O Έλληνας άντρας είναι φτιαγμένος για sex..!

Ζεις στην πιο horny χώρα του κόσμου. Το ξέρεις, το βιώνεις, το έχεις μέσα στα πόδια σου. Εξάλλου δεν βγήκε τυχαία η φράση "Greek Lovers". Εδώ έρχονται από την άλλη άκρη του κόσμου για να ψαρευτούν από το "Greek Kamaki" και μια νύχτα -άντε εβδομάδα- παθιασμένου sex. Ποια είσαι εσύ που θα το αμφισβητήσεις; 


Έρευνες επί ερευνών το επιβεβαιώνουν και μέσα σου γνωρίζεις πως είναι η αλήθεια. Κι όσο κι αν ονειρεύεσαι Βραζιλίες και Αργεντινές (αχ αυτοί οι Αργεντίνιοι!), έχεις μάθει από προσωπική πείρα πως το "παπούτσι από τον τόπο σου" είναι εγγυημένο. Το sex με Έλληνα εραστή είναι ανεπανάληπτο και πρέπει να το διαφημίζουμε μαζί με τα νησιά μας.


Εμείς οι Ελληνίδες το ξέρουμε. Ο Έλληνας πουλάει παραμύθι. Μαζί με το sex σου δίνει και συναίσθημα. Οργασμούς από το σημείο Ε (όπου e βάλε emotional). Σε πάει να δεις το ηλιοβασίλεμα. Θα αφήσει τον τελικό Europa League, αν καταλάβει ότι θα σε ρίξει στο κρεβάτι. Θα σου πει λόγια που διψάς να ακούσεις. Θα σε κάνει να νιώσεις μοναδική. Θα σου επιβληθεί κι εσύ θα το λατρέψεις. Σε ποια δεν αρέσει να της επιβάλλονται;


Και ναι, είναι ασυνεπής και άπιστος. Φοβάται τη δέσμευση και φεύγει πριν προλάβεις να το καταλάβεις. Δεν είναι εντάξει στη σχέση κι εκεί που όλα πάνε καλά, θα σε αφήσει και θα πονέσεις. Το ξέρεις όμως από την αρχή. Εδώ το ξέρουν οι Αγγλίδες τουρίστριες που έρχονται κάθε χρόνο για να ζήσουν τον πόνο αυτό, μη μου πεις ότι εσύ το ακούς για πρώτη φορά; Είναι προορισμένος να σε κάνει να βιώσεις το δράμα. Γι' αυτό γεννήθηκε εξάλλου (μήπως θυμάσαι που έχει τις ρίζες του το αρχαίο δράμα;). Κι εσένα, αυτό είναι που σου αρέσει. Όπως σε όλες μας. Γιατί νομίζεις ότι είναι τόσο διάσημοι εραστές; 


Ο Έλληνας δεν είναι φτιαγμένος για σχέση, τουλάχιστον με την κυριολεκτική έννοια του όρου. Ο Έλληνας είναι μυστηριώδης, έχει μεγάλο "εγώ" και σε κάνει να μην ξέρεις που πατάς και που βρίσκεσαι. Είναι ανισόρροπος. Γι' αυτό και το sex μαζί του είναι υπέροχο. Το μετά δεν έχει σημασία. Δε θα έπρεπε να το σκέφτεσαι καν. Απλά μαζί του ζεις τη στιγμή. Κι όταν αυτή η στιγμή είναι στο κρεβάτι, θα πρέπει να την απολαύσεις σα να είναι η τελευταία. Γιατί μαζί του, ποτέ δεν ξέρεις αν θα έχει συνέχεια. 

Και επειδή ίσως να μην έχεις πειστεί ακόμα και να ονειρεύεσαι, πάρε και μερικά στατιστικά που έχουν προκύψει από έρευνες για να ξέρεις με τι έχεις να κάνεις:
Ο Έλληνας κλαίει. Έχει κάνει τουλάχιστον μια θυσία για να κερδίσει μια γυναίκα (μη φανταστείς κάτι τραγικό, απλά βλέπε τελικό Europa League πιο πάνω) και θέλει να είναι κυνηγός (δεν το διαπραγματεύεται με τίποτα αυτό). Η μαμά του είναι η μεγαλύτερη αγαπημένη του, φοβάται ότι μια γυναίκα θα τον τυλίξει και το 60% θα φύγει τρέχοντας, αν νιώσει πως τον προορίζεις για λαχανοντολμά. Τέλος, ένας στους τέσσερις Έλληνες άντρες, φεύγει όταν ακούσει τη λέξη συμβίωση.

Don't break my heart...

Αν σου δώσω την καρδιά μου υπόσχεσαι να μην την πληγώσεις; Κι αν δεν μπορείς να το υποσχεθείς, μπορείς τουλάχιστον να προσπαθήσεις; 


Όσο μεγάλη, βαθιά κι αν είναι η πληγή, ο πόνος περνάει. Αυτό είναι το δώρο που σου κάνει ο χρόνος. Ο ίδιος χρόνος όμως, είναι αυτός που σε γεμίζεις εμπειρίες, λάθη, πληγές και οργή, με τα οποία μόνος σου πρέπει να παλέψεις. Κι από όλα αυτά βγαίνει πάντα ένας καινούριος εαυτός. Δεν ξέρω αν αυτός ο εαυτός είναι καλύτερος ή χειρότερος, αλλά σίγουρα μαθαίνει να προστατεύεται.


Και μετά μαθαίνεις να ζεις με την ανάμνηση αυτού του πόνου και να τρέμεις μήπως ξανασυμβεί. Όσο πιο μεγάλος είναι, τόσο πιο πολύ φοβάσαι να νιώσεις. Μαθαίνεις να αμύνεσαι τόσο πολύ, που σταματάς να αισθάνεσαι. Γιατί όπως κάθε τραύμα του κορμιού αφήνει ένα σημάδι για να σου θυμίζει το πέσιμο, έτσι και η καρδιά. Όσο περισσότερο έχει πονέσει, τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να αφεθεί. Αυτή είναι η ασπίδα της για να αποφεύγει τις πληγές.


Μια καρδιά δεν έχει πολλούς τρόπους να αμυνθεί. Επιλέγει όμως την άρνηση. Άρνηση να χαθεί σε μια αγκαλιά, να απολαύσει ένα χάδι, να νιώσει τη χαρά που προσφέρει ένα μόνο άγγιγμα. Άρνηση να μοιραστεί τις φοβίες, τις ανασφάλειες, τα πάθη και την αγάπη που κρύβει μέσα της. Και δεν ακούει τίποτα. Ακόμα όμως κι αν ακούσει, δεν πιστεύει λέξη. Γιατί φοβάται... Φοβάται πολύ. Κι αν κάποια στιγμή αρχίσει να νιώθει και πάλι ζωντανή, φεύγει όσο πιο μακριά γίνεται από φόβο μην πληγωθεί και πάλι. 


Κάποιες φορές ξεχνιέται και ξαναζεί. Μαλακώνει μέχρι να πληγωθεί ξανά και μόλις καταφέρει να επουλώσει τις πληγές της, γίνεται σκληρή σαν πέτρα. Σταματάει να νιώθει, να αισθάνεται, να ζει. Λειτουργεί, αλλά δε είναι ζωντανή γιατί φοβάται πως αν αφεθεί θα ξαναπονέσει κι έτσι υπολειτουργεί. Ζει με αναπηρία... Συναισθηματική. Κι όταν μια καρδιά δεν έχει αισθήματα, δεν είναι ζωντανή. Προσποιείται πως ζει. 


Και δε θέλει να μιλήσει. Γιατί αν μιλούσε θα έλεγε όλα αυτά που τη φοβίζουν. Θα έλεγε...


"Όσο κι αν φοβάμαι, όσο σκληρή κι αν φαίνομαι σε έχω ανάγκη. Θέλω να σε νιώθω κοντά μου. Θέλω να με χαϊδεύεις και να με αγκαλιάζεις ακόμα κι αν το αρνούμαι. Δεν το κάνω για να σε πονέσω. Απλά φοβάμαι... Φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα φύγεις και τότε θα μου λείπεις, θα σε σκέφτομαι και θα πονάω. Θέλω να σε αγαπήσω μα τρέμω στην ιδέα πως δε με αγαπήσεις όσο κι εγώ. Φοβάμαι ότι αν συνηθίσω να ζω μαζί σου και μετά φύγεις, θα πρέπει να μάθω να ζω από την αρχή. Μόνη μου και πληγωμένη... Και θα γίνω πιο σκληρή από πριν.... Και ίσως μείνω μόνη μου για πάντα ζώντας με το φόβο. Όμως θέλω να με αγγίζεις που και που... Θέλω να σε νιώθω ακόμα κι αν κινδυνεύω να αφήσεις πάνω μου τα αποτυπώματά σου. Και τα αποτυπώματα μένουν για πάντα... Όπως και οι πληγές... Αλλά είναι πολύ σκληρό να παλεύεις να μη νιώσεις..."  

Το έχω κάνει κι εγω, αλλά το έχεις κάνει κι εσύ!

Αν και κινδυνεύω να με λιντζάρουν φίλοι και γνωστοί μετά απ' όσα θα γράψω, οφείλεις να παραδεχτείς πως έστω και μια φορά το έχεις κάνει κι εσύ.


Ναι, έχω δηλώσει πως κάνω δίαιτα κι έχω πάρει τους δρόμους βραδιάτικα για να φάω μια τεράστια κρέπα σοκολάτα με παγωτό. Και ψεύτρα και ένοχη η κατηγορουμενη.


Έχω πάρει τηλέφωνο το γκομενάκι που γουστάρω αργά το βράδυ με απόκρυψη για να τσεκάρω που είναι και του το έχω κλείσει στη μούρη. Επίσης, το έχω κάνει και σε πρώην μου για να τσεκάρω αν είναι μόνος ή όχι. Αμέ! Τέλος, τσεκάρω και το προφίλ του στο Facebook κατασκοπεύοντας κάθε του κίνηση.


Πολλές φορές κι ενώ φαίνεται πως ακούω τι μου λες (ειδικά στο τηλέφωνο) το μυαλό μου είναι αλλού. Εννοείται πως δεν έχω καταλάβει λέξη και σου απάνταω ευθαρσώς "Κατάλαβα.". Μη με πιστεύεις πάντα λοιπόν. 


Επίσης, μέσα στα clubs όπου η μουσική είναι δυνατή, ό,τι και να μου πεις δεν πρόκειται να το ακούσω. Παρόλα αυτά θα σου δείξω ότι σε άκουσα και θα γνέψω καταφατικά με το ανάλογο ύφος.


Όταν είμαι μόνη στο σπίτι τραγουδάω στο μπάνιο και μάλιστα με πολύ φάλτσα και δυνατή φωνή και το απολαμβάνω. Μετά μπορώ να κάτσω επί μια ώρα μπροστά στον καθρέφτη για να κάνω εξονυχιστικό έλεγχο σε σπυράκια και κοκκινίλες που υπάρχουν στο πρόσωπό μου. 


Ανοίγω το ψυγείο τουλάχιστον δέκα φορές την ημέρα, χωρίς απαραίτητα να θέλω να πάρω κάτι από μέσα, κοιτάζω τι έχει και το ξανακλείνω. Μέσα σε μισή ώρα έχω επιστρέψει και κάνω ακριβώς την ίδια διαδικασία λες και θα έχει ξαφνικά γεννήσει.


Έχω βάλει την κολλητή μου να με πάρει τηλέφωνο γύρω στις δέκα φορές σε προκαθορισμένα διαστήματα, μόνο και μόνο για να δείξω στο γκομενάκι που έχω βγει ότι είμαι περιζήτητη. Επίσης, της έχω στείλει μήνυμα να με πάρει τηλέφωνο και να μου πει ότι κάτι κακό έχει συμβεί για να φύγω άρον άρον από αποτυχημένο ραντεβού.


Πολλές φορές θέλω να πω κάτι, το οποίο ξεχνάω στην πορεία και αλλάζω θέμα και καταλλήγω αλλού. Το χειρότερο είναι πως κάνω λες και δεν έχει συμβεί τίποτα. Αυτό ήταν που ήθελα να πω, δε σε καταλαβαίνω.


Όταν βαριέμαι και με ρωτήσεις κάτι, θα σου πω όχι ακόμα κι αν το ξέρω. Πολύ απλά βαριέμαι. Δεν το κάνω από κακία. Το ορκίζομαι.


Όταν χρειάζεται να ξυπνήσω νωρίς το πρωί, θα βάλω το ξυπνητήρι μια ώρα πριν και θα πατήσω την αναβολή τουλάχιστον 5 φορές. Εννοείται πως αδιαφορώ για τον άλλον που κοιμάται δίπλα μου. Επίσης, χρειάζομαι μια ώρα από τη στιγμή που θα σηκωθώ από το κρεβάτι για να επικοινωνήσω με το περιβάλλον.


Έχω πέσει σε δημόσιο χώρο και η πρώτη κίνηση που έκανα ήταν να ελέγξω αν με είδε κανείς. Αν όχι, το έπεξα αδιάφορη σα να μην έγινε τίποτα. 


Το παραδέχομαι. Έχω προβάρει κι εγώ το επίθετο του αγοριού μου δίπλα στο όνομά μου για να δω αν μου ταιριάζει. Απλά έχω καταλήξει πως το δικό μου είναι το καλύτερο απ' όλα. 


Μερικές φορές, όταν ετοιμάζομαι να βγω και θέλω να κάνω εντυπωσιακή εμφάνιση, αφού ντυθώ και βαφτώ παίρνω πόζες μπροστά στον καθρέφτη για να βρω αυτή που μου πάει περισσότερο. Μετά προβάρω και μερικές χορευτικές φιγούρες για να δω ποια είναι η πιο sexy.


Έχω δώσει πολλές φορές την εντύπωση πως με ενδιαφέρει κάποιος, απλά και μόνο για να επιβεβαιωθώ. Μόλις το καταφέρω βρίσκω μια δικαιολογία και αποχωρώ διακριτικά. 


Επίσης, έχω δώσει και ψεύτικο τηλέφωνο. Αυτός λοιπόν που έχει διαφορετικά τα δύο τελευταία ψηφία από το δικό μου, εμένα θα πρέπει να βρίσει.


Τέλος, έχω πει κι εγώ το παραμύθι ότι δεν είμαι καλά αυτόν τον καιρό και θέλω να τα βρω με τον εαυτό μου για να φύγω από μια σχέση. Τη μία φορά υπήρχε άλλο πρόσωπο και την άλλη ήθελα να πάω μόνη μου διακοπές. 

Είμαι Ελληνίδα και κανείς δε θα μου το στερήσει αυτό

Δεν υπήρξα ποτέ πολιτικοποιημένη. Δε με ενδιέφεραν ποτέ οι πολιτικές συζητήσεις, αδιαφορούσα για τα γεγονότα και μεγάλωσα σε μια εποχή που όπως λένε, το lifestyle της ευθύνεται για την κατάσταση της χώρας αυτή τη στιγμή. 


Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, όχι πλούσια, που όμως δε μου έλειψε ποτέ τίποτα. Οι γονείς μου με μόρφωσαν, με έστειλαν στο σχολείο, πλήρωσαν φροντιστήρια για να περάσω στη σχολή που είχα δηλώσει ως πρώτη επιλογή. Την εποχή όμως που έδινα εγώ εξετάσεις (1999), το σύστημα άλλαξε και μου στέρησε το δικαίωμα να κρατήσω το οποιοδήποτε μάθημα για να προσπαθήσω και δεύτερη φορά. Μου είπαν τότε, αυτή είναι η σχολή που πέρασες κι άμα σου αρέσει, αλλιώς θα πρέπει να πληρώσεις για να σπουδάσεις κάτι άλλο που θα σου κάνει πιο πολύ. Και πλήρωσα για να πάρω γνώσεις, που δε χρησιμοποίησα ποτέ.


Εκείνη την εποχή οι γονείς μου, όπως και οι περισσότεροι γονείς της Ελλάδας, είχαν χρήματα για να με σπουδάσουν, να με διασκεδάσουν, να με ντύσουν με τα ρούχα που εγώ επέλεγα και για να με στείλουν διακοπές. Μετά ήρθε η ώρα μου να δουλέψω.


Έπιασα δουλειά δυο μέρες μετά αφού έδωσα εξετάσεις για το πτυχίο μου και μάλιστα έκανα αυτό που ονειρευόμουν από μικρή... Nα γράφω. Ο μισθός μου τότε ήταν αρκετά παραπάνω από τον βασικό που θα πάρουν άλλοι 24χρονοι που τώρα που θα βγουν στην αγορά εργασίας και οι οποίοι είναι ζήτημα αν θα βρουν δουλειά. Μέσα ένα χρόνο τα χρήματά μου είχαν διπλασιαστεί και τον επόμενο μαζί με την προαγωγή κατάφερα να τα τριπλασιάσω. 


Αγόραζα ακριβά ρούχα, παπούτσια και τσάντες, πήγαινα στα πιο fancy εστιατόρια, έβγαινα πέντε μέρες την εβδομάδα, σύχναζα στα πιο must "to see and to being seen" places, ταξίδευα και περνούσα καλά. Έζησα σε μια εποχή που τα ναρκωτικά ήταν "in", το αλκοόλ έρεε άφθονο σε special μπουκάλια και σαμπάνιες, οι χλιδάτες συνήθειες επιβάλλονταν και όλοι μας χαλούσαμε χρήματα με τα οποία θα μπορούσε να ζήσει μια οικογένεια. 


Και μετά ήρθε η κρίση. Στην αρχή άκουγα τη λέξη και δε συνειδητοποιούσα τι ακριβώς εννοούν. Μπορεί να είχε έρθει και πιο πριν, αλλά εγώ δεν το είχα καταλάβει. Πίστευα πως όλα στη ζωή μου θα κυλούσαν όπως μέχρι εκείνη τη στιγμή. 


Το 2009 βίωσα την κρίση στον περιοδικό τύπο. Η εταιρεία πήγαινε για πτώχευση, δούλευα χωρίς να πληρώνομαι περιμένοντας την μπόρα να περάσει και στο τέλος αποχώρησα κι ακόμα περιμένω να πάρω δεδουλευμένα χρήματα που δεν εξοφλήθηκαν ποτέ. 


Μέχρι στιγμής έχω σταθεί πολύ τυχερή. Δεν έχω ξεμείνει ποτέ από δουλειά -δόξα τω Θεώ- και μέχρι τώρα δεν έχω πεινάσει. Μπορεί να έχω περιορίσει κατά πολύ παλιές αγαπημένες μου συνήθειες, αλλά συνεχίζω παρόλα αυτά να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς. Αλλά τι το να κάνεις... Χωρίς όνειρα η ζωή δεν είναι το ίδιο ωραία και ειδικά μετά τις τελευταίες εξελίξεις τα όνειρα είναι μόνο για τις θερινές νύχτες.


Η χώρα μου βυθίζεται στο χρέος, εγώ δεν ξέρω για πόσο ακόμα θα έχω δουλειά και πόσα χρήματα θα παίρνω από εδώ και πέρα, τα σχέδια για μια δική μου οικογένεια είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας και ακόμα και η σιγουριά των γονιών έχει γίνει αβεβαιότητα. Όλα όσα θεωρούσα δεδομένα μέχρι τώρα έγιναν ρευστά και συν των άλλων έχω και δύο μνημόνια πάνω από το κεφάλι μου να κάνουν μνημόσυνο στο δικό μου μέλλον, στο δικό σου και των γενεών που θα ακολοθήσουν...


Κι αναρωτιέμαι. Μήπως φταίω κι εγώ κι εσύ μαζί που είσαι σαν εμένα, που βολευτήκαμε σε ένα lifestyle που θα πρέπει να ξεχάσουμε από εδώ και πέρα; Μήπως θα έπρεπε να ασχολούμαστε με τα γεγονότα και τις εξελίξεις πριν μας πάρουν μαζί τους; Μήπως η μη πολιτικοποίησή μας και η αποχή μας από τα δρώμενα της χώρας μας, άφησε άλλους να αποφασίσουν για το μέλλον μας; Μήπως είχαμε κι εμείς βολευτεί κι αδιαφορούσαμε για τις συνέπειες;


Η αλήθεια είναι πως πλέον αναγνωρίζω πως έχω φταίξει σε πολλά. Μέσα σε όλα αυτά όμως, έχω συνειδητοποιήσει πως είμαι τυχερή που είμαι Ελληνίδα. Γιατί ως λαός έχουμε φίλους και είναι αληθινοί. Γιατί ακόμα κι αν έχουμε τα τελευταία μας ευρώ στη τσέπη, τσακωνόμαστε για το ποιος θα πληρώσει. Γιατί δε χρειαζόμαστε χρήματα για να περάσουμε καλά, μας αρκεί μια κιθάρα και μια φωτιά στην παραλία για να διασκεδάσουμε. Γιατί τα σπίτια μας είναι πάντα ανοιχτά και χωράνε όλους τους καλούς μέσα. Γιατί χαμογελάμε και δε θα σταματήσουμε να το κάνουμε αυτό, μέχρι να αλλάξουμε ότι επιτρέψαμε να γίνει μέχρι σήμερα. Γιατί ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του κόσμου και δεν την πουλάμε σε κανέναν, όσο κι αν προσπαθούν γι' αυτό.