Από την ακμή στην παρακμή..

Όταν διένυα την δεκαετία των 20, άκουγα απ´ τους μεγαλύτερους μου να λένε, ότι η καλύτερη δεκαετία είναι αυτή των τριάντα. Κι έτσι μεγάλωσα έχοντας στόχους και όνειρα. Εξάλλου στην Ελλάδα στα 20 θεωρείσαι μικρός και στα 30 δημιουργικός. Γι αυτό και πίστευα πως μαζι με τα 30 θα είχα καταφέρει στη ζωή μου να κάνω τα περισσότερα από αυτά πραγματικότητα.

Εμείς οι γεννημένοι από τα μέσα της δεκαετίας του ´70 έως και τα μέσα της δεκαετίας του ´80, είχαμε τα πιο απροβλημάτιστα παιδικά χρόνια. Παίζαμε όλοι μαζί στις πλατείες και τις αλάνες και μας έψαχναν οι γονείς μας μόνο όταν ερχόταν το βράδυ.

Εξαφανιζόμασταν όλη μέρα με τα ποδήλατα και κανείς δεν ανησυχούσε αν μας είχαν απαγάγει. Όταν επιστρέφαμε σπίτι γεμάτοι μελανιές και χτυπήματα, λίγο ιώδιο, απ´ αυτό που δεν τσούζει, ήταν αρκετό σε συνδυασμό με το αδιάφορο "μέχρι να παντρευτείς θα σου περάσει" για να γίνουμε καλά. Κανένα νοσοκομείο και κανένα επείγον για τις πληγές μας.

Ερχόταν η άνοιξη και χαιρόμασταν όλοι που τα ψυγεία των ψιλικατζήδικων της γειτονιάς γέμιζαν με παγωτά κι όχι άνοστα frozen yogurts. Όταν στο σχολείο ερωτευόμασταν, ερχόταν το αγόρι και μας ρωτούσε αν "θέλουμε να τα φτιάξουμε". Μετά δίναμε κρυφά ραντεβού πίσω από την πλατεία περπατώντας χεράκι χεράκι.

Ταξιδεύαμε με αυτοκίνητα χωρίς 15 αερόσακους κι άλλες τόσες ζώνες ασφαλείας και ποτέ δεν πάθαμε τίποτα. Χαιρόμασταν τον ήλιο στην παραλία χωρίς 50αρι αντηλιακό. Εξάλλου υπήρχε ενα μόνο και ολοι μυρίζαμε καρύδα. Όταν αρρωσταίναμε η γρίπη ήταν δικιά μας και όχι των χοίρων και αρκούσε μόνο να μη φιλήσουμε τον άλλον για να μην κολλήσει.

Τα στοιχεία για τις εργασίες του σχολείου τα ψάχναμε σε εγκυκλοπαίδειες και δανειστικες βιβλιοθήκες, όχι στο Google. Εξάλλου δεν είχαμε καν υπολογιστή στο σπίτι. Αλλά κι αργότερα, όταν αποκτήσαμε, έπρεπε να βγούμε από το ίντερνετ για να πάρει η μαμά τηλέφωνο.

Και στην εφηβεία όμως δε μας έλειψε τίποτα. Βγαίναμε κάθε Σάββατο για ποτο με ένα πεντοχίλιαρο και ήταν αρκετό, ώστε να επιστρέψουμε και με ταξί και με ρέστα στο σπίτι.

Όταν κάποιος δεν περνούσε στο πανεπιστήμιο, οι γονείς του τον έστελναν στην Αγγλία για σπουδές ή σε κάποιο ΙΕΚ της μόδας. Σπουδάσαμε επαγγέλματα με βάση τα ταλέντα ή τα χόμπυ μας και όχι την επιβίωση μας. Εξάλλου ποτέ δεν τέθηκε τέτοιο θέμα.

Η πολιτική δε μας ενδιέφερε ποτέ. Μάλλον ήταν λάθος, αλλά ποιος ενδιαφέρεται για πολιτική στα 20 του; Υπήρχαν πάντα δυο μεγάλα κόμματα που κονταροχτυπιόνταν και ανάλογα με το νικητή, οι μεγαλύτεροι πανηγύριζαν με μπλε και πράσινες σημαίες στους δρόμους. Για εμάς όμως πάντα η μονομαχία αυτή ηταν αδιάφορη ή όσοι ψήφιζαν, το έκαναν σύμφωνα με αυτό που τους είχαν πει οι γονείς τους.

Ζήσαμε τα ξέφρενα πάρτυ των 90s σε clubs που όμοια τους ίσως δεν ξαναδεί αυτή η πόλη. Στα 00s ξενυχτούσαμε ακόμα και τις καθημερινές. Ο πρώτος μας μισθός ήταν μεγαλύτερος από τον τώρα βασικό και τα πάντα ήταν πολύ πιο φθηνά.

Και ύστερα, εκεί που νομίζαμε οτι διανύουμε την καλύτερή μας φάση, ήρθε η κρίση και μας έριξε το μεγαλύτερο χαστούκι που έχουμε φάει ποτέ. Πάει και το νοικιασμένο δυάρι που νομίζαμε ότι είναι ο χώρος μας, πάνε οι έξοδοι, πάνε οι διακοπές. Και σα να μη φτάνουν ολα αυτά, ξαναγυρίσαμε να ζητάμε από τους γονείς μας, τη γενιά που στερήθηκε τα πάντα για μας μεγαλώσει, χαρτζιλίκι. Όχι σε δραχμές αυτή τη φορά, αλλά σε ευρώ.

Μόλις γίναμε 30 something και νομίζαμε πως έχουμε τα πάντα, κάποιος με μιας, ήρθε και μας τα πήρε όλα. Και κάπως έτσι η γενιά του "θέλεις να τα φτιάξουμε" κατάντησε γενιά του "δεν είμαι έτοιμος για σχέση". Εμείς που πίναμε νερό από το ίδιο λάστιχο, γίναμε αποστειρωμένοι. Εμείς που ζήσαμε τον απόηχο του Τσέρνομπιλ, δυο σεισμούς σε μια δεκαετία και παίζαμε κρυφτό και σχοινάκι στους δρόμους, φερόμαστε σα να μεγαλώσαμε σε γυάλινο κουτί.

Αλήθεια δεν ξέρω που θα καταλήξει όλο αυτό. Αυτό που ξέρω σίγουρα όμως είναι ότι επηρεάζει αρνητικά τις συμπεριφορές μας. Δε φταίμε εμείς όμως που ζήσαμε την αιχμή και την παρακμή μιας εποχής. Έτσι μας μεγάλωσαν και μάλιστα ενοχικά, αφού παντά θα ακούμε για τα πόσα στερήθηκαν οι γονείς μας για να μας μεγαλώσουν.

Τουλάχιστον όλοι τώρα έχουμε ένα κοινό. Περιμένουμε να έρθουν καλύτερες μέρες εκτιμώντας αυτές που πέρασαν. Και ναι, τα 30 μπορούν να είναι ακόμα δημιουργικά. Κανείς στην τελική δε μπορεί να σε αποτρέψει από το να κάνεις όνειρα και να προσπαθείς γι αυτα. Μεγάλη αισιοδοξία; Ισως. Από το να σκύψω το κεφάλι, το προτιμώ.