Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να σε αγαπήσει... no matter what!

Τι είναι η αγάπη; Στο όνομα ποιας αγάπης ορκιζόμαστε; Αγαπάμε αληθινά ή απλά χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη αυτή στο βωμό της συνήθειας και του ενθουσιασμού; 

Δεν ξέρω αν έχω το δικαίωμα να ορίσω την έννοια ενός ρήματος τόσο μεγάλης σημασίας. Θεωρώ την αγάπη ως το υπέρτατο συναίσθημα όλων. Έτσι κι αλλιώς αυτή την αγάπη περιμένω, αλλά αυτό που καταφέρνω είναι μόνο να την ακούω και ποτέ να την βιώνω έτσι όπως θα έπρεπε να είναι.

Οι άνθρωποι είμαστε εγωιστές. Απόδειξη γι' αυτό είναι, ότι όταν λέμε ότι αγαπάμε περιμένουμε πάντα ανταλλάγματα.  Μέχρι πρόσφατα πίστευα ότι έχω αγαπηθεί. Έτσι μου είχαν πει... Ότι με αγαπούσαν. Θα με βόλευε να εξακολουθώ να το πιστεύω, μιας και ως γυναίκα έχω μάθει να ζω με παραμύθια, αλλά δεν είναι έτσι. Μπορεί να με έχουν ερωτευτεί, αλλά δε με έχουν αγαπήσει με τον τρόπο που θα ήθελα εγώ... Εξάλλου, η αγάπη δεν είναι κάτι συγκεκριμένο. Είναι απλά ένα συναίσθημα που δύσκολα ορίζεται... Είναι κάτι που το νιώθεις και δε μπορείς να το εξηγήσεις... Απλά δεν μπορείς εύκολα να το ξεχωρίσεις, ενώ ευκολότατα το μπερδεύεις. Αυτό είναι το κακό...

Γι' αυτό κι εγώ δε θα προσπαθήσω να ορίσω το συναίσθημα. Ο λόγος που γράφω είναι κάποιες θυμωμένες σκέψεις που έκανα τελευταία, αν και η κολλητή μου προσπάθησε να επιστρατεύσει όλα τα μέσα για να με κάνει να πιστέψω πως δεν είναι όλα άσπρο ή μαύρο.  Παρόλα αυτά ξέρω πως διαβάζοντας κι εκείνη αυτό το κείμενο, θα καταλάβει τι εννοώ. Κι ας βλέπω μόνο μαύρο εγώ...

Όταν ξεκινάς μια σχέση είσαι ένας άνθρωπος με ολοκληρωμένη προσωπικότητα. Για να φτάσει κάποιος στο σημείο να σε ερωτευτεί σημαίνει πως βρίσκει αυτήν την προσωπικότητα γοητευτική. Κανείς δεν ερωτεύεται κάποιον όταν δεν υπάρχουν στοιχεία του χαρακτήρα του που να τον ελκύουν. Εδώ υπάρχει βέβαια μία παγίδα. Όλοι στην προσπάθειά μας να μας ερωτευτούν βγάζουμε στην επιφάνεια τον καλύτερό μας εαυτό. Πάντα όμως τα ελαττώματά μας αποκαλύπτονται στην πιο ανύποπτη στιγμή. Κι όμως παρόλα τα ελαττώματα, μας ερωτεύονται και τους ερωτευόμαστε.

Και μετά τον έρωτα έρχεται η σχέση. Για μια σχέση χρειάζονται δύο και συνήθως αυτοί οι δύο κουβαλάνε μαζί τους κάποιο παρελθόν. Έχουν ερωτευτεί ξανά, έχουν φάει τα μούτρα τους, έχουν κάνει λάθος επιλογές, έχουν απορριφθεί, κουβαλάνε κατάλοιπα, αλλά πάντα παραμένουν πιστοί στην ανάγκη για συντροφικότητα και  τρυφερότητα. Έτσι ξαναμπαίνουν στον παιχνίδι. Κάθε φορά με ένα κατάλοιπο παραπάνω που οφείλεται στην προηγούμενη σχέση τους, αλλά ακόμα κι αυτό αποτελεί στοιχείο του χαρακτήρα τους και πολλές φορές γοητευτικό κιόλας. 

Για να συνεχιστεί μια σχέση το πιο βασικό είναι ο σεβασμός. Και σεβασμός σημαίνει ότι δέχεσαι τις επιλογές του άλλου, αποδέχεσαι τον χαρακτήρα του και κάνεις συμβιβασμούς οικειοθελώς προκειμένου να συνεχίσετε να είστε μαζί. Εννοείται πως αυτά είναι αμοιβαία. Όταν οι υποχωρήσεις είναι μονόπλευρες τότε μοιραία αυτή η σχέση κάποια στιγμή θα τελειώσει.

