Όσο μεγάλη, βαθιά κι αν είναι η πληγή, ο πόνος περνάει. Αυτό είναι το δώρο που σου κάνει ο χρόνος. Ο ίδιος χρόνος όμως, είναι αυτός που σε γεμίζεις εμπειρίες, λάθη, πληγές και οργή, με τα οποία μόνος σου πρέπει να παλέψεις. Κι από όλα αυτά βγαίνει πάντα ένας καινούριος εαυτός. Δεν ξέρω αν αυτός ο εαυτός είναι καλύτερος ή χειρότερος, αλλά σίγουρα μαθαίνει να προστατεύεται.
Και μετά μαθαίνεις να ζεις με την ανάμνηση αυτού του πόνου και να τρέμεις μήπως ξανασυμβεί. Όσο πιο μεγάλος είναι, τόσο πιο πολύ φοβάσαι να νιώσεις. Μαθαίνεις να αμύνεσαι τόσο πολύ, που σταματάς να αισθάνεσαι. Γιατί όπως κάθε τραύμα του κορμιού αφήνει ένα σημάδι για να σου θυμίζει το πέσιμο, έτσι και η καρδιά. Όσο περισσότερο έχει πονέσει, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να αφεθεί. Αυτή είναι η ασπίδα της για να αποφεύγει τις πληγές.
Μια καρδιά δεν έχει πολλούς τρόπους να αμυνθεί. Επιλέγει όμως την άρνηση. Άρνηση να χαθεί σε μια αγκαλιά, να απολαύσει ένα χάδι, να νιώσει τη χαρά που προσφέρει ένα μόνο άγγιγμα. Άρνηση να μοιραστεί τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα πάθη και την αγάπη που κρύβει μέσα της. Και δεν ακούει τίποτα. Ακόμα όμως κι αν ακούσει, δεν πιστεύει λέξη. Γιατί φοβάται... Φοβάται πολύ. Κι αν κάποια στιγμή αρχίσει να νιώθει και πάλι ζωντανή, φεύγει όσο πιο μακριά γίνεται από φόβο μην πληγωθεί και πάλι.
Κάποιες φορές ξεχνιέται και ξαναζεί. Μαλακώνει μέχρι να πληγωθεί ξανά και μόλις καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της, γίνεται σκληρή σαν πέτρα. Σταματάει να νιώθει, να αισθάνεται, να ζει. Λειτουργεί, αλλά δε είναι ζωντανή γιατί φοβάται πως αν αφεθεί θα ξαναπονέσει κι έτσι υπολειτουργεί. Ζει με αναπηρία... Συναισθηματική. Κι όταν μια καρδιά δεν έχει αισθήματα, δεν είναι ζωντανή. Προσποιείται πως ζει.
Και δε θέλει να μιλήσει. Γιατί αν μιλούσε θα έλεγε όλα αυτά που τη φοβίζουν. Θα έλεγε...
"Όσο κι αν φοβάμαι, όσο σκληρή κι αν φαίνομαι σε έχω ανάγκη. Θέλω να σε νιώθω κοντά μου. Θέλω να με χαϊδεύεις και να με αγκαλιάζεις ακόμα κι αν το αρνούμαι. Δεν το κάνω για να σε πονέσω. Απλά φοβάμαι... Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα φύγεις και τότε θα μου λείπεις, θα σε σκέφτομαι και θα πονάω. Θέλω να σε αγαπήσω μα τρέμω στην ιδέα πως δε με αγαπήσεις όσο κι εγώ. Φοβάμαι ότι αν συνηθίσω να ζω μαζί σου και μετά φύγεις, θα πρέπει να μάθω να ζω από την αρχή. Μόνη μου και πληγωμένη... Και θα γίνω πιο σκληρή από πριν.... Και ίσως μείνω μόνη μου για πάντα ζώντας με το φόβο. Όμως θέλω να με αγγίζεις που και που... Θέλω να σε νιώθω ακόμα κι αν κινδυνεύω να αφήσεις πάνω μου τα αποτυπώματά σου. Και τα αποτυπώματα μένουν για πάντα... Όπως και οι πληγές... Αλλά είναι πολύ σκληρό να παλεύεις να μη νιώσεις..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου