Άντρες... Πεταμένα λεφτά!

Η αλήθεια είναι πως είχα καιρό να πιάσω στο στοματάκι μου τους άντρες. Έχω σταματήσει πλέον να τους δίνω σημασία και αρνούμαι να τους βάλω στη ζωή μου περισσότερο απ' όσο θεωρείται απαραίτητο για την ψυχική μου υγεία και την διατήρηση αυτής. Κι έχω του λόγους μου...

Το λέω και το υποστηρίζω. Οι άντρες είναι απλά ένα αξεσουάρ που συμπληρώνει το outfit. Είναι καλοί για τις εξόδους, τις κοινωνικές υποχρεώσεις, για παρέα και σεξ -αναλόγως προσόντων πάντα. Για γκόμενοι όμως δεν κάνουν. Αν τους παραχωρήσεις λίγο χώρο παραπάνω και βρουν πρόσφορο έδαφος θα τα κάνουν όλα πουτάνα κι εσένα έξαλλη στην καλύτερη, πληγωμένη στην χειρότερη.

Δε θα κράξω πρώην γκομενούς μου. Είναι αυτονόητο ότι για να είναι πρώην, κάποιος λόγος υπάρχει, αλλιώς θα ήταν και νυν και αεί. Εξάλλου, έχω αρκετούς άντρες κολλητούς και γνωρίζω από πρώτο χέρι πόσο μαλάκες είναι και πόσο μεγαλύτεροι μπορούν να γίνουν. Και μάλλον δεν φταίνε αυτοί για τη μαλακία που τους δέρνει. Είναι εκ γενετής. Δεν εξηγείται αλλιώς. Αλλά δεν κάνουν και κάτι να την διορθώσουν.

Φυσικά, δεν βγάζω την ουρά μου απ' έξω. Είμαι η πρώτη διδάξασα στη μαλακία και το δηλώνω. Μερικές φορές ίσως το παρακάνω κιόλας, αλλά το γεγονός του ότι είμαι γυναίκα με κάνει να αναγνωρίζω πότε έχω κάνει μαλακία -πολλές φορές το ξέρω και πριν την κάνω- και το παραδέχομαι. Για τους άντρες δεν υπάρχει καν το ενδεχόμενο μιας απειροελάχιστης πιθανότητας να σκεφτούν ότι έχουν κάνει μαλακία. Και μετά φταίμε εμείς  που κατεβάζουμε μούτρα, γινόμαστε οι γκρινιάρες της υπόθεσης και δεν τους λέμε τι έχουμε.

Τι να έχω ρε φίλε; Έκανες μαλακία. Τι δεν καταλαβαίνεις και πρέπει να σου εξηγήσω; Όταν με κάποιον έχεις σχέση, είτε είναι φιλική είτε ερωτική, υποτίθεται ότι σε ξέρει και μπορεί να καταλάβει τι σε ενοχλεί. Γιατί λοιπόν ενώ κάνεις τη μαλακία το παίζεις χαζός ή το γυρίζεις στην πλακίτσα; Είναι πολύ απλό. Αν το παραδεχτείς θα λήξει το θέμα όμορφα κι ωραία. Γιατί θα πρέπει να προσπαθείς να βγεις από πάνω ή να κάνεις πλάκα για να περάσει; Θέλεις να με εξαγριώσεις;

Κι από την άλλη υπάρχουν τα αυτονόητα. Αγοράκι με άδειασες. Υποτίθεται ότι περίμενα κάποια πράγματα από σένα, τα οποία εσύ πρώτος ήσουν πρόθυμος να μου δώσεις. Στο τέλος όμως, κάτι σου έτυχε και με κρέμασες. Πόσο μυαλό θέλει για να καταλάβεις ότι μετά εγώ θα σε γαμήσω;  Εγώ θα φταίω που θα γίνω η σκύλα -αν θέλω να είμαι καλή μαζί σου- ή η καριόλα -αν θέλω να σε δω να σέρνεσαι- στην τελική; 

Ε, ναι... Για σένα συνεχώς φταίω εγώ και οι ιδίες του φύλου μου. Είμαστε γκρινιάρες και τα παίρνουμε χωρίς λόγο. Έχουμε την πουστιά στο αίμα μας κι εσύ είσαι ο κακομοίρης που πρέπει να υποστείς την πουτανιά της γυναικείας φύσης.

Δε γαμιέστε λέω εγώ. Άμα δεν έχετε μεγάλο πουλί και καλές επιδόσεις στο κρεβάτι, είστε παντελώς άχρηστοί. Γιατί οτιδήποτε άλλο κι αν κάνετε, όσο και να προσπαθήσετε να είστε σωστοί, την μαλακία δεν πρόκειται να την αποφύγετε γιατί πολύ απλά στο μυαλό σας δεν υπάρχει το κόκκινο φωτάκι που σε προειδοποιεί ότι έχεις κάνει μαλακία. Πάντα θα θεωρείτε πως δεν έχετε κάνει τίποτα μεμπτό κι ότι εμείς είμαστε οι παράλογες. Και οι γκρινιάρες... Και στο τέλος οι πουτάνες που πληγώσαμε το κακόμοιρο παιδί!

Πως να μην είμαστε όλα τα παραπάνω λοιπόν, όταν εσύ ο ίδιος δεν είσαι τίποτα παραπάνω από ένας σταρχιδιστής που λέει "Έλα μωρε, δεν έγινε και τίποτα. Θα γκρινιάξει λίγο και μετά θα της περάσει.". Βρε ουστ! Έχω καλύτερα πράγματα να κάνω από το να γκρινιάζω σε αυτή τη ζωή. Όπως το να μην ψωνίζω άντρες ούτε στις εκπτώσεις!

There once was a little girl...

Tελικά τι φοβόμαστε πιο πολύ; Την σχέση ή τον χωρισμό;Μήπως ο πόνος του χωρισμού είναι αυτός που μας αποτρέπει από το να κάνουμε σχέσεις; Κι από την άλλη τι γίνεται με τις πιο βαθιές σχέσεις που τις κουβαλάμε μαζί μας μια ζωή; Αυτούς τους ανθρώπους που έχουμε επιλέξει να τους έχουμε στη ζωή μας για πάντα και κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο, έρχεται η ώρα που πρέπει να τους αποχωριστούμε. 

Δεν μου αρέσουν οι αποχαιρετισμοί... Ποτέ δεν μου άρεσαν. Δε θέλω να λέω αντίο... Έστω κι αν είναι για λίγο. Δε μου αρέσει να κλαίω μπροστά στους άλλους... Έχω μια γενικότερη δυσκολία στην εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου έτσι κι αλλιώς. Είτε αυτό είναι χαρά, είτε έρωτας, είτε αγάπη, είτε λύπη, είτε ανησυχία, είτε πόνος. Πάντα θέλω να φαίνομαι δυνατή. Έτσι έχω μάθει τον εαυτό μου να συμπεριφέρεται... 

Δεν είμαι ο τύπος της αγκαλιάς. Λατρεύω τις αγκαλιές, αλλά έχω μια τεράστια δυσκολία στο να αγκαλιάζω τους άλλους, ακόμα κι αν αυτός ο άλλος είναι ένα άτομο το οποίο λατρεύω. Δεν κάνω γλύκες. Αισθάνομαι ηλίθια -ακόμα κι όταν μου βγαίνει- να πάω να πέσω ξαφνικά πάνω στον άλλον και να τον γεμίσω με χάδια και φιλιά. Αυτό είναι και το μεγαλύτερο παράπονο της μαμάς μου... Ίσως και της κολλητής μου. Για κάποιον λόγο, ποτέ δεν είχα αυτό το στοιχείο στον χαρακτήρα μου. Δεν ξέρω γιατί μου βγαίνει αυτή η άμυνα, αλλά νιώθω πως αν λειτουργήσω διαφορετικά θα καταρρίψω αυτό που τόσα χρόνια εκπροσωπώ. 

Δεν λέω καθόλου εύκολα και καθόλου συχνά στον άλλον ότι τον αγαπάω. Για να το πω θα πρέπει να μην μπορώ να το κρατήσω άλλο μέσα μου ή να είναι τόσο συναισθηματικά φορτισμένη η στιγμή που να μου βγει από μόνο του, χωρίς να το σκεφτώ.  Και δεν είναι πως δεν το νιώθω... Για κάποιους ανθρώπους μάλιστα το νιώθω στον υπερθετικό βαθμό. Απλά μου είναι τρομερά δύσκολο να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου προς τα έξω... Τόσο δύσκολο που γίνεται σπάνιο.

Κι από την άλλη κλαίω και το κάνω συχνά. Κλαίω σαν μικρό παιδί. Κλαίω όταν συγκινούμαι, όταν στεναχωριέμαι, όταν κάποιος μου λείπει, όταν απογοητεύομαι, όταν χάνω κάτι που αγαπάω, όταν αποχωρίζομαι τους δικούς μου ανθρώπους, όταν μελαγχολώ... Μπορώ να κλαίω για ώρες, αλλά συνήθως το κάνω αθόρυβα και χωρίς θεατές. Δε θέλω οι άλλοι να με βλέπουν έτσι. Δε θέλω να τους στεναχωρώ και μεταξύ μας, δε θέλω να νιώσω αδύναμη και ευάλωτη στα μάτια τους. Προτιμώ να πουλάω τρέλα, να χαμογελάω και να κρατάω μέσα μου όλα τα παραπάνω.

Ξέρω πως αυτοί που είναι δίπλα μου και με ανέχονται όλα αυτά τα χρόνια, με έχουν αποδεχτεί έτσι όπως είμαι. Ξέρουν πως δε θα κάθομαι στα πόδια τους να τους γεμίζω με χάδια και φιλιά. Ξέρουν πως θα τους αγκαλιάζω μόνο όταν το έχουν ανάγκη και δε θα εκθέσω ποτέ τον εαυτό μου με μια αγκαλιά που πολλές φορές έχω ανάγκη εγώ για να κλείσω μέσα ό,τι είναι σημαντικό για μένα. Τους έχω εκπαιδεύσει να με ανέχονται έτσι και να συμπεριφέρονται ανάλογα. Ξέρουν πως θα τους αγαπάω, αλλά θα δυσκολεύομαι πάντα να το πω και θα το δείχνω με τον δικό μου μοναδικό τρόπο. 

Γνωρίζω καλά, πως όλα είναι πολύ απλά αν πεις στον άλλον ότι τον αγαπάς, ειδικότερα αν ξέρεις ότι αυτό είναι αμοιβαίο. Κι όμως για μένα αυτό είναι το πιο περίπλοκο πράγμα στον κόσμο. Και τώρα που θα χρειαστεί να αφήσω πίσω μου μερικούς ανθρώπους που αγαπάω πάρα πολύ, θα κλάψω μόνη μου, ίσως και για πολλές ώρες, αλλά εκείνοι δε θα μάθουν ποτέ ότι θα μου λείπουν τόσο πολύ. Ίσως και γι' αυτό να γράφω τώρα αυτό το κείμενο.

Εντάξει, το ξέρω... Δεν πάω μετανάστης στην Αυστραλία. Εδώ κοντά στο Αιγαίο θα είμαι, μόλις ένα Sea Jet μακριά, το οποίο θα βαρεθεί να με βλέπει φέτος. Αλλά αυτή η αγκαλιά που αρνούμαι τόσο πεισματικά να κάνω τον άλλον, θα μου λείπει πάρα πολύ όσο θα είμαι εκεί.        

PS @ Ειρηλένα:Παραδέχομαι ότι σε ένα μόνο πράγμα μόνο έχεις δίκιο. Μερικές φορές οι άμυνές μου είναι μεγαλύτερες από τα θέλω μου και κάνω πράγματα αντίθετα από αυτά που θέλω. Και το έχω κάνει σε ανθρώπους που δε θα έπρεπε. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδάκι να ξορκίσει τα μάγια, αλλά δυστυχώς έτσι είμαι..  Ίσως προσπαθήσω όμως να γίνω λίγο καλύτερη εκεί μακριά σου... Love u φιλη μου! 


PS1: Όλους σας αγαπάω! Θα μου λείψετε σκασμένα!


PS2: Λες να γίνει κανένας σεισμός με τόση αγάπη που με έπιασε;