Κατά τη διάρκεια μια σχέσης έρχεται το δέσιμο. Θέλεις να περνάς περισσότερες ώρες μαζί του, θέλεις να κάνετε πράγματα μαζί, θέλεις να μπεις στον κόσμο του και να σε βάλει στον δικό του. Πολλές φορές το δέσιμο είναι συνώνυμο της συνήθειας ή ακόμα και της ανασφάλειας. Παραμένεις σε μια σχέση όχι επειδή στ' αλήθεια αγαπάς, αλλά επειδή έχεις συνηθίσει τόσο πολύ που βαριέσαι να ξεκινήσεις και πάλι από την αρχή... Ή απλά επειδή φοβάσαι να μείνεις μόνος.  

Μερικές φορές, αν είσαι τυχερός, από τη σχέση θα προκύψει αγάπη... Αν είσαι λιγότερο τυχερός δε θα υπάρξει ποτέ κι αν είσαι άτυχος, θα νομίζεις ότι υπάρχει... Γιατί πολλές φορές ακούς ότι σε αγαπάνε, με έναν δικό τους τρόπο ίσως να νομίζεις, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος να αγαπάς. 

Κι όμως συμβαίνει κι αυτό.. Να νομίζουμε πως αγαπάμε, αλλά στην ουσία να μην είναι τίποτα παραπάνω από ένας μεγάλος ενθουσιασμός. Ίσως και να είναι μια απλή συνήθεια. Μπορεί όμως να είναι και έρωτας... Έστω, ένας μεγάλος έρωτας.  Αλλά ο έρωτας είναι εντελώς διαφορετικός από την αγάπη. Κι όσο κι αν θέλουμε να παραμένουμε αιώνια ερωτευμένοι, στον έρωτα τα συναισθήματα είναι ρευστά.  Στην αγάπη όμως δεν υπάρχουν μεταβλητές, υπάρχουν μόνο σταθερές.

Όταν αγαπάς πλημμύριζεις από θετικές σκέψεις. Θέλεις μόνο την ευτυχία του άλλου. Ακόμα κι αν δεν είστε μαζί δεν θα σταματήσεις ποτέ να θέλεις να μαθαίνεις νέα του.  Δε θα αποφύγεις ποτέ καμία συνάντηση μαζί του. Το αντίθετο... Έστω και κρυφά θα θέλεις να βλέπεις αν είναι καλά,  γιατί μόνο μέσα από τα δικά σου μάτια το βλέπεις αυτό. Θα σκέφτεσαι πάντα τα καλύτερα. Θα θέλεις να είναι ευτυχισμένος, είτε είναι μαζί σου είτε όχι, και προπάντων... Θα θέλεις να είναι ο εαυτός του... Γιατί αυτόν αγάπησες. 

Αγάπη είναι η ανιοδετελής συμπεριφορά ενός ανθρώπου προς τον άλλον. Δεν περιμένεις να πάρεις για να δώσεις. Δίνεις γιατί έτσι. Δεν περιμένεις να σου πει ότι σε αγαπάει για να τον αγαπήσεις... Απλά τον αγαπάς. Δε θέλεις να αλλάξει τίποτα επάνω του γιατί και το χειρότερο χαρακτηριστικό του το λατρεύεις. Ξέρεις ποιον έχεις δίπλα σου, αναγνωρίζεις και τις καλές και τις κακές πτυχές του χαρακτήρα του, τις αποδέχεσαι, τις εκτιμάς και μαθαίνεις να ζεις μαζί τους. Στην αγάπη δεν υπάρχουν υπάρχουν αν... Δεν υπάρχουν διαπραγματεύσεις... Ακόμα κι αυτό που σε ενοχλεί, αυτό που σε εξοργίζει, το αγαπάς. Αν δεν αποδέχεσαι δεν αγαπάς. Ποτέ σου δεν αγάπησες. Στην αληθινή αγάπη δεν υπάρχουν αλλά... Είσαι πάντα σίγουρος για την επιλογή σου και την υποστηρίζεις. 

Αυτός είναι ο λόγος που αγαπάμε αληθινά τους φίλους μας. Τους αποδεχόμαστε έτσι όπως είναι. Γιατί οι ερωτικές σχέσεις να πρέπει να λειτουργούν διαφορετικά; Δεν είναι κάποιος διαγωνισμός για δεις ποιος θα καταφέρει τα περισσότερα. Δεν αγαπάς κάποιον γι' αυτό που θέλεις να γίνει, αλλά τον αγαπάς και τον αποδέχεσαι γι' αυτό που ήδη είναι. Κι αν λες πως αγαπάς κάποιον και θέλεις να τον αλλάξεις, τότε δεν τον αγαπάς πραγματικά. Ο μόνος που αγαπάς είναι ο εαυτός σου. 

Γι' αυτό είναι δύσκολο να βρεις την πραγματική αγάπη... Γιατί είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να σε αγαπήσει... no matter what!

Ghosts...

Tελικά τι είναι αυτό που ζητάμε και δεν το βρίσκουμε; Που είναι ο έρωτας; Όντως όλα τα καλά είναι πιασμένα ή έχουμε φτιάξει ένα τέλειο πρότυπο στο μυαλό μας κι αρνούμαστε να συμβιβαστούμε; Ή μήπως είμαστε όλοι τόσο κολλημένοι με το παρελθόν που κοιτάμε τόσο πίσω ώστε χρειαζόμαστε καθρέφτη για να κάνουμε βήματα μπροστά;

'Εχω αρχίσει να ανησυχώ. Όλοι γύρω μου είναι singles που ψάχνουν να βρουν τον έρωτα και κανείς δεν τον βρίσκει. Από πότε ο έρωτας έγινε κάτι το άπιαστο; Μήπως το διαρκές κυνήγι είναι αυτό που τον σπρώχνει μακριά μας; Ξέρω πως ο έρωτας έρχεται εκεί που δεν τον περιμένεις, αλλά πάει πολύς καιρός από τότε που ερωτεύτηκα για τελευταία φορά και δεν εννοώ για δυο μέρες. Και δεν είναι πως δεν υπάρχουν άντρες που μου αρέσουν, άλλα συνήθως αυτοί είναι πιασμένοι ή συναισθηματικά μη διαθέσιμοι ή έχουν κάποιο κουσούρι το οποίο ανακαλύπτω αμέσως -πιθανότατα επειδή το ψάχνω πολύ επίμονα. Τελικά μήπως όλο αυτό συμβαίνει επειδή έχω φτιάξει στο μυαλό μου την τέλεια εικόνα και δεν θέλω να την χαλάσω;

Η αλήθεια είναι πως έχω κάποια στάνταρ, αλλά δεν είμαι υπερβολική... Ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Θέλω αυτός που θα ερωτευτώ να είναι ψηλός, μελαχρινός, έξυπνος, δυναμικός, καλλιεργημένος, να έχει μια αξιοπρεπή δουλειά, καλή αίσθηση του χιούμορ, να είναι ανοιχτόμυαλος, κοινωνικός και να με καταλαβαίνει. Πάντα είχα τα συγκεκριμένα δεδομένα στο μυαλό μου. Ο πρώτος μου έρωτας τα είχα όλα, χωρίς καμία υπερβολή... Και ήταν και κούκλος! Ίσως από τότε έχω αυτό το πρότυπο στο μυαλό μου. Το γιατί δεν τον κράτησα δεν έχει να κάνει με αυτό που ήταν, αλλά με ότι ήμουν πολύ μικρή. Στην ηλικία των 18 δύσκολα κρατάς σχέση, ειδικά αν είσαι άνθρωπος που θέλει να ζήσει έντονα, όπως εγώ. Εξάλλου, ποτέ δεν άνηκα στην κατηγορία "σχεσάκιας". Απόδειξη γι' αυτό είναι η μεγαλύτερη σχέση  μου, η οποία ήταν μεγάλη γιατί ακριβώς δεν ήταν σχέση. Επίσης, η μεγάλη μου σχέση δεν ανήκει καν στους μεγάλους έρωτες της ζωής μου. Οι μεγάλοι μου έρωτες ήταν δύο και είχαν σχετικά μικρή διάρκεια σε σχέση. Τι στο καλό, τόσο ανάποδη είμαι πια; Ώρες ώρες απορώ κι εγώ μαζί μου...

Ο μεγάλος μου έρωτας από την άλλη και ο πιο κατασταλαγμένος, είχε πέντε στα έντεκα από αυτά που ζητάω. Και πάλι όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που δεν είμαστε μαζί. Ήταν βέβαια μελαχρινός, αλλά πρώτο μπόι δεν λες -σύμφωνα με τα δικά μου στάνταρ πάντα. Ήταν κανονικού αναστήματος, απλά εμένα τυχαίνει μου αρέσουν οι σχεδόν δίμετροι με μεγάλες πλάτες. Παρόλα αυτά, η σωματική του διάπλαση δεν αποτέλεσε ανασταλτικό παράγοντα. Ίσως λίγο μόνο στην αρχή που έψαχνα αρνητικά. Ήταν όμως έξυπνος, καλλιεργημένος και αγαπούσα τη δουλειά του. Τον ήθελα όμως πιο δυναμικό σε αυτόν τον τομέα και με περισσότερη πυγμή. Παρόλο που είχε πολύ χιούμορ και γελούσαμε απίστευτα μαζί -από τους πιο σημαντικού λόγους που τον ερωτεύτηκα- δεν ήταν ούτε ανοιχτόμυαλος, ούτε κοινωνικός και πολλές φορές ένιωθα ότι όχι μόνο δε με καταλάβαινε, αλλά ότι δε με ήξερε καν! Κι όμως, αυτόν τον άντρα τον αγάπησα όσο μπορούσα να αγαπήσω κάποιον και αγάπησα επίσης όλα τα αρνητικά του ασχέτως του πρότυπου που είχα φτιάξει στο μυαλό μου. 

Και τώρα, μετά από δυο έρωτες που τους έζησα με όλο μου το είναι και αρκετές αποτυχημένες σχέσεις στο ενεργητικό μου, προχωράω αισίως στα τριάντα -πρώτη και τελευταία φορά που το παραδέχομαι- έχοντας ακόμα το ίδιο πρότυπο στο μυαλό μου, αλλά χωρίς να βρίσκω κάποιον να πληροί ούτε τέσσερα στα έντεκα. Κάπου εδώ θέλω να επισημάνω ότι το ψηλός - μελαχρινός δεν είναι ποτέ αρκετό από μόνο του και ότι οι μη διαθέσιμοι που είναι έτοιμοι να ξενοπηδήξουν ανά πάσα στιγμή, δεν πιάνονται, ασχέτως αν πληρούν ακόμα και έντεκα στα έντεκα. 

Δεν ξέρω... Έχω προβληματιστεί. Ίσως είναι και από τα λίγα κείμενα που έχω γράψει απλά για να εκφράσω αυτά που έχω στο μυαλό μου και χωρίς να θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο, αλλά όσο το σκέφτομαι, καταλήγω ότι πάντα συγκρίνουμε έναν ενδεχόμενο γκόμενο μας με έναν πρώην, συνειδητά ή ασυνείδητα. Δεν ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, αλλά όντως συμβαίνει και το κάνουμε όλοι. Ίσως τελικά να είμαστε πιο κολλημένοι στο παρελθόν απ' όσο θα έπρεπε. Πιθανών τα χαστούκια που έχουμε φάει, μας έχουν κάνει πιο επιφυλακτικούς απ' όσο θα έπρεπε και φοβόμαστε να αφεθούμε. Ίσως γι αυτό δεν ερωτευόμαστε πια, από φόβο μην πονέσουμε πάλι χάνοντας κάτι που θεωρούσαμε όχι ιδανικό, αλλά δικό μας. Ίσως γι' αυτό καταλήγουμε να ψάχνουμε ελαττώματα, από φόβο να μην χαλάσει η εικόνα του προτύπου που έχουμε στο μυαλό μας. Η τραγική ειρωνεία είναι πως το παρελθόν είναι τόσο άπιαστο όσο και το μέλλον. 

Γι' αυτό και βγαίνουμε με μεγάλες παρέες και δε φλερτάρουμε πια. Αποζητάμε μόνο τη σίγουρη φιλική συντροφιά που δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε γιατί απλά δεν θεωρούμε ότι μας ανήκει.  Κι αν μερικές φορές νομίζουμε πως ερωτευόμαστε προσπαθώντας να ξεπεράσουμε καταστάσεις, τότε ψάχνουμε να βρούμε αρνητικά για να κλειστούμε και πάλι στον εαυτό μας. Έτσι, δεν πληγωνόμαστε όταν ξυπνάμε και πάλι μόνοι... Έτσι κι αλλιώς έχουμε συνηθίσει τη μοναξιά του ύπνου, τόσο που αποφεύγουμε να δεθούμε από φόβο μην ξαναχάσουμε ο,τι αγαπήσαμε και θεωρήσαμε δικό μας...

Γι' αυτό δεν μοιραζόμαστε πια την αγκαλιά μας και το κρεβάτι μας κι αν το κάνουμε το κάνουμε συμβιβαστικά και πλήρως συνειδητά... Δε φταίει ο έρωτας που έχασε τον δρόμο του... Εμείς αλλάζουμε δρόμο κάθε φορά που πάμε να πέσουμε πάνω του από φόβο μην πληγωθούμε. 

Αλλά επειδή κατά βάθος είμαι ρομαντική, όσο κι αν προσπαθώ να σκοτώσω αυτή την πτυχή του χαρακτήρά μου προβάλλοντας με τέχνη τον κυνικό μου εαυτό, θέλω να κλείσω με αυτό που κάποτε υποστήριξε ο Λόρδος Μπάιρον σε ένα ποίημά του:

"Θα βρει τον δρόμο του ο έρως μέσα από μονοπάτια που και οι λύκοι ακόμα τρέμουν να διαβούν..."