Thoughts...

Μέχρι και ο καιρός αρνείται να βάλει τα λαμπερά καλοκαιρινά του σε μια πόλη που η αγανάκτιση δεν την αφήνει να σκεφτεί τις διακοπές.

Είμαι μακριά από την Αθήνα και έχω χάσει τον σφυγμό. Από την μία σκέφτομαι πως είναι πολύ καλύτερα. Εδώ στο νησί έχουμε ήλιο, θάλασσα, ησυχία. Δεν έχουμε δακρυγόνα, πορείες, φασαρίες, αποκλεισμούς. Μόνο καμιά απεργία που και που για να εμποδίζει τον κόσμο να έρθει. 

Κι από την άλλη, όλοι οι κοντινοί μου άνθρωποι ζουν στην σκληρή πραγματικότητα της πόλης. Πορείες, απεργίες, αγανακτισμένοι, φασαρίες, δακρυγόνα, ΜΑΤ και κουκουλοφόροι. 

Αυτό που με προβληματίζει είναι πως δεν ξέρω αν όλα αυτά που γίνονται θα αλλάξουν κάτι. Θα ήθελα κι εγώ να κάνω κάτι να τα αλλάξω, αλλά δεν ξέρω τι. Από την ξαπλώστρα μου είναι η αλήθεια, δεν μπορώ να κάνω και πολλά πράγματα, αλλά και οι Αγανακτισμένοι στο Σύνταγμα παραμένουν αγανακτισμένοι χωρίς να φέρνουν καμία ουσιαστική αλλαγή. Οι βουλευτές εξακολουθούν να ψηφίζουν, η κυβέρνηση συνεχίζει αυτό που ξεκίνησε και το μόνο που μένει είναι τα γεγονότα που επηρεάζουν άμεσα εμάς.

Σε δυο μήνες το καλοκαίρι θα τελειώσει. Όσοι καταφέρουν να κάνουν διακοπές θα το κάνουν με άγχος κι όσοι δεν καταφέρουν θα μείνουν στην πόλη να μυρίζουν τα καπνογόνα και να μην μπορούν να κινηθούν. Κι εγώ θα επιστρέψω και θα προσπαθώ να εγκλιματιστώ σε μια κατάσταση που ούτε την επέλεξα ούτε θέλω να την υποστώ. 

Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να ζήσω τις στιγμές που μου προσφέρει το νησί χωρίς να σκέφτομαι τι θα βρω όταν επιστρέψω... Εξάλλου δεν μπορώ να κάνω τίποτα για να αλλάξω τις εξελίξεις. Πάντα κάποιος άλλος αποφασίζει για μένα τον οποίο δεν έχω επιλέξει κιόλας. Ούτε τις προηγούμενες κυβερνήσεις έχω επιλέξει που μας έφεραν ως εδώ. Απλά πληρώνω τα σπασμένα.

Oh my LOVE!

Σαν βγεις στον πηγαιμό για τον έρωτα θα είναι μακρύς ο δρόμος, στρωμένος με αγκάθια και δύσβατα μονοπάτια που όλοι φοβούνται να διαβούν.

Όχι, δεν το γύρισα στην ποίηση. Δεν το χω έτσι κι αλλιώς. Εδώ πάντρεψα Όμηρο με Λόρδο Βύρωνα για να μπορέσω να γράψω ένα - ο Θεός να το κάνει- στιχάκι. Αλλά σήμερα εχω κέφια.


Η αλήθεια είναι πως έχω αναλύσει πολύ τον πόνο, τον χωρισμό, τις πληγές που πονάνε και δεν επουλώνονται, το πόσο δύσκολο ειναι να είσαι single κι όλα αυτά που κατά καιρούς με απασχολούσαν. Μέχρι που έγινε κάτι και με έκανε να δω τα πράγματα από μια άλλη πλευρά.

Όταν έχεις απογοητευτεί πολύ, τότε είναι που ξαφνικά γίνεται κάτι για να κινήσει τα ήσυχα νερά της ατάραχης λίμνης σου. Κάθεσαι αμέρινη, χωρίς να περιμένεις τίποτα. Βλέπεις τον κόσμο να περνά και δεν κοιτάς κατι συγκεκριμένο. Που και που βλέπεις και κάτι όμορφο να περνά μόνο και μόνο για να βελτιώσει την αισθητική του οπτικού σου πεδίου. 


Κάνεις καινούριες γνωριμίες, αλλά τίποτα δεν είναι τόσο συνταρακτικό ώστε να σε ξυπνήσει από τον λήθαργο που έχεις πέσει. Και τότε αρχίζεις να κοιμάσαι ακόμα πιο βαθιά, λες και τίποτα ενδιαφέρον δεν πρόκειται να συμβεί. Λες και έχεις σταματήσει να ζεις κι έχεις αφεθεί σε μια ζωή που σε πάει όπου θέλει αυτή. Έχεις παραδώσει τα όπλα και σταματάς να προσπαθείς να βρεις κάτι ενδιαφέρον γιατί πολύ απλά είσαι σίγουρη πως δεν υπάρχει. Έχεις απογοητευτεί παντελώς...

Όποιος έρωτας κι αν πέρασε από την ζωή σου, σου άφησε μια πικρή γεύση στο τέλος. Τίποτα δεν σε κάνει να νιώσεις όπως την πρώτη φορά. Κανείς δεν σου φαίνεται τόσο ενδιαφέρον ώστε να σε κάνει να θελήσεις να προσπαθήσεις να μπεις και πάλι στον κόπο  να δεις αν αξίζει...

Και κάπου εκεί εμφανίζεται ως δια μαγείας αυτός ο κάποιος που κάνει ενδιαφέρουσα την καθημερινότητά σου. Αυτός που χαρίζει χαμόγελα στο πρόσωπό σου. Αυτος που σε κάνει να ξεχνάς το πόσο έχεις πονέσει, πόσο έχεις πληγωθεί και τα όσα έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου. Μπορεί να μην είναι κούκλος. Μπορεί να μην έχει καμία σχέση με όσα φανταζόσουνα ή περίμενες, αλλά όταν είναι αυτός που θα σε κάνει να ερωτευτείς το καταλαβαίνεις... Το νιώθεις... Τον ξεχωρίζεις μέσα στο πλήθος... Και τότε χαμογελάς...

Πολλές φορές μπορεί να περάσει καιρός μέχρι να έρωτευτεις και πάλι. Ίσως να είχες απογοητεύει και η λαμψη που δίνει ο έρωτας να είχε ξεθωριάσει στα μάτια σου. Ίσως απλά να μην είχε έρθει και πάλι η ωρα. Ίσως αυτός που περιμένεις να είναι μακριά. Αλλά να θυμάσαι... Κάποια στιγμή θα έρθει.. Kαι κάθε έρωτας είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου μέχρι να βρεις τον επόμενο μεγάλο έρωτα!