Tελικά τι φοβόμαστε πιο πολύ; Την σχέση ή τον χωρισμό;Μήπως ο πόνος του χωρισμού είναι αυτός που μας αποτρέπει από το να κάνουμε σχέσεις; Κι από την άλλη τι γίνεται με τις πιο βαθιές σχέσεις που τις κουβαλάμε μαζί μας μια ζωή; Αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να τους έχουμε στη ζωή μας για πάντα και κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, έρχεται η ώρα που πρέπει να τους αποχωριστούμε.
Δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί... Ποτέ δεν μου άρεσαν. Δε θέλω να λέω αντίο... Έστω κι αν είναι για λίγο. Δε μου αρέσει να κλαίω μπροστά στους άλλους... Έχω μια γενικότερη δυσκολία στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου έτσι κι αλλιώς. Είτε αυτό είναι χαρά, είτε έρωτας, είτε αγάπη, είτε λύπη, είτε ανησυχία, είτε πόνος. Πάντα θέλω να φαίνομαι δυνατή. Έτσι έχω μάθει τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται...
Δεν είμαι ο τύπος της αγκαλιάς. Λατρεύω τις αγκαλιές, αλλά έχω μια τεράστια δυσκολία στο να αγκαλιάζω τους άλλους, ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι ένα άτομο το οποίο λατρεύω. Δεν κάνω γλύκες. Αισθάνομαι ηλίθια -ακόμα κι όταν μου βγαίνει- να πάω να πέσω ξαφνικά πάνω στον άλλον και να τον γεμίσω με χάδια και φιλιά. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράπονο της μαμάς μου... Ίσως και της κολλητής μου. Για κάποιον λόγο, ποτέ δεν είχα αυτό το στοιχείο στον χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει αυτή η άμυνα, αλλά νιώθω πως αν λειτουργήσω διαφορετικά θα καταρρίψω αυτό που τόσα χρόνια εκπροσωπώ.
Δεν λέω καθόλου εύκολα και καθόλου συχνά στον άλλον ότι τον αγαπάω. Για να το πω θα πρέπει να μην μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου ή να είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη η στιγμή που να μου βγει από μόνο του, χωρίς να το σκεφτώ. Και δεν είναι πως δεν το νιώθω... Για κάποιους ανθρώπους μάλιστα το νιώθω στον υπερθετικό βαθμό. Απλά μου είναι τρομερά δύσκολο να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου προς τα έξω... Τόσο δύσκολο που γίνεται σπάνιο.
Κι από την άλλη κλαίω και το κάνω συχνά. Κλαίω σαν μικρό παιδί. Κλαίω όταν συγκινούμαι, όταν στεναχωριέμαι, όταν κάποιος μου λείπει, όταν απογοητεύομαι, όταν χάνω κάτι που αγαπάω, όταν αποχωρίζομαι τους δικούς μου ανθρώπους, όταν μελαγχολώ... Μπορώ να κλαίω για ώρες, αλλά συνήθως το κάνω αθόρυβα και χωρίς θεατές. Δε θέλω οι άλλοι να με βλέπουν έτσι. Δε θέλω να τους στεναχωρώ και μεταξύ μας, δε θέλω να νιώσω αδύναμη και ευάλωτη στα μάτια τους. Προτιμώ να πουλάω τρέλα, να χαμογελάω και να κρατάω μέσα μου όλα τα παραπάνω.
Ξέρω πως αυτοί που είναι δίπλα μου και με ανέχονται όλα αυτά τα χρόνια, με έχουν αποδεχτεί έτσι όπως είμαι. Ξέρουν πως δε θα κάθομαι στα πόδια τους να τους γεμίζω με χάδια και φιλιά. Ξέρουν πως θα τους αγκαλιάζω μόνο όταν το έχουν ανάγκη και δε θα εκθέσω ποτέ τον εαυτό μου με μια αγκαλιά που πολλές φορές έχω ανάγκη εγώ για να κλείσω μέσα ό,τι είναι σημαντικό για μένα. Τους έχω εκπαιδεύσει να με ανέχονται έτσι και να συμπεριφέρονται ανάλογα. Ξέρουν πως θα τους αγαπάω, αλλά θα δυσκολεύομαι πάντα να το πω και θα το δείχνω με τον δικό μου μοναδικό τρόπο.
Γνωρίζω καλά, πως όλα είναι πολύ απλά αν πεις στον άλλον ότι τον αγαπάς, ειδικότερα αν ξέρεις ότι αυτό είναι αμοιβαίο. Κι όμως για μένα αυτό είναι το πιο περίπλοκο πράγμα στον κόσμο. Και τώρα που θα χρειαστεί να αφήσω πίσω μου μερικούς ανθρώπους που αγαπάω πάρα πολύ, θα κλάψω μόνη μου, ίσως και για πολλές ώρες, αλλά εκείνοι δε θα μάθουν ποτέ ότι θα μου λείπουν τόσο πολύ. Ίσως και γι' αυτό να γράφω τώρα αυτό το κείμενο.
Εντάξει, το ξέρω... Δεν πάω μετανάστης στην Αυστραλία. Εδώ κοντά στο Αιγαίο θα είμαι, μόλις ένα Sea Jet μακριά, το οποίο θα βαρεθεί να με βλέπει φέτος. Αλλά αυτή η αγκαλιά που αρνούμαι τόσο πεισματικά να κάνω τον άλλον, θα μου λείπει πάρα πολύ όσο θα είμαι εκεί.
PS @ Ειρηλένα:Παραδέχομαι ότι σε ένα μόνο πράγμα μόνο έχεις δίκιο. Μερικές φορές οι άμυνές μου είναι μεγαλύτερες από τα θέλω μου και κάνω πράγματα αντίθετα από αυτά που θέλω. Και το έχω κάνει σε ανθρώπους που δε θα έπρεπε. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι να ξορκίσει τα μάγια, αλλά δυστυχώς έτσι είμαι.. Ίσως προσπαθήσω όμως να γίνω λίγο καλύτερη εκεί μακριά σου... Love u φιλη μου!
PS1: Όλους σας αγαπάω! Θα μου λείψετε σκασμένα!
PS2: Λες να γίνει κανένας σεισμός με τόση αγάπη που με έπιασε;
PS1: Όλους σας αγαπάω! Θα μου λείψετε σκασμένα!
PS2: Λες να γίνει κανένας σεισμός με τόση αγάπη που με έπιασε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου