Writing is a socially acceptable form of schizophrenia...!

Τετάρτη 31 Ιουλίου 2013

Shut up and... Kiss me

Στην τρυφερή δεκαετία των 20something είναι λογικό να αποζητάς το παραμύθι και τις βαρύγδουπες δηλώσεις που περιλαμβάνουν τις λέξεις "πάντα" και "ποτέ". Ζεις στο δικό σου μοναδικό, ροζ, γυάλινο κόσμο όπου έχεις βρει τον πρίγκιπά σου κι όλα έχουν άρωμα καραμέλας.

Σε αυτές τις ηλικίες νομίζεις ότι έχεις τα ίδια όνειρα και μοιράζεσαι τις ίδιες ανησυχίες. Ωσπου κάποια στιγμή συνειδητοποιείς ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Πληγώνεις και πληγώνεσαι και κάπως έτσι βλέπεις το ροζ γυάλινο κόσμο σου να καταρρέει και τον πρίγκιπα των ονείρων σου να γίνεται βάτραχος.


Και μεγαλώνεις... Και μαζί μεγαλώνουν οι άμυνες και οι απαιτήσεις σου... Και μια μέρα φτάνεις να έχεις περάσει τα 30 και πρέπει να είσαι τουλάχιστον συνειδητοποιημένη στο τι ακριβώς θέλεις. Πλέον δεν έχεις καιρό για χάσιμο ούτε για μεγάλα λόγια. Ετσι κι αλλιώς γνωρίζεις καλά πως οι έννοιες "πάντα" και "ποτέ" είναι σχετικές και δεν υφίστανται.


Τότε είναι που πρέπει να διεκδικήσεις αυτό που θες. Από λόγια έχεις χορτάσει κι από ροζ στιγμές επίσης. Τις αλήθειες, όσο σκληρές κι αν είναι, αυτές είναι που χρειάζεσαι.


Mη μου λες ότι έχω ωραίο χαμόγελο κι ότι μαζί μου νιώθεις διαφορετικά. Πες πως θες να με γαμήσεις. Αν μου αρέσεις θα σου κάτσω τόσο απλό είναι το θέμα.


Μη μου λες ότι με γουστάρεις. Πες μου γιατί με γουστάρεις.


Μην υποκρίνεσαι σχέση ενώ θέλεις να γαμάς άλλες δέκα. Δεν είναι ανάγκη να γίνω το κορίτσι σου για ένα μήνα για να κάνουμε απλώς σεξ και να βγούμε και 10 φορές έξω. Δε  χρειάζεται καν να δώσουμε εξηγήσεις για το τι έχουμε. Είμαστε πλέον μεγάλα παιδιά. 


Μη μου δείχνεις ένα μέλλον με ίσως και δεν ξέρω. Ξέρεις πολύ καλά τι θέλεις και τι δε θέλεις. Το μόνο που θέλω εγώ είναι να μου το πεις για να δω αν βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο.


Κάπως έτσι καταντήσαμε τις σχέσεις τραγικές και χωρίς νόημα. Ολα θα ήταν καλύτερα αν λέγαμε αλήθειες ακόμα κι αν πονάνε. Είναι καλύτερα να ξέρεις που πηγαίνεις από το να νομίζεις πως ξέρεις και τελικά να βρίσκεσαι χαμένη σε ένα μέρος που δεν είχες διαλέξει εξ αρχής. Τότε είναι που πονάει ακόμα περισσότερο στο τέλος.


Κι επειδή καμία σχέση δεν είναι ωραία αν δεν είναι και λίγο ροζ, αν βρεις κάποιον που θέλει τα ίδια πράγματα με σένα, κράτα τον καλά. Λίγοι είναι εκεί έξω που μπορεί τα θέλω τους να συμπίπτουν με τα δικά σου...

1 σχόλιο:

  1. ο ροζ γυάλινος κόσμος μπορεί να καταρρέει αλλά πάντα ένας καινούργιος έρχεται να αντικαταστήσει τον παλιό!η ανθρώπινη φύση τον έχει ανάγκη όσο ανάγκη έχει και τις αλήθειες. μπορούν τα δύο να ταυτιστούν, δεν αίναι απαραίτητο να είναι αντικρουόμενα.
    και θα μου επιτρέψεις να σου πω ότι είναι πιο εύκολο να ακουγόμαστε κυνικοί από το να είμαστε :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή