Ghosts...

Tελικά τι είναι αυτό που ζητάμε και δεν το βρίσκουμε; Που είναι ο έρωτας; Όντως όλα τα καλά είναι πιασμένα ή έχουμε φτιάξει ένα τέλειο πρότυπο στο μυαλό μας κι αρνούμαστε να συμβιβαστούμε; Ή μήπως είμαστε όλοι τόσο κολλημένοι με το παρελθόν που κοιτάμε τόσο πίσω ώστε χρειαζόμαστε καθρέφτη για να κάνουμε βήματα μπροστά;

'Εχω αρχίσει να ανησυχώ. Όλοι γύρω μου είναι singles που ψάχνουν να βρουν τον έρωτα και κανείς δεν τον βρίσκει. Από πότε ο έρωτας έγινε κάτι το άπιαστο; Μήπως το διαρκές κυνήγι είναι αυτό που τον σπρώχνει μακριά μας; Ξέρω πως ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις, αλλά πάει πολύς καιρός από τότε που ερωτεύτηκα για τελευταία φορά και δεν εννοώ για δυο μέρες. Και δεν είναι πως δεν υπάρχουν άντρες που μου αρέσουν, άλλα συνήθως αυτοί είναι πιασμένοι ή συναισθηματικά μη διαθέσιμοι ή έχουν κάποιο κουσούρι το οποίο ανακαλύπτω αμέσως -πιθανότατα επειδή το ψάχνω πολύ επίμονα. Τελικά μήπως όλο αυτό συμβαίνει επειδή έχω φτιάξει στο μυαλό μου την τέλεια εικόνα και δεν θέλω να την χαλάσω;

Η αλήθεια είναι πως έχω κάποια στάνταρ, αλλά δεν είμαι υπερβολική... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θέλω αυτός που θα ερωτευτώ να είναι ψηλός, μελαχρινός, έξυπνος, δυναμικός, καλλιεργημένος, να έχει μια αξιοπρεπή δουλειά, καλή αίσθηση του χιούμορ, να είναι ανοιχτόμυαλος, κοινωνικός και να με καταλαβαίνει. Πάντα είχα τα συγκεκριμένα δεδομένα στο μυαλό μου. Ο πρώτος μου έρωτας τα είχα όλα, χωρίς καμία υπερβολή... Και ήταν και κούκλος! Ίσως από τότε έχω αυτό το πρότυπο στο μυαλό μου. Το γιατί δεν τον κράτησα δεν έχει να κάνει με αυτό που ήταν, αλλά με ότι ήμουν πολύ μικρή. Στην ηλικία των 18 δύσκολα κρατάς σχέση, ειδικά αν είσαι άνθρωπος που θέλει να ζήσει έντονα, όπως εγώ. Εξάλλου, ποτέ δεν άνηκα στην κατηγορία "σχεσάκιας". Απόδειξη γι' αυτό είναι η μεγαλύτερη σχέση  μου, η οποία ήταν μεγάλη γιατί ακριβώς δεν ήταν σχέση. Επίσης, η μεγάλη μου σχέση δεν ανήκει καν στους μεγάλους έρωτες της ζωής μου. Οι μεγάλοι μου έρωτες ήταν δύο και είχαν σχετικά μικρή διάρκεια σε σχέση. Τι στο καλό, τόσο ανάποδη είμαι πια; Ώρες ώρες απορώ κι εγώ μαζί μου...

Ο μεγάλος μου έρωτας από την άλλη και ο πιο κατασταλαγμένος, είχε πέντε στα έντεκα από αυτά που ζητάω. Και πάλι όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν είμαστε μαζί. Ήταν βέβαια μελαχρινός, αλλά πρώτο μπόι δεν λες -σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ πάντα. Ήταν κανονικού αναστήματος, απλά εμένα τυχαίνει μου αρέσουν οι σχεδόν δίμετροι με μεγάλες πλάτες. Παρόλα αυτά, η σωματική του διάπλαση δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα. Ίσως λίγο μόνο στην αρχή που έψαχνα αρνητικά. Ήταν όμως έξυπνος, καλλιεργημένος και αγαπούσα τη δουλειά του. Τον ήθελα όμως πιο δυναμικό σε αυτόν τον τομέα και με περισσότερη πυγμή. Παρόλο που είχε πολύ χιούμορ και γελούσαμε απίστευτα μαζί -από τους πιο σημαντικού λόγους που τον ερωτεύτηκα- δεν ήταν ούτε ανοιχτόμυαλος, ούτε κοινωνικός και πολλές φορές ένιωθα ότι όχι μόνο δε με καταλάβαινε, αλλά ότι δε με ήξερε καν! Κι όμως, αυτόν τον άντρα τον αγάπησα όσο μπορούσα να αγαπήσω κάποιον και αγάπησα επίσης όλα τα αρνητικά του ασχέτως του πρότυπου που είχα φτιάξει στο μυαλό μου. 

Και τώρα, μετά από δυο έρωτες που τους έζησα με όλο μου το είναι και αρκετές αποτυχημένες σχέσεις στο ενεργητικό μου, προχωράω αισίως στα τριάντα -πρώτη και τελευταία φορά που το παραδέχομαι- έχοντας ακόμα το ίδιο πρότυπο στο μυαλό μου, αλλά χωρίς να βρίσκω κάποιον να πληροί ούτε τέσσερα στα έντεκα. Κάπου εδώ θέλω να επισημάνω ότι το ψηλός - μελαχρινός δεν είναι ποτέ αρκετό από μόνο του και ότι οι μη διαθέσιμοι που είναι έτοιμοι να ξενοπηδήξουν ανά πάσα στιγμή, δεν πιάνονται, ασχέτως αν πληρούν ακόμα και έντεκα στα έντεκα. 

Δεν ξέρω... Έχω προβληματιστεί. Ίσως είναι και από τα λίγα κείμενα που έχω γράψει απλά για να εκφράσω αυτά που έχω στο μυαλό μου και χωρίς να θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, αλλά όσο το σκέφτομαι, καταλήγω ότι πάντα συγκρίνουμε έναν ενδεχόμενο γκόμενο μας με έναν πρώην, συνειδητά ή ασυνείδητα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά όντως συμβαίνει και το κάνουμε όλοι. Ίσως τελικά να είμαστε πιο κολλημένοι στο παρελθόν απ' όσο θα έπρεπε. Πιθανών τα χαστούκια που έχουμε φάει, μας έχουν κάνει πιο επιφυλακτικούς απ' όσο θα έπρεπε και φοβόμαστε να αφεθούμε. Ίσως γι αυτό δεν ερωτευόμαστε πια, από φόβο μην πονέσουμε πάλι χάνοντας κάτι που θεωρούσαμε όχι ιδανικό, αλλά δικό μας. Ίσως γι' αυτό καταλήγουμε να ψάχνουμε ελαττώματα, από φόβο να μην χαλάσει η εικόνα του προτύπου που έχουμε στο μυαλό μας. Η τραγική ειρωνεία είναι πως το παρελθόν είναι τόσο άπιαστο όσο και το μέλλον. 

Γι' αυτό και βγαίνουμε με μεγάλες παρέες και δε φλερτάρουμε πια. Αποζητάμε μόνο τη σίγουρη φιλική συντροφιά που δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε γιατί απλά δεν θεωρούμε ότι μας ανήκει.  Κι αν μερικές φορές νομίζουμε πως ερωτευόμαστε προσπαθώντας να ξεπεράσουμε καταστάσεις, τότε ψάχνουμε να βρούμε αρνητικά για να κλειστούμε και πάλι στον εαυτό μας. Έτσι, δεν πληγωνόμαστε όταν ξυπνάμε και πάλι μόνοι... Έτσι κι αλλιώς έχουμε συνηθίσει τη μοναξιά του ύπνου, τόσο που αποφεύγουμε να δεθούμε από φόβο μην ξαναχάσουμε ο,τι αγαπήσαμε και θεωρήσαμε δικό μας...

Γι' αυτό δεν μοιραζόμαστε πια την αγκαλιά μας και το κρεβάτι μας κι αν το κάνουμε το κάνουμε συμβιβαστικά και πλήρως συνειδητά... Δε φταίει ο έρωτας που έχασε τον δρόμο του... Εμείς αλλάζουμε δρόμο κάθε φορά που πάμε να πέσουμε πάνω του από φόβο μην πληγωθούμε. 

Αλλά επειδή κατά βάθος είμαι ρομαντική, όσο κι αν προσπαθώ να σκοτώσω αυτή την πτυχή του χαρακτήρά μου προβάλλοντας με τέχνη τον κυνικό μου εαυτό, θέλω να κλείσω με αυτό που κάποτε υποστήριξε ο Λόρδος Μπάιρον σε ένα ποίημά του:

"Θα βρει τον δρόμο του ο έρως μέσα από μονοπάτια που και οι λύκοι ακόμα τρέμουν να διαβούν..."