Κι έτσι ο κακός λύκος έφαγε την κοκκινοσκουφίτσα...

Θέλησα να αναλύσω τον έρωτα χωρίς να είμαι ερωτευμένη. Η Ειρηλένα (κολλητή μου χρόνια), αντέδρασε όμως και με έβαλε στη θέση μου. Μου είπε πως εγώ η ίδια έχω αποθεώσει τον έρωτα σε συζητήσεις μας στο παρελθόν κι ότι αυτό που έγραψα ήταν ένα τίποτα. Κι έχει απόλυτο δίκιο να το λέει. Το έθεσα τόσο πεζά το ζήτημα που ήταν σαν να μιλάω για το απλούστερο θέμα όλων. Κι όμως είναι πολύ πιο περίπλοκο.


Πάει καιρός από την τελευταία φορά που ερωτεύτηκα πραγματικά και δεν εννοώ έναν από τους έρωτες των δύο ημερών μου.  Απλά, το άδικο στη δική μου περίπτωση είναι ότι η πιο ερωτευμένη περίοδος της ζωής μου συνέπεσε με τη χειρότερη περίοδο που έζησα ποτέ. Πως γίνεται αυτό; Κι όμως, όταν κάνεις λάθος επιλογές, γίνεται.

Λένε πως δεν πρέπει να μπαίνεις σε μια σχέση αμέσως μετά την προηγούμενη κι έχουν δίκιο εν μέρη. Αλλά τον έρωτα δε μπορείς να τον προβλέψεις, ούτε και έρχεται κατά παραγγελία. Έρχεται πάντα από κει που δεν τον περιμένεις. Ξαφνικά και χωρίς προειδοποιήσεις.

Έτσι ήρθε και σε μένα. Απροειδοποίητα. Και με έκανε να χαμογελάω. Συνεχώς. Είχα έναν λόγο να ξυπνάω το πρωί και να είμαι χαρούμενη. Περίμενα με ανυπομονησία να μου στείλει μήνυμα για καλημέρα και το χαμόγελο απλωνόταν τεράστιο στο πρόσωπό μου για όλο το υπόλοιπο της ημέρας. Και τη νύχτα όμως, δεν κοιμόμουν αν δεν άκουγα την καληνύχτα του. Μετρούσα τις ώρες για να τον δω και δε χρειαζόμουν τίποτα άλλο όταν ήμουν μαζί του. Εγώ, που υμνώ τη φιλία και το πόσο σημαντικοί είναι οι φίλοι μου ώστε να τους έχω στη ζωή μου συνεχώς, χάθηκα απ' όλους το πρώτο διάστημα που ερωτεύτηκα. Και ναι, δεν είχα μάτια για κανέναν άλλον, παρά μόνο για εκείνον.

Ήμουν ευτυχισμένη με ένα του γλυκό βλέμμα. Ήμουν πλήρης όταν ήμουν στην αγκαλιά του. Ένιωθα χαρά όταν κάναμε σχέδια και το θεωρούσα φυσικό να εξαφανιζόμαστε απ' όλους. Ήταν ολόκληρος ο κόσμος μου κι αυτό δεν είχε να κάνει με το σεξ. Φυσικά και ήταν σημαντικός παράγοντας για τη σχέση μας, αλλά ο ενθουσιασμός ξεκίνησε πριν το σεξ. Πολύ πριν! Από την πρώτη κιόλας επαφή. Απ' όταν κοιταχτήκαμε στα μάτια για πρώτη φορά, ήξερα ότι εκείνος σήμαινε πολλά για μένα και ήταν αμοιβαίο. Κι αυτό ήταν η απόλυτη ευτυχία. Κι όλο αυτό ήταν έρωτας.  Το πιο ακατανόητο, αλλά και το πιο όμορφο συναίσθημα όλων. Αυτό το συναίσθημα που μόνο όταν το βιώνεις το καταννοείς. Αλλά...

... πάντα κάπου εκεί εμφανίζεται ο κακός λύκων των παραμυθιών. Έτσι και στο δικό μου παραμύθι, εμφανιστήκε και τα χάλασε όλα. Μια κακή επιλογή του παρελθόντος μου ήρθε να χτυπήσει αλύπητα το παρόν μου και συνεπώς το μέλλον μου. Κι όπως συμβαίνει στους περισσότερους μεγάλους έρωτες, έτσι έγινε και με το δικό μου. Τον έχασα κι αυτό πόνεσε...

Πόνεσε πολύ, αλλά στο τέλος άντεξα. Πάντα αντέχουμε και ξανασηκωνόμαστε. Έτσι σηκώθηκα κι εγώ, πάτησα γερά στα πόδια μου και πλέον είμαι έτοιμη να ξανακάνω σχέση. Το θέμα μου είναι όμως ότι δεν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να ερωτευτώ ξανά, τόσο πολύ και με τόσο πάθος. Γιατί όταν έχεις πονέσει, όταν έχεις χάσει κι όταν ο έρωτας είναι κάτι που σου άφησε πίκρα τελικά, είναι δύσκολο να αφεθείς ξανά. Κι όσο δεν αφήνεσαι, τόσο χάνεις πράγματα από τη ζωή και τόσο πιο πολύ πονάς που το παρελθόν στοιχειώνει για πάντα το μέλλον σου από φόβο μήπως ξαναπάθεις τα ίδια. 

Απλά, δε νομίζω ότι πλέον πιστεύω στους μεγάλους έρωτες. Δεν έχουν ποτε happy end κι εμένα δε μου αρέσουν τα έργα με κακό τέλος. Αναζητώ τον έρωτα, αλλά ξέρω ότι επειδή φοβάμαι δε θέλω να αφεθώ ώστε να τον ζήσω σε τόσο μεγάλο βαθμό. Εξάλλου, είμαι σίγουρη πως δεν γίνεται κιόλας. Επιπλέον, έχω μεγαλώσει αρκετά για να πιστεύω στα παραμύθια. Έτσι κι αλλιώς τα παραμύθια έχουν πάντα ευτυχισμένο τέλος, αλλά στο δικό μου ο κηνυγός δεν εμφανίστηκε για να σκοτώσει τον κακό λύκο κι έτσι μας έφαγε και τους δύο κι έχουμε κάνει και τα σαράντα. 

Αν το μέλλον με διαψεύσει θα χαρώ πολύ γι' αυτό. Όμως ξέρω καλά πως τώρα πια συμβιβάζομαι και κάτι λιγότερο. Όπως ας πούμε με κάποιον που θα κάνουμε καλή παρέα, καλό σεξ και αγκαλίτσες... Έτσι πληγώνεσαι πάντα λιγότερο, όσοι κακοί λύκοι κι αν εμφανιστούν!

PS: Ο καλύτερος τίτλος που έχω δει ποτέ σε βιβλίο είναι " ΟΙ ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ ΔΕ ΦΟΡΑΝΕ ΝΥΦΙΚΟ" και μου το έδωσε η Ειρηλένα. Τυχαίο; Δε νομίζω!

Τελικά τι είναι ο έρωτας;

Η αλήθεια είναι πως το ερώτημα αυτό βασανίζει γενιές και γενιές ανθρώπων, από τότε που η λέξη έρωτας μπήκε στα λεξικά. Ήθελα να 'ξερα ποιος ήταν ο εφευρέτης αυτής της λέξης! Μάλλον κάποιος μεγάλος σαδιστής που ήθελε να μας βάλει να αναρωτιώμαστε όλη την υπόλοιπη ζωή μας.

Και φτάνω στο σημείο που αναρωτιέμαι κι εγώ. Μήπως δεν ερωτευόμαστε και απλά απολαμβάνουμε πολύ την παρέα κάποιου και νομίζουμε πως αυτό είναι έρωτας; Και τότε γιατί αυτή την απόλαυση που ονομάζουμε έρωτα δε μπορούμε να την πάρουμε από τους φίλους μας και τη λαμβάνουμε μόνο από άτομα που κάνουμε καλό σεξ μαζί τους; Τελικά μήπως ο έρωτας είναι ένα καθαρά ορμονοκρατούμενο συναίσθημα που σχετίζεται άμεσα με το σεξ;  Δηλαδή ερωτευόμαστε κάποιον που κάνουμε καλό σεξ μαζί του, αλλά επίσης μπορούμε να κάνουμε και καλή παρέα, επειδή όμως υπάρχει το σεξ ως ένα επιπλέον στοιχείο που μας ενώνει, τότε αυτομάτως αυτός ο κάποιος μετατρέπεται σε κάτι παραπάνω από φίλος.

Κι αν ισχύουν όλα αυτά, γιατί πονάμε τόσο πολύ όταν χάνουμε κάποιον με τον οποίο λέμε ότι είμαστε ερωτευμένοι; Πονάει μόνο η απώλεια του καλού σεξ ή ο έρωτας έχει μια διαφορετική υπόσταστη στη ζωή  μας και μας κάνει να νιώθουμε διαφορετικά; Και τότε γιατί καταλήγει πιο πολύ απ' όλα να σου λείπει η αγκαλιά του και οι μικρές καθημερινές σας συνήθειες παρά το σεξ; Τελικά ο έρωτας είναι ζήτημα καρδιάς, καλής χημείας ή συνδυασμός και των δύο; Ουφ! Πολύ πολύπλοκα όλα αυτά, για ένα συναίσθημα που υποτίθεται ότι μας φέρνει χαρά στη ζωή. 

Εγώ πάντως μετά από πολλή σκέψη κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: Ότι ερωτευόμαστε κάποιον που κάνουμε καλό σεξ μαζί του και επιπλέον καλή παρέα. Παραδέχομαι όμως πως υπάρχει έρωτας. Γιατί αν δεν υπάρχει έρωτας, δεν υπάρχει κι εκείνο το ηλίθιο χαμόγελο που μας προκαλεί κάθε φορά που πέφτουμε στα δίχτυα του, ούτε το χτυποκάρδι μου μας προκαλεί το πρόσωπο του έρωτά μας. Και μπορεί ο έρωτας να πονάει στο τέλος, αλλά υπάρχουν και φορές που έχει happy end! Αλλά αυτό που δε συγκρίνεται με τίποτα είναι η στιγμή που αρχίζεις να ερωτεύεσαι... Είναι η πιο μαγική στιγμή απ' όλες... Κι αυτό το λέω χαμογελώντας!

When the blonde girl becomes... brunette...

Βάφω τα μαλλιά μου περίπου από τα 15 μου χρόνια. Ήταν καλοκαίρι και ήμουν διακοπές όταν βρέθηκε η βαφή της θείας μου στα χέρια μου και βάλθηκα να κάνω κόκκινες ανταύγειες στα μαλλιά μου. Βέβαια καμία επιτυχία δεν είχαν, αλλά εμένα τότε μου φαινόταν όλο αυτό σούπερ ουάου!

Μετά από δύο χρόνια απόλυτης διχρωμίας του κεφαλιού μου, αποφάσισα να το παίξω ροκ γκόμενα βάφοντας τα μαλλιά μου μαύρα. Ήταν και η εποχή που ψαχνόμουν γκομενικά, μου άρεσαν τα ροκ αγοράκια, άρα και το look μου έπρεπε να είναι ανάλογο. Μετά από μια αποτυχημένη σχέση ενάμιση χρόνου πήγα ξανά στο κομμωτήριο, αλλά αυτή τη φορά τα  έκοψα αντρικά και τους πέρασα ένα κατακόκκινο χρώμα που με έκανε να μοιάζω με σημαδούρα.

Είχε επιτυχία αυτό το ala grason look, ειδικά στους άντρες που τη βρίσκουν με τα κοντά μαλλιά, αλλά τότε ήταν η εποχή που ήθελα να μείνω μόνη μου και να αποκτήσω εμπειρίες. Να κάνω διακοπές, να γνωρίσω κόσμο κι όλα αυτά που θέλει ένα 18χρονο κορίτσι. Τότε εμφανίστηκε και ο παιδικός μου έρωτας, αλλά εγώ καμία επιθυμία για σχέση δεν είχα και απλά αρκεστήκαμε στο να βγαίνουμε μερικούς μήνες με συνέχειες σπαστές στα επόμενα χρόνια.

Η επόμενη σχέση μου ήρθε μαζί με την προσπάθειά μου να μακρύνω το σπαστό μαλλί μου. Κακή εποχή για μένα καθώς πέρασαν ένα στάδιο που τα μαλλιά μου δεν έστρωναν για κανένα λόγο, συνεπώς κακή και η επιλογή του συντρόφου. Παρόλα αυτά τότε δεν είχα μυαλό να τα συνδυάσω. Όταν έγιναν καρέ τους πέρασα μια κατάμαυρη βαφή και περίμενα να μακρύνουν ξανά, φτάνοντας στο αρχικό μακρύ τους μήκος. Περίμενα αρκετό καιρό για να μπορώ να λέω ότι έχω επιτέλους μακρύ μαλλί και τότε είπα να το γυρίσω στο φυσικό μου χρώμα. Το καστανό όμως άρχισε να ανοίγει σιγά σιγά με ανταύγειες και τελικά κατέλληξε να γίνει ξανθό. 

Το ξανθό το αγαπάω. Μου πάει. Είναι το χρώμα της προσωπικότητάς μου και πάντα κολλάω με αυτό. Αλλά μάλλον ήθελα μια γενική αλλαγή στη ζωή μου και τότε αποφάσισα να το ξαναγυρίσω στο καστανό. 'Ετσι άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση του χωρισμού μου. Μπορεί να άργησε λίγο, αλλά κι αυτή ήρθε με μια αλλαγή στα μαλλιά και μια ακόμα μεγαλύτερη στη ζωή μου.

Το καστανό δεν έμεινε περισσότερο από έξι μήνες στο κεφάλι μου, όσο δηλαδή μου πήρε για να χωρίσω. Για ακόμα μία φορά αυτός ο δύσμοιρος ο κομμωτής πήρε το ντεκαπάζ και τα αλουμινόχαρτα και βάλθηκε να ανοίγει τα μαλλιά μου. Μόλις άνοιξαν αρκετά ώστε να λέγομαι και πάλι ξανθιά, να σου και η επόμενη σχέση ήρθε με τη μορφή του μεγάλου έρωτα στη ζωή μου. Και τότε ήταν που είπα στον κομμωτή μου να πιάσει το ψαλίδι και να αρχίσει να κόβει.

Ενάμιση χρόνο προσπαθούσα να βρω το τέλειο καρέ. Μέχρι και κομμωτήριο άλλαξα, αλλά τελικά το πέτυχα! Και μόλις το πέτυχα χώρισα. Μπορεί να βρήκα τον τέλειο κομμωτή, αλλά την τέλεια σχέση δεν τη βρήκα. Παρόλα αυτά χρώμα και κούρεμα στα μαλλιά μου δεν άλλαξα. Καρέ ήταν, καρέ παρέμειναν, απλά βρήκαμε κι άλλα κουρέματα ακόμα πιο προχωρημένα. Το ξανθό παρέμεινε, απλά άρχισε να ανοίγει. Μεγάλες αλλαγές δεν έγιναν ούτε στα μαλλιά μου, ούτε στη ζωή μου. Από τότε είμαι μόνη μου και παρέμενα με το ίδιο μαλλί της προηγούμενη σχέσης. Μόνο επαγγελματικές αλλαγές έγιναν, αλλά γι' αυτές έτσι κι αλλιώς είχε έρθει η ώρα.  

Και μόλις ένιωσα ότι το κεφάλαιο έκλεισε οριστικά, ήρθε και η ώρα της αλλαγής. Για πολύ καιρό επέμενα στα ίδια, αλλά πλέον τίποτα δεν ήταν ίδιο για μένα. Μπορεί να είχα γίνει μια total blonde αλλά χρειαζόμουν κάτι πιο ισχυρό για να δηλώσω τη μεγάλη αλλαγή. Και μόλις έσπασε κάθε δεσμός με το παρελθόν, έκλεισα ξανά ραντεβού στο κομμωτήριο. Αυτή τη φορά όμως όχι για ανταύγειες, αλλά για αλλαγή χρώματος. Έγινα και πάλι καστανή. Μετά από τρία ολόκληρα χρόνια ξαναγύρισα στο φυσικό μου. Και μου αρέσει! Και τα καλύτερα ερχονται... Είμαι πλέον σίγουρη γι' αυτο!

ΥΓ.: Παρόλο που έγινα καστανή, δεν υπάρχει πιο αντιπροσωπευτικός τίτλος για το blog μου από τον υπάρχοντα. Έχω ξανθιά προσωπικότητα έτσι κι αλλιώς και δεν το κρύβω. Εξάλλου δυο χωρισμούς μετά μπορεί να τα ξαναβάψω ξανθά! Άβυσσος το μαλλί της Σοφίας!!!