Η Μύκονος είναι ένα μέρος μαγικό. Δεν το λέω επειδή μένω εδώ. Ίσως τώρα που το σκέφτομαι ακριβώς γι αυτό να το λέω. Αν δε μείνεις εδώ έστω και για λίγο, αν δεν τη νιώσεις, δε θα καταλάβεις ποτέ γιατί πράγμα μιλάω. Το ξέρουν όμως όσοι έρχονται ξανά και ξανά.
Συνήθως σε γοητεύει από την πρώτη στιγμή. Αν δεν το καταφέρει δεν της κάνεις έτσι κι αλλιώς. Στη Μύκονο νιώθεις την ενέργεια με το που σε φυσήξει το αεράκι. Και κάπως έτσι ξέρεις πως ακόμα κι αν δε μείνεις για πολύ, θα ξαναγυρίσεις.
Η Μύκονος, όπως πολύ σωστά είχε πει μια φίλη, έχει πέπλο. Είναι σαν αρχαία θεά που, αν της ταιριάζεις, σε μαγεύει και σε κρατάει για πάντα. Κι είναι όμορφη. Σε σαγηνεύει. Έχει στυλ και προσωπικότητα. Μπορεί να σου προσφέρει τα πάντα, αλλά το ίδιο εύκολα μπορεί να στα πάρει πίσω αν την υποτιμήσεις. Στη Μύκονο δεν έχουν θέση τα ημίμετρα γι αυτό είναι τόσο έντονη η σχέση.
Μπορεί γι αυτό και οι άνθρωποι που επιστρέφουν πάντα εδώ, για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, να είναι τρελοί. Γιατί μόνο αν είσαι τρελός αντέχεις την ανισορροπία της Μυκόνου. Κι όσο γνωρίζω τους ανθρώπους που μένουν εδώ, όχι από ανάγκη αλλά από επιλογή, τόσο την αγαπώ περισσότερο.
Ακόμα και οι σχέσεις που δημιουργούνται στο νησί, είναι τόσο επιτακτικές, τόσο δυνατές και παράλληλα τόσο περίεργες, όσο και τα συναισθήματα που σου δημιουργεί. Στη Μύκονο όλα γίνονται στον υπερθετικό βαθμό. Δουλεύεις, νιώθεις, αγαπάς, μισείς, κλαις, γελάς, ερωτεύεσαι, χορεύεις. Όλα τα κάνεις πολύ. Πώς λοιπόν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με κάτι λίγο;
Μπορεί για πολλούς η Μύκονος να είναι απλά ένας βράχος στο Αιγαίο και κάποιοι απλά, να βλέπουν μόνο την κοσμοπολίτικη πλευρά της. Ναι, η Μύκονος είναι όλα αυτά. Αν όμως δε τη νιώσεις, δε