Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, όχι πλούσια, που όμως δε μου έλειψε ποτέ τίποτα. Οι γονείς μου με μόρφωσαν, με έστειλαν στο σχολείο, πλήρωσαν φροντιστήρια για να περάσω στη σχολή που είχα δηλώσει ως πρώτη επιλογή. Την εποχή όμως που έδινα εγώ εξετάσεις (1999), το σύστημα άλλαξε και μου στέρησε το δικαίωμα να κρατήσω το οποιοδήποτε μάθημα για να προσπαθήσω και δεύτερη φορά. Μου είπαν τότε, αυτή είναι η σχολή που πέρασες κι άμα σου αρέσει, αλλιώς θα πρέπει να πληρώσεις για να σπουδάσεις κάτι άλλο που θα σου κάνει πιο πολύ. Και πλήρωσα για να πάρω γνώσεις, που δε χρησιμοποίησα ποτέ.
Εκείνη την εποχή οι γονείς μου, όπως και οι περισσότεροι γονείς της Ελλάδας, είχαν χρήματα για να με σπουδάσουν, να με διασκεδάσουν, να με ντύσουν με τα ρούχα που εγώ επέλεγα και για να με στείλουν διακοπές. Μετά ήρθε η ώρα μου να δουλέψω.
Έπιασα δουλειά δυο μέρες μετά αφού έδωσα εξετάσεις για το πτυχίο μου και μάλιστα έκανα αυτό που ονειρευόμουν από μικρή... Nα γράφω. Ο μισθός μου τότε ήταν αρκετά παραπάνω από τον βασικό που θα πάρουν άλλοι 24χρονοι που τώρα που θα βγουν στην αγορά εργασίας και οι οποίοι είναι ζήτημα αν θα βρουν δουλειά. Μέσα ένα χρόνο τα χρήματά μου είχαν διπλασιαστεί και τον επόμενο μαζί με την προαγωγή κατάφερα να τα τριπλασιάσω.
Αγόραζα ακριβά ρούχα, παπούτσια και τσάντες, πήγαινα στα πιο fancy εστιατόρια, έβγαινα πέντε μέρες την εβδομάδα, σύχναζα στα πιο must "to see and to being seen" places, ταξίδευα και περνούσα καλά. Έζησα σε μια εποχή που τα ναρκωτικά ήταν "in", το αλκοόλ έρεε άφθονο σε special μπουκάλια και σαμπάνιες, οι χλιδάτες συνήθειες επιβάλλονταν και όλοι μας χαλούσαμε χρήματα με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει μια οικογένεια.
Και μετά ήρθε η κρίση. Στην αρχή άκουγα τη λέξη και δε συνειδητοποιούσα τι ακριβώς εννοούν. Μπορεί να είχε έρθει και πιο πριν, αλλά εγώ δεν το είχα καταλάβει. Πίστευα πως όλα στη ζωή μου θα κυλούσαν όπως μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Το 2009 βίωσα την κρίση στον περιοδικό τύπο. Η εταιρεία πήγαινε για πτώχευση, δούλευα χωρίς να πληρώνομαι περιμένοντας την μπόρα να περάσει και στο τέλος αποχώρησα κι ακόμα περιμένω να πάρω δεδουλευμένα χρήματα που δεν εξοφλήθηκαν ποτέ.
Μέχρι στιγμής έχω σταθεί πολύ τυχερή. Δεν έχω ξεμείνει ποτέ από δουλειά -δόξα τω Θεώ- και μέχρι τώρα δεν έχω πεινάσει. Μπορεί να έχω περιορίσει κατά πολύ παλιές αγαπημένες μου συνήθειες, αλλά συνεχίζω παρόλα αυτά να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς. Αλλά τι το να κάνεις... Χωρίς όνειρα η ζωή δεν είναι το ίδιο ωραία και ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις τα όνειρα είναι μόνο για τις θερινές νύχτες.
Η χώρα μου βυθίζεται στο χρέος, εγώ δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα έχω δουλειά και πόσα χρήματα θα παίρνω από εδώ και πέρα, τα σχέδια για μια δική μου οικογένεια είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ακόμα και η σιγουριά των γονιών έχει γίνει αβεβαιότητα. Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα μέχρι τώρα έγιναν ρευστά και συν των άλλων έχω και δύο μνημόνια πάνω από το κεφάλι μου να κάνουν μνημόσυνο στο δικό μου μέλλον, στο δικό σου και των γενεών που θα ακολοθήσουν...
Κι αναρωτιέμαι. Μήπως φταίω κι εγώ κι εσύ μαζί που είσαι σαν εμένα, που βολευτήκαμε σε ένα lifestyle που θα πρέπει να ξεχάσουμε από εδώ και πέρα; Μήπως θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τα γεγονότα και τις εξελίξεις πριν μας πάρουν μαζί τους; Μήπως η μη πολιτικοποίησή μας και η αποχή μας από τα δρώμενα της χώρας μας, άφησε άλλους να αποφασίσουν για το μέλλον μας; Μήπως είχαμε κι εμείς βολευτεί κι αδιαφορούσαμε για τις συνέπειες;
Η αλήθεια είναι πως πλέον αναγνωρίζω πως έχω φταίξει σε πολλά. Μέσα σε όλα αυτά όμως, έχω συνειδητοποιήσει πως είμαι τυχερή που είμαι Ελληνίδα. Γιατί ως λαός έχουμε φίλους και είναι αληθινοί. Γιατί ακόμα κι αν έχουμε τα τελευταία μας ευρώ στη τσέπη, τσακωνόμαστε για το ποιος θα πληρώσει. Γιατί δε χρειαζόμαστε χρήματα για να περάσουμε καλά, μας αρκεί μια κιθάρα και μια φωτιά στην παραλία για να διασκεδάσουμε. Γιατί τα σπίτια μας είναι πάντα ανοιχτά και χωράνε όλους τους καλούς μέσα. Γιατί χαμογελάμε και δε θα σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό, μέχρι να αλλάξουμε ότι επιτρέψαμε να γίνει μέχρι σήμερα. Γιατί ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου και δεν την πουλάμε σε κανέναν, όσο κι αν προσπαθούν γι' αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου