Writing is a socially acceptable form of schizophrenia...!

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να σε αγαπήσει... no matter what!


Τι είναι η αγάπη; Στο όνομα ποιας αγάπης ορκιζόμαστε; Αγαπάμε αληθινά ή απλά χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη αυτή στο βωμό της συνήθειας και του ενθουσιασμού; 

Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να ορίσω την έννοια ενός ρήματος τόσο μεγάλης σημασίας. Θεωρώ την αγάπη ως το υπέρτατο συναίσθημα όλων. Έτσι κι αλλιώς αυτή την αγάπη περιμένω, αλλά αυτό που καταφέρνω είναι μόνο να την ακούω και ποτέ να την βιώνω έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές. Απόδειξη γι' αυτό είναι, ότι όταν λέμε ότι αγαπάμε περιμένουμε πάντα ανταλλάγματα.  Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι έχω αγαπηθεί. Έτσι μου είχαν πει... Ότι με αγαπούσαν. Θα με βόλευε να εξακολουθώ να το πιστεύω, μιας και ως γυναίκα έχω μάθει να ζω με παραμύθια, αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί να με έχουν ερωτευτεί, αλλά δε με έχουν αγαπήσει με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ... Εξάλλου, η αγάπη δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι απλά ένα συναίσθημα που δύσκολα ορίζεται... Είναι κάτι που το νιώθεις και δε μπορείς να το εξηγήσεις... Απλά δεν μπορείς εύκολα να το ξεχωρίσεις, ενώ ευκολότατα το μπερδεύεις. Αυτό είναι το κακό...

Γι' αυτό κι εγώ δε θα προσπαθήσω να ορίσω το συναίσθημα. Ο λόγος που γράφω είναι κάποιες θυμωμένες σκέψεις που έκανα τελευταία, αν και η κολλητή μου προσπάθησε να επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να με κάνει να πιστέψω πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.  Παρόλα αυτά ξέρω πως διαβάζοντας κι εκείνη αυτό το κείμενο, θα καταλάβει τι εννοώ. Κι ας βλέπω μόνο μαύρο εγώ...

Όταν ξεκινάς μια σχέση είσαι ένας άνθρωπος με ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να σε ερωτευτεί σημαίνει πως βρίσκει αυτήν την προσωπικότητα γοητευτική. Κανείς δεν ερωτεύεται κάποιον όταν δεν υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα του που να τον ελκύουν. Εδώ υπάρχει βέβαια μία παγίδα. Όλοι στην προσπάθειά μας να μας ερωτευτούν βγάζουμε στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό. Πάντα όμως τα ελαττώματά μας αποκαλύπτονται στην πιο ανύποπτη στιγμή. Κι όμως παρόλα τα ελαττώματα, μας ερωτεύονται και τους ερωτευόμαστε.

Και μετά τον έρωτα έρχεται η σχέση. Για μια σχέση χρειάζονται δύο και συνήθως αυτοί οι δύο κουβαλάνε μαζί τους κάποιο παρελθόν. Έχουν ερωτευτεί ξανά, έχουν φάει τα μούτρα τους, έχουν κάνει λάθος επιλογές, έχουν απορριφθεί, κουβαλάνε κατάλοιπα, αλλά πάντα παραμένουν πιστοί στην ανάγκη για συντροφικότητα και  τρυφερότητα. Έτσι ξαναμπαίνουν στον παιχνίδι. Κάθε φορά με ένα κατάλοιπο παραπάνω που οφείλεται στην προηγούμενη σχέση τους, αλλά ακόμα κι αυτό αποτελεί στοιχείο του χαρακτήρα τους και πολλές φορές γοητευτικό κιόλας. 

Για να συνεχιστεί μια σχέση το πιο βασικό είναι ο σεβασμός. Και σεβασμός σημαίνει ότι δέχεσαι τις επιλογές του άλλου, αποδέχεσαι τον χαρακτήρα του και κάνεις συμβιβασμούς οικειοθελώς προκειμένου να συνεχίσετε να είστε μαζί. Εννοείται πως αυτά είναι αμοιβαία. Όταν οι υποχωρήσεις είναι μονόπλευρες τότε μοιραία αυτή η σχέση κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Κατά τη διάρκεια μια σχέσης έρχεται το δέσιμο. Θέλεις να περνάς περισσότερες ώρες μαζί του, θέλεις να κάνετε πράγματα μαζί, θέλεις να μπεις στον κόσμο του και να σε βάλει στον δικό του. Πολλές φορές το δέσιμο είναι συνώνυμο της συνήθειας ή ακόμα και της ανασφάλειας. Παραμένεις σε μια σχέση όχι επειδή στ' αλήθεια αγαπάς, αλλά επειδή έχεις συνηθίσει τόσο πολύ που βαριέσαι να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή... Ή απλά επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος.  

Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, από τη σχέση θα προκύψει αγάπη... Αν είσαι λιγότερο τυχερός δε θα υπάρξει ποτέ κι αν είσαι άτυχος, θα νομίζεις ότι υπάρχει... Γιατί πολλές φορές ακούς ότι σε αγαπάνε, με έναν δικό τους τρόπο ίσως να νομίζεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να αγαπάς. 

Κι όμως συμβαίνει κι αυτό.. Να νομίζουμε πως αγαπάμε, αλλά στην ουσία να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένας μεγάλος ενθουσιασμός. Ίσως και να είναι μια απλή συνήθεια. Μπορεί όμως να είναι και έρωτας... Έστω, ένας μεγάλος έρωτας.  Αλλά ο έρωτας είναι εντελώς διαφορετικός από την αγάπη. Κι όσο κι αν θέλουμε να παραμένουμε αιώνια ερωτευμένοι, στον έρωτα τα συναισθήματα είναι ρευστά.  Στην αγάπη όμως δεν υπάρχουν μεταβλητές, υπάρχουν μόνο σταθερές.

Όταν αγαπάς πλημμύριζεις από θετικές σκέψεις. Θέλεις μόνο την ευτυχία του άλλου. Ακόμα κι αν δεν είστε μαζί δεν θα σταματήσεις ποτέ να θέλεις να μαθαίνεις νέα του.  Δε θα αποφύγεις ποτέ καμία συνάντηση μαζί του. Το αντίθετο... Έστω και κρυφά θα θέλεις να βλέπεις αν είναι καλά,  γιατί μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια το βλέπεις αυτό. Θα σκέφτεσαι πάντα τα καλύτερα. Θα θέλεις να είναι ευτυχισμένος, είτε είναι μαζί σου είτε όχι, και προπάντων... Θα θέλεις να είναι ο εαυτός του... Γιατί αυτόν αγάπησες. 

Αγάπη είναι η ανιοδετελής συμπεριφορά ενός ανθρώπου προς τον άλλον. Δεν περιμένεις να πάρεις για να δώσεις. Δίνεις γιατί έτσι. Δεν περιμένεις να σου πει ότι σε αγαπάει για να τον αγαπήσεις... Απλά τον αγαπάς. Δε θέλεις να αλλάξει τίποτα επάνω του γιατί και το χειρότερο χαρακτηριστικό του το λατρεύεις. Ξέρεις ποιον έχεις δίπλα σου, αναγνωρίζεις και τις καλές και τις κακές πτυχές του χαρακτήρα του, τις αποδέχεσαι, τις εκτιμάς και μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Στην αγάπη δεν υπάρχουν υπάρχουν αν... Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις... Ακόμα κι αυτό που σε ενοχλεί, αυτό που σε εξοργίζει, το αγαπάς. Αν δεν αποδέχεσαι δεν αγαπάς. Ποτέ σου δεν αγάπησες. Στην αληθινή αγάπη δεν υπάρχουν αλλά... Είσαι πάντα σίγουρος για την επιλογή σου και την υποστηρίζεις. 

Αυτός είναι ο λόγος που αγαπάμε αληθινά τους φίλους μας. Τους αποδεχόμαστε έτσι όπως είναι. Γιατί οι ερωτικές σχέσεις να πρέπει να λειτουργούν διαφορετικά; Δεν είναι κάποιος διαγωνισμός για δεις ποιος θα καταφέρει τα περισσότερα. Δεν αγαπάς κάποιον γι' αυτό που θέλεις να γίνει, αλλά τον αγαπάς και τον αποδέχεσαι γι' αυτό που ήδη είναι. Κι αν λες πως αγαπάς κάποιον και θέλεις να τον αλλάξεις, τότε δεν τον αγαπάς πραγματικά. Ο μόνος που αγαπάς είναι ο εαυτός σου. 

Γι' αυτό είναι δύσκολο να βρεις την πραγματική αγάπη... Γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να σε αγαπήσει... no matter what!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου