Το άλλο μου μισό...

Πόσο δύσκολο είναι τελικά να βρεις το άλλο σου μισό; Κι αν το είχες βρει στο παρελθόν και το άφησες να φύγει; Κι αν δε έρθει ποτέ; 

Οι φίλοι μου μου λένε πως πρέπει να σταματήσω να ερωτεύομαι για δύο μέρες και η αλήθεια είναι ότι έχω ένα θέμα με τον ερώτα. Ερωτεύομαι εύκολα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι δε διαρκεί πολύ. Με το που πάει να γίνει πραγματικότητα εκεί είναι που ξενερώνω. Επίσης, μπορώ να ερωτευτώ ένα πρόσωπο, μια εικόνα και μόλις αυτό γίνει υπαρκτό, εκεί κάτι βρίσκω και με χαλάει. Δεν το κάνω επίτηδες, απλά συμβαίνει.

Το χω πει, πως για να κάνω αυτή τη στιγμή σχέση πρέπει να βρω κάποιον που να με κάνει να περνάω εξίσου καλά με όσο περνάω και μόνη μου. Και δε ζητάω πολλά… Θέλω έναν ψηλό, μελαχρινό, εμφανίσιμο (ας μην είναι και μοντέλο δε με πειράζει), με καλή αίσθηση του χιούμορ, που να μη με καταπιέζει, να μπορεί να με ακολουθήσει, να τα βρίσκει με τους φίλους μου και να με καταλαβαίνει. Νομίζω ότι δε ζητάω κάτι παράλογο… Αλλά έλα μου ντε που δεν το βρίσκω η γυναίκα!

Γι' αυτό κι εγώ ερωτεύομαι για δύο μέρες και σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να κρατήσει και λίγο παραπάνω… Γιατί μόλις ο έρωτας γίνεται σχέση, όλα χαλάνε. Η μαγεία φεύγει, ο πρίγκιπας γίνεται βάτραχος κι αρχίζεις να βλέπεις και τα αρνητικά. Εκτός κι αν βρεις το άλλο σου μισό… 

Απλά το δικό μου δεν ξέρω που είναι….Μπορεί να το βρήκα στο παρελθόν και να το άφησα να φύγει… Μπορεί να είναι ένας από αυτούς που ερωτεύτηκα και μετά από δύο μέρες μου πέρασε… Mπορεί να μην το έχω βρει ακόμα… 

Πιστεύω όμως πως όταν βρίσκεις το άλλο σου μισό το νιώθεις… Είναι αυτός που σε καταλαβαίνει, που σε κάνει να περνάς υπέροχα, που μαζί του ξεχνάς τα πάντα και το κάθε λεπτό είναι μοναδικό και ανεπανάληπτο… Είναι αυτός που τα ελαττώματά του δε σε πειράζουν και δεν έχεις πρόβλήμα να ζήσεις μαζί τους, που τον βλέπεις τον πιο όμορφο άνθρωπο του κόσμου, που μαζί του φαντάζεσαι και την υπόλοιπη και την επόμενη ζωή σου… 

Κι αν το βρεις μην το αφήσεις να σου φύγει. Οι σχέσεις είναι δύσκολες κι έχουν τα πάνω και τα κάτω τους. Αν όμως μια ευτυχισμένη στιγμή μαζί του μπορεί να διαγράψει δέκα κακές στιγμές, τότε δεν πρέπει να το χάσεις με τίποτα. 

Γι' αυτό κι εγώ ψάχνω το άλλο μου μισό σε έρωτες των δύο ημερών. Δε θέλω να χάνω χρόνο και μέχρι να το βρω θα ερωτεύομαι, ακόμα και για πέντε λεπτά… Αν αυτός ο έρωτας είναι το άλλο μου μισό, θα γίνει παντοτινός. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω!

Συγχωρείς ή απλά ξεχνάς;

Τι σε κάνει να ξεχνάς και τι να θυμάσαι για πάντα; Γιατί μερικά πράγματα τα διαγράφεις εντελώς από τη μνήμη σου και κάποια άλλα αρνείσαι να τα ξεχάσεις; Στ' αλήθεια προσπαθείς να ξεχάσεις ή απλά ξεχνάς γιατί  η θύμισή του σε πονάει τόσο που δε μπορείς να συνεχίσεις και τι γίνεται αν δε μπορείς να ξεχάσεις αυτό που σε πονάει τόσο πολύ; 

Και κάπου εδώ αρχίζει το μπέρδεμα... Στη ζωή μου έχει χρειαστεί να ξεχάσω πολλά και στενάχωρα πράγματα. Η λησμόνια όμως δεν ήταν σε καμία περίπτωση το φυσικό επόμενο της συγχώρεσης. Μπορεί να επέλεξα να ξεχάσω, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι συγχώρεσα και δεν ξέρω αν ποτέ στη ζωή μου φανώ τόσο δυνατή, ώστε να συγχωρέσω κάτι που με πόνεσε και μου έκανε τόσο μεγάλο κακό. Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι, ότι δεν έχω τίποτα καλό να θυμάμαι από όλη αυτή την ιστορία. Μαζί με τα κακά σβήστηκε και το όποιο καλό υπήρξε…  

Η μνήμη μου σε αυτή την περίπτωση δεν ήταν καθόλου επιλεκτική. Έσβησε τα πάντα. Δεν κράτησε καλές αναμνήσεις. Όλα πέθαναν κι εγώ ήμουν αυτή που τα σκότωσα. Αν δε θέλω να θυμάμαι τα κακά θα πρέπει να ξεχάσω τα πάντα. Και έτσι πάτησα οριστικό delete σε αυτή την ιστορία. Ένα τεράστιο κενό… Ένα μαύρο πράγμα… Ό,τι κι αν προσπαθήσω να θυμηθώ με εξαγριώνει και γι' αυτό δε συγχωρώ. Άρα ξεχνώ γιατί δε μπορώ να συγχωρήσω.

Υπάρχουν όμως και φορές που θέλεις να συγχωρήσεις, αλλά δε μπορείς να ξεχάσεις. Στο μυαλό σου πάντα κάτι έρχεται και σε κρατάει πίσω. Προσπάθησες, αλλά δυστυχώς δε γίνεται τίποτα. Τότε απλά δεν έχεις συγχωρήσει. Όχι γιατί δεν ήθελες, αλλά επειδή δε μπόρεσες κι έτσι τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα και μπερδεμένα. Η μνήμη επιμένει να μην είναι επιλεκτική, αλλά αυτή τη φορά δεν σβήνει τίποτα. Θυμάσαι τα ΠΑΝΤΑ! Ευχάριστες αναμνήσεις μπερδεμένες με δυσάρεστα γεγονότα κι αυτό είναι το πιο οδυνηρό. Και κάπου εκεί επιλέγεις να φύγεις. Πονάς αλλά δε γίνεται αλλιώς… Πρέπει να φύγεις. Μερικές φορές η φυγή είναι η πιο εύκολη λύση, ακόμα κι αν πονάει. 

Τι γίνεται όμως όταν καταφέρνεις να συγχωρήσεις; Τότε οι καλές αναμνήσεις ζουν για πάντα και η μνήμη σου αρχίζει να γίνεται επιλεκτική. Θυμάσαι μόνο τις ωραίες στιγμές, τις ευχάριστες αναμνήσεις και τα πρόσωπα της ιστορίας με αγάπη. Αφήνεις πίσω ό,τι σε πόνεσε και προχωράς. Αυτό είναι το μεγαλείο της συγχώρεσης. Ακόμα κι αν κάτι σε πόνεσε πολύ, αν καταφέρεις να συγχωρήσεις, κάποια στιγμή ο πόνος θα περάσει και θα ξεχάσεις. Δε θα θυμάσαι τι είναι αυτό που σε πόνεσε, ούτε πόσο πόνο σου προκάλεσε. Θα θυμάσαι μόνο τα ευχάριστα και θα προχωράς. Η συγχώρεση είναι λύτρωση, αλλά για να το κάνεις αυτό θέλει μεγαλείο ψυχής και πάρα πολλή αγάπη. Δεν είναι εύκολο και πονάει πολύ μέχρι να το πετύχεις, αλλά γίνεται. Αν πιστεύεις πραγματικά σε κάτι, όλα γίνονται... 

Που πάει η αγάπη όταν φεύγει?

Εντάξει σε χώρισε και θύμωσες. Τον έβρισες, του είπες πως δε θες να τον ξαναδείς ποτέ. Ο ψεύτης σου είπε ότι σ' αγαπάει και τώρα την έκανε με ελαφρά! Τον μισείς και θέλεις να τον εκδικηθείς. Είναι το πρώτο στάδιο του χωρισμού. Θα περάσει.

Αμέσως μετά έρχεται η κατάθλιψη. Βλέπεις όλες τις αισθηματικές ταινίες που κυκλοφορούν, ακούς όλα τα τραγούδια που σου αφιέρωνε, βλέπεις όλες τις φωτογραφίες σας και χαλάς τόσα πακέτα χαρτομάντηλα από το κλάμα που άνετα θα μπορούσες να γίνεις μέτοχος στη Zewa. Πίνεις το Βόσπορο και τη Μαύρη Θάλασσα μαζί και γίνεσαι κομμάτια. Κλαις κάθε τρεις και λίγο στον ώμο της κολλητής σου που έχει βαρεθεί να σε ακούει να μιλάς για εκείνον. Τώρα περιμένει αυτή να σου περάσει κι εντωμεταξύ σε εφοδιάζει με άπειρες σοκολάτες που καταβροχθίζεις συνεχώς.

Και μετά έρχεται η αντίδραση. Βγαίνεις για shopping, αλλάζεις χρώμα και κούρεμα στα μαλλιά. Κάνεις καινούριους φίλους, αρχίζεις δίαιτα και γυμναστήριο μαζί. Γίνεσαι μια κούκλα, μια θεά! Έτσι πιστεύεις ότι θα εκτιμήσει  αυτό που έχασε. Βγαίνεις συνέχεια και διασκεδάζεις. Θα του δείξεις εσύ! Είσαι καλύτερα από ποτέ και περνάς τέλεια. Τι νόμιζε ότι θα πεθάνεις; 

Και μετά αρχίζει να σου λείπει... Πρώτα απ' όλα σαν άνθρωπος. Στη συνέχεια καταλαβαίνεις ότι τον αγαπάς. Η αγάπη όταν είναι αληθινή δε χάνεται. Μπορεί να γίνεται θυμός, θλίψη, αντίδραση, αλλά πάντα παραμένει αγάπη. Μπορεί να μη μπορείς να τον έχεις, ίσως αρχίζεις να συνειδητοποιείς κι εσύ ότι είναι καλύτερα να μην είστε μαζί, αλλά ένα κομμάτι σου πάντα παραμένει δικό του και ποτέ πια δε θα είσαι ολόκληρη ξανά. 

Έτσι είναι η αγάπη. Δεν περνάει, δε μεταφέρετε, δεν τελειώνει ποτέ. Όταν αγαπάς αληθινά είναι για πάντα. Δεν ξέρω αν μπορεί να σου συμβεί περισσότερες από μία φορά στη ζωή σου, αλλά έστω κι αυτή τη μία αξίζει να τη νιώσεις όσο κι αν σε πονέσει. 

Απλά την επόμενη φορά που θα ερωτευτείς μην πέσεις στην παγίδα να συγκρίνεις. Δεν πρόκειται να αγαπήσεις κάποιον αν δεν τον αγαπήσεις πρώτα γι' αυτό που είναι και όχι για αυτό που θα ήθελες να είναι. Όσο πιο ανοιχτός είσαι στην αγάπη τόσο πιο εύκολα έρχεται σε σένα. 

Κι επειδή υπάρχουν και happy ends, ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον να ωριμάσετε και να ξαναείστε μαζί. Δε συμβαίνει συχνά κι όταν συμβαίνει είναι πιο δύσκολο να δουλέψει, αλλά εγώ μερικές φορές γίνομαι ρομαντική και θέλω να βλέπω τα παραμύθια να ζωντανεύουν.

PS1: Το άρθρο αυτό είναι αφιερωμένο στη φίλη μου την Ειρηλένα που είναι πάντα δίπλα μου με πολλά πακέτα χαρτομάντηλα και ακόμα περισσότερες σοκολάτες.

PS2: Επίσης το αφιερώνω στη φίλη μου τη Λένα που πιστεύει ότι η αληθινή αγάπη δεν υπάρχει ούτε στα παραμύθια.