Το φλερτ στα χρόνια του διαδικτύου

Τι γίνεται τελικά κι ενώ ηλεκτρονικά δεν έχουμε καμία αναστολή να φλερτάρουμε και να δείξουμε την ερωτική πλευρά μας σε αγνώστους, μόλις βρεθούμε πρόσωπο με πρόσωπο καταπίνουμε τη γλώσσα μας; Και γιατί ενώ είμαστε λαλίστατοι πίσω από ένα πληκτρολόγιο μόλις δούμε κάποιον που μπορεί μας αρέσει, αρκούμαστε στο να τον κοιτάμε απλώς με τις ώρες;

Παραδέξου το. Το έχω κάνει κι εγώ, το έχεις κάνει κι εσύ, το έχουμε κάνει όλοι. Το φλερτ μέσω διαδικτύου είναι πλέον τόσο διαδεδομένο που δεν υπάρχει καμία αναστολή που να σε αποτρέψει να μην το κάνεις. Εξάλλου, είναι τόσες πολλές οι ώρες που περνάμε πίσω από μία οθόνη που κάποια στιγμή, δε μπορεί, θα μπεις στον πειρασμό.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ στο φλερτ έχω κάνει πρωταθλητισμό. Με φτιάχνει περισσότερο ίσως κι από το να καταλήξω στο κρεβάτι με κάποιον. Θες επειδή ανεβάζει τη διάθεση και την ψυχολογία, το φλερτ είναι τρόπος ζωής. 

Κι ενώ παλαιότερα φλέρταρα και με φλερτάρανε παντού, τα τελευταία χρόνια δε συμβαίνει το ίδιο. Η αλήθεια είναι πως όσο μεγαλώνεις, η συμπεριφορά αλλάζει και καταλήγεις να σκέφτεσαι περισσότερο για όσα παλαιότερα θα έπραττες αυθορμήτως. 

Κι όμως, όσο έχει μεγαλώσει ο βαθμός δυσκολίας να φλερτάρεις με κάποιον στον αληθινό κόσμο, τόσο έχουν πέσει εντελώς οι άμυνες να φλερτάρεις με έναν παντελώς άγνωστο ηλεκτρονικά. Κι αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι. Φοβόμαστε τόσο την κατά πρόσωπο απόρριψη ή μήπως προσπαθούμε να δείξουμε ένα απενοχοποιημένο ηλεκτρονικό εαυτό που πλέον φοβόμαστε να δείξουμε εκεί έξω;

Η αλήθεια είναι πως πληκτρολογώντας τεχνηέντως λέξεις και κρυμμένοι πίσω από μία οθόνη, αισθανόμαστε πιο ελεύθεροι. Είναι πολύ πιο εύκολο να γράψεις αυτό που σκέφτεσαι χωρίς να φοβάσαι την κριτική, παρά να το πεις. Στην πραγματική ζωή μπορεί να χαρακτηριζόσουν, όταν όμως βρίσκεσαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων οι αναστολές πάνε περίπατο. Κι ενώ το φλερτ κατά πρόσωπο εγκλωβίζεται σε εξωτερικές εικόνες, το ηλεκτρονικό φλέρτ διεισδύει στον εσωτερικό κόσμο αυτών που συμμετέχουν χωρίς να δημιουργεί δεσμεύσεις ή υποχρεώσεις. 

Μήπως τελικά το ηλεκτρονικό φλέρτ είναι ένας τρόπος να αντιμετωπίσουμε τη μοναξιά δείχνοντας παράλληλα έναν εαυτό που κρύβουμε από τον αληθινό κόσμο; Κι αν ναι, τότε γιατί δεν το κάνουμε εκεί έξω που είναι τόσοι μόνοι; Και γιατί προτιμάμε να παίζουμε με λέξεις και να κάνουμε εγκεφαλικό παιχνίδι χάνοντας την επαφή με τη γλώσσα του σώματος; Κι αφού στα γραπτά χειριζόμαστε τόσο καλά το λόγο γιατί όταν έχουμε τον άλλον μπροστά μας δε βρίσκουμε τις λέξεις για να εκφραστούμε;

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ έχω προβληματιστεί. Έξω βλέπω άντρες που δε φλερτάρουν καθόλου και γυναίκες χαμένες να μην ξέρουν πως να λειτουργήσουν. Μήπως λέω εγώ τώρα, να βγάζαμε τον αυθορμητισμό των γραπτών μας και την ελευθερία της σκέψης μας και εκτός οθόνης; Μήπως να ρίχναμε λίγο τις άμυνές μας όταν υπάρχει στόχος και εκτός πληκτρολογίου και να γίνουμε λίγο πιο κοινωνικοί και αυθόρμητοι και στην πραγματικότητα; Γιατί ωραίο το διαδίκτυο όταν λόγω κρίσης δεν έχεις λεφτά να βγεις έξω, αλλά κι όταν αποφασίσεις να κάνεις και λίγο, αυτό που λένε, ζωή κάντο σωστά. Όπως όταν ήσουν 20 και δε σε ένοιαζε αν θα χαρακτηριστείς. Ή για να στο θέσω πιο κατανοητά, έτσι ακριβώς όπως το κάνεις διαδικτυακά. Το χεις τώρα;

Υ.Γ.: Και πριν βιαστείς να πεις ότι εσύ δε φλερτάρεις στο διαδίκτυο, να σε ενημερώσω ότι οι Έλληνες είναι πρωταθλητές στο ηλεκτρονικό φλέρτ. Μήπως, λέω εγώ τώρα, φταίει αυτό που οι Greek Lovers σταμάτησαν να είναι πλέον πρώτοι στην παγκόσμια λίστα με τους πιο θερμούς εραστές; Για σκέψου το λίγο...