New year's resolutions... Me, myself and I...

Κάθε χρόνο τα ίδια. Κοιτάμε πίσω, βάζουμε ένα τικ σε όσα καταφέραμε, συνεχίζουμε τη λίστα με τα όσα επιθυμούμε και τελικά ξεχνάμε το πιο ουσιαστικό. Να μας αγαπήσουμε και πάλι από την αρχή. 

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ είμαι ο πιο αυστηρός κριτής του εαυτού μου και ταυτόχρονα ο πιο κακός τιμωρός. Πάντα  είχα μια τάση να μου θυμώνω για όσα έκανα και δε θεωρούσα σωστά, απλά τα τελευταία χρόνια με έχασα κάπου. Αυτό είχε ως συνέπεια να μην ψάχνω τους λόγους που με εσπρωχναν σε λάθος συμπεριφορές κι αντ' αυτού να με τιμωρώ, κάνοντας τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. 

Το τέλος της φετινής χρονιάς είναι λίγο διαφορετικό. Εκεί που όλα στο μυαλό μου ήταν ένα μπάχαλο κι εγώ θυμωμένη μαζί μου πιο πολύ από ποτέ, συνειδητοποιήσα πως με είχα χάσει. Είχα σταματήσει να γνωρίζω τι είναι αυτό που θέλω πραγματικά κι όλο αυτό με είχε παγιδεύσει σε μία κατάσταση εγκλωβισμού.

Κι όταν άρχισα να με ψάχνω με βρήκα, χαμένη σε ενα κουβάρι που τώρα αρχίζω να ξεμπλέκω. Δεν ξέρω πόσο χρόνο θα μου πάρει να βρω την άκρη αλλά θα το παλέψω όσο χρειαστεί. Τουλάχιστον πλέον μπορεί να μην είμαι τόσο σίγουρη για το τι θέλω, είμαι όμως εντελώς σίγουρη για το τι δε θέλω. Κι αυτό είναι μια αρχή. 

Φέτος θα επενδύσω σε μια νέα σχέση. Σε αυτήν με τον εαυτό μου. Στην τελική τον κουβαλάω 32 χρόνια πια, το δικαιούται. Στην τελική είναι η μόνη σχέση που αξίζει να επενδύσεις τα πάντα. Είναι η μεγαλύτερη σχέση ζωής.

Συναισθηματίζομαι...

Είναι κι αυτές οι τελευταίες μέρες του χρόνου που σκέφτεσαι τα χρόνια που πέρασαν, τις επιλογές που έκανες, τους ανθρώπους που έχεις στη ζωή σου κι αυτούς που δεν έχεις αλλά θα ήθελες...

Τα Χριστούγεννα πάντα έχουν μια γλυκιά μελαγχολία. Συναισθηματίζεσαι θες δε θες και μάλιστα χωρίς προφανή λόγο. Ή μάλλον ο λόγος είναι τόσο προφανής που δεν τολμάς καν να τον παραδεχτείς. 

Είναι που έχεις στο μυαλό σου πως τα Χριστούγεννα συνοδεύονται πάντα από έρωτα. Ζευγάρια που περπατάνε χέρι χέρι στη στολισμένη πόλη (καλά η δική μας δεν είναι και τόσο στολισμένη) και λάμψη περισσότερη κι από τα λαμπάκια που αναβοσβήνουν παντού. Ρομαντικά δείπνα, φιλιά κάτω από το γκι και τόσες άλλες γλυκανάλατες αηδίες που βλέπεις στις ταινίες αράζοντας στον καναπέ, κάτω από το ζεστό σου πάπλωμα, τρώγοντας όλο το κουτί με τα μελομακάρονα. 

Κι εκεί που πας να πείσεις τον εαυτό σου ότι τέτοιες μέρες είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία για φλέρτ μπροστά από στολισμένα μπαρ και αφορμή για ευκαιριακό σεξ μετά από κατανάλωση άφθονου αλκοόλ, έρχεται το "Love Actually" που 8 χρόνια τώρα αποτέλει τον τοπ επιλογή χριστουγεννιάτικων ταινιών (ναι κι εγώ είμαι μαζώχα και το έχω λιώσει) να επιμείνει ότι η αγάπη βρίσκεται παντού αρκεί να κοιτάξεις γύρω σου. 

Και κάπως έτσι πιάνεις τον εαυτό σου να ζηλεύει και να αναζητά το συναίσθημα. Αναζητάς τον έρωτα που τόσο καιρό έχεις αφήσει στην άκρη και θέλεις λίγη από τη χρυσόσκονή του να στολίσει γιορτινά και τις δικές σου μέρες. 

Χριστούγεννα όμως είναι, μια μελαγχολία την έχουν έτσι κι άλλιως. Δεν υπάρχει λόγος να μας θλίβει η έλλειψη ενός συναισθήματος που στην τελική δεν έρχεται κατά παραγγελία. Από μια μέτρια σχέση που δε με καλύπτει προτιμώ να ξενυχτάω στα μπαρ παρέα με αγαπημένους φίλους πίνοντας και χορεύοντας. 

Κι επειδή πάντα η μαγεία των Χριστουγέννων είναι απρόβλεπτη ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει. Καμιά φορά όλα αυτά τα ωραία δε συμβαίνουν μόνο στις ταινίες αλλά και στην ίδια τη ζωή. Μπορεί ο έρωτας φέτος να έρθει και να σου χτυπήσει την πόρτα. Το θέμα είναι να του ανοίξεις...

ΥΓ1.: Η ωραιότερη χριστουγεννιάτικη σκηνή από ταινία με διαφορά ανήκει δικαιωματικά στο Love Actually. Ακόμα κι εγώ που έχω τη φήμη της κυνικής, λιώνω κάθε φορά που τη βλέπω. 

ΥΓ2: Το κείμενο είναι αφιερωμένο στη φίλη μου Χριστίνα που είναι το πιο θετικό άτομο στον κόσμο με την ευχή μου τα φετινά Χριστούγεννα να είναι γεμάτα από χρυσόσκονη.