I love you but I love me more...

Πως είμαστε άραγε στο μυαλό των άλλων; Τι εικόνα έχουν για εμάς; Ποια έκφρασή μας έχουν διαλέξει να θυμούνται όταν φέρνουν την εικόνα μας στο μυαλό τους;

Αναπάντητα ερωτημάτα που κατά καιρούς μας κάνουν να σκεφτόμαστε την αλήθεια. Ευτυχώς δεν έχουν όλοι οι άνθρωποι την ίδια γνώμη για εμάς. Εξάλλου, ούτε εμείς οι ίδιοι έχουμε την ίδια συμπεριφορά απέναντι σε όλους. Οι άνθρωποι ανεξαιρέτως έχουμε την τάση να υποκρινόμαστε ανάλογα με το ποιος βρίσκεται απέναντί μας. Όταν κάποιος δε μας ενδιαφέρει δεν μπαίνουμε καν στον κόπο να φανούμε συμπαθητικοί, σε αντίθεση με κάποιον που μας αρέσει και θέλουμε να προσπαθήσουμε να φανούμε όσο πιο συμπαθητικοί και ερωτεύσιμοι γίνεται. 

Η υποκριτική είναι μία τέχνη που υιοθετούν όλα τα ανθρώπινα όντα άθελά τους, όσο μεγαλώνουν και προσπαθούν να ενταχθούν στην κοινωνία. Από μικροί μαθαίνουμε να υπακούμε σε κανόνες για να μας αγαπούν οι γονείς μας, να είμαστε αρεστοί στους δασκάλους μας και στη συνέχεια για να μας προσλάβει κάποιος στη δουλειά, να κάνουμε φίλους και να μας ερωτευτούν. Η γονείς μας είναι αυτοί που μας έμαθαν πως να καταπιέζουμε επιθυμίες και συναισθήματα για το καλό μας και για να μη δημιουργούμε προβλήματα στο σπίτι μας και αργότερα στην κοινωνία. Μεγαλώνοντας μάθαμε να υπακούμε σε όλο και περισσότερους κανόνες που καταπιέζουν τα θέλω μας.

Ο μεγαλύτερος φόβος των ανθρώπων είναι η απόρριψη. Όποια συμπεριφορά κι αν υιοθετούμε είναι επειδή θέλουμε να αρέσουμε στους άλλους ή επειδή θέλουμε να τους κάνουμε να μας προσέξουν. Κάθε έκφρασή μας, κάθε κινησή μας, κάθε κουβέντα μας είναι μελετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να μην απορριφθούμε. Και τελικά καταλήγουμε να χάνουμε τον εαυτό μας...

Yπάρχουν όμως στιγμές που είμαστε απόλυτα ο εαυτός μας. Κάθε πρωί που ξυπνάμε δεν χρειάζεται να προσποιούμαστε καθώς κανείς δε μας βλέπει. Σχεδόν όλοι γνωρίζουμε τα ελαττώματά μας, τις ιδιοτροπίες μας και τις ανασφάλειες μας και προσπαθούμε να τα κρύψουμε επιμελώς. Γι' αυτό, λίγο πριν βγούμε στον έξω κόσμο, φοράμε αυτόματα τη μάσκα που πιστεύουμε ότι θα μας κάνει αρεστούς στη δουλειά μας, επιθυμητούς και  ερωτεύσιμους στο αντίθετο φύλο, συμπαθητικούς στους άλλους ανθρώπους και πάει πάει λέγοντας. Με την τελευταία ματιά στον καθρέφτη έχουμε μεταμορφωθεί.

Είναι πολύ σημαντικό να μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε, χωρίς να χρειάζεται να προσποιούμαστε, χωρίς να θέλουν να μας αλλάξουν και χωρίς να πρέπει εμείς οι ίδιοι να αλλάξουμε στοιχεία του χαρακτήρα μας για να μας αποδεχτούν. Παρόλα αυτά δεν είναι τόσο εύκολο να είμαστε αληθινοί. Εγώ για παράδειγμα, έχω πληρώσει ακριβά το πόσο ανοιχτή και το πόσο κοινωνική είμαι, το ευδιάθετο του χαρακτήρα μου και την τάση μου να μη μασάω τα λόγια μου. Το πιο λυπηρό απ' όλα όμως είναι, πως αυτά είναι όσα προσελκύουν τους άλλους και στη συνέχεια αυτά τα ίδια χαρακτηριστικά δε μπορούν να αντέξουν. 

Παρόλα αυτά αν κάποιος δε σε αγαπήσει γι' αυτό που είσαι δεν σου αξίζει. Κι εσύ όμως, αν προσπαθήσεις να αλλάξεις τον εαυτό σου για να είσαι με κάποιον δεν πρόκειται να ευτυχίσεις ποτέ. Εκτός κι αν αυτή η ανάγκη για αλλαγή έρχεται από μέσα σου. Αν εσύ ο ίδιος βρίσκεις πως κάτι πάει λάθος με σένα και θέλεις να το αλλάξεις. Μόνο τότε οι αλλαγές είναι επιτυχημένες και φέρνουν ευτυχία. 

Παρόλα αυτά στη ζωή μας υπάρχουν κάποια άτομα, μετρημένα στα δάχτυλα, που μας αποδέχονται και μας αγαπούν γι' αυτό που είμαστε. Αγαπούν το γέλιο μας, τον τρόπο που σκεφτόμαστε, τις ιδιοτροπίες μας και μαθαίνουν να ζουν με αυτές. Είναι τα ίδια άτομα που έχουμε επιλέξει εμείς οι ίδιοι να έχουμε στη ζωή μας και μόνο με αυτούς καταφέρνουμε να είμαστε οι πραγματικοί μας εαυτοί... Σχεδόν*... Και τελικά μόνο αυτοί αξίζουν και ο ίδιος μας ο εαυτός. Ο αληθινός μας εαυτός...

I love you but I love me more είχε πει η Samantha... Πρέπει να καταλάβουμε όλοι πως με τον εαυτό μας θα είμαστε για πάντα μαζί. Όποιος δε μας αγαπάει γι' αυτό που είμαστε, καλύτερα να μη μας αγαπάει καθόλου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσποιούμαστε πως είμαστε κάτι άλλο. Αν αποδεχτείς τον εαυτό σου θα έχεις πάντα δίπλα σου άτομα που θα σε αποδέχονται και θα σε αγαπούν πραγματικά... Κι αυτό είναι το μόνο αληθινό!

* Δεν υπάρχει ούτε ένα λεπτό στη συναναστροφή μας με τους άλλους ανθρώπους που να μη χρειαστεί να προσποιηθούμε. Πάντα θα καταπιέζουμε τον εαυτό μας για τους άλλους. Έχει πλέον γίνει ένα με τη φύση μας αυτό, που νομίζουμε πως έτσι είμαστε. Κι όμως... Αν παρατηρήσεις τον εαυτό σου τις στιγμές που είσαι μόνος σου, που είσαι ελεύθερος και δε σε παρατηρεί κανείς, θα δεις πόσο διαφορετικός και πόσο πιο αληθινός είσαι... 

PS: Ξεκίνησα υποκριτική για να μάθω να προσποιούμαι και τελικά μαθαίνω πως να είμαι ο εαυτός μου. Είναι τόσο ειρωνικό αυτό, αλλά και τόσο εκπλητικό συγχρόνως. Δεν ξέρω αν μπορώ να γίνω καλή ηθοποιός, αλλά τελικά αυτό που αξίζει, είναι να μάθω τον τρόπο να είμαι ο εαυτός μου κάθε στιγμή της ημέρας!

Love hurts...

Υπάρχει πάντα ένας έρωτας τον οποίο δεν έχεις ξεπεράσει και για τον οποίο πονάς και ελπίζεις. Είναι αυτός που στο πρόσωπό του βλέπεις την ευτυχία και περιμένεις να τη ζήσεις μαζί του. Είναι αυτός που πάντα θα θέλεις να ξαναγίνει δικός σου...

Αυτός ο έρωτας παραμένει μια γλυκιά ανάμνηση του μυαλού σου που προκαλεί πόνο. Αρνείσαι να τον ξεπεράσεις και να πας παρακάτω και πονάς που δεν τον έχεις δίπλα σου, που δε μπορείς να του δώσεις την αγάπη σου, που δεν απολαμβάνεις και πάλι την αγκαλιά του, που δε βλέπεις το χαμογελό του, που δε λιώνεις με τα φιλιά του.

Όταν έφυγε από τη ζωή σου ένιωσες να γκρεμίζεσαι. Πετούσες τόσο ψηλά και ξαφνικά κόπηκαν τα φτερά σου. Η πτώση στο έδαφος ήταν τόσο σκληρή που οι πληγές σου ακόμα ματώνουν. Συγκρίνεις την ευτυχία που έζησες με τη δυστυχία του τώρα και θέλεις όσο τίποτα να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να διορθώσεις όλα τα λάθη που έγιναν και φτάσατε στο χωρισμό. Όμως όσο κι αν το θέλεις ο χρόνος δε γυρίζει ποτέ πίσω. Πάει μόνο μπροστά και η ζωή συνεχίζεται. 

Και ξαφνικά το πρόσωπο του έρωτά σου, ερωτεύτηκε και πάλι. Δυστυχώς όμως όχι εσένα. Κάποιος άλλος ζει όλα αυτά που εσύ προσδοκούσες και τώρα συνεχίζει τη ζωή του σα να μην υπήρξες ποτέ . Κι εσύ πονάς ακόμα περισσότερο. Χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Μαθαίνεις από τους κοινούς σας φίλους πόσο ευτυχισμένος είναι και υποφέρεις. Φέρνεις την εικόνα στο μυαλό σου και τρελαίνεσαι. 

Και τότε ζεις με ψευδαισθήσεις. Θεωρείς πως όλα είναι ένα ψέμα, ένας κακός εφιάλτης και κάποια στιγμή θα τελειώσει. Μέχρι που τον βλέπεις και καταλαβαίνεις πως τίποτα δεν είναι πιο αληθινό από την απώλειά του. Είναι ευτυχισμένος. Είναι ερωτευμένος. Το είδες με τα ίδια σου τα μάτια. Τον έχασες για πάντα, είναι γεγονός. Αυτό που αγαπούσες στο πήραν. Ό,τι νόμιζες ότι θα γίνει δικό σου είναι τώρα κάποιας άλλης. Ποτέ δε θα μπορέσεις να του πεις πως τον αγαπάς γιατί τώρα πια απολαμβάνει τα "σ' αγαπώ" κάποιας άλλης. Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι το "σ' αγαπώ" που περίμενες εσύ ν' ακούσεις δε θα βγει από το στόμα του για σένα. Κι αυτό είναι πόνος.

Όταν το τέλος είναι οριστικό δε μπορείς να κάνεις τίποτα για να το αναστρέψεις. Πονάει, αλλά πρέπει να το δεχτείς. Λένε πως όταν κάτι το αγαπάς πρέπει να το αφήνεις να φεύγει. Αν γυρίσει είναι δικό σου. Αν δε γυρίσει τότε δεν ήταν ποτέ... Και δεν πρόκειται να γίνει ποτέ! Όσο και να παρακαλάς να γίνεις η άλλη, έστω και για πέντε λεπτά είναι αδύνατον. Τώρα πρέπει να μάθεις να ζεις χωρίς αυτόν και να προχωρήσεις. Μερικές φορές φαντάζει πολύ δύσκολο να το κάνεις, αλλά ο χρόνος γιατρεύει ακόμα και τις πιο βαθιές πληγές. 

Πάντα ένα κομμάτι σου θα του ανήκει και θα τον σκέφτεσαι με αγάπη. Θα έρθει όμως κάποιος άλλος στη ζωή σου και θα σε κάνει να αγαπήσεις ξανά. Κι όταν η αγάπη είναι αμοιβαία είναι πολύ πιο δυνατή. Όταν είναι μονόπλευρη είναι οδυνηρή. Να ξέρεις ότι το πιο δύσκολο απ' όλα είναι να βάλεις τελεία και να συνεχίσεις.  Από εκεί και πέρα όλα είναι πολύ πιο εύκολα.

PS: Eξαιρετικά αφιερωμένο στον αγαπημένο μου Τσάτσο!