βενετία, τα κοκτέιλ στο Scarpa συνοδευόμενα πάντα με αγαπημένη μουσική, τις αραχτές βραδιές με φίλους, τις βόλτες για σφηνάκια στα σοκάκια, την ανατολή στο Cavo και θα ξέρω ότι τουλάχιστον αυτό το νησί θα με περιμένει και το επόμενο καλοκαίρι.

Αυτή είναι η Μύκονος που αγαπάω και τώρα έχω ένα λόγο να την αγαπάω ακόμα περισσότερο, γιατί η ζωή εδώ μου χάρισε έναν καινούριο εαυτό. Ξέρω πως φέτος το χειμώνα θα είμαι μια εξελιγμένη έκδοση του εγώ μου, ενώ ταυτόχρονα για πρώτη ίσως φορά στη ζωή μου, ξέρω τι ακριβώς θέλω και ήρθε ο καιρός να το διεκδικήσω.

So… Αthens here I come! Aλλά πρώτα θα ζήσω το τέλος του καλοκαιριού στη Μύκονο όπως του αξίζει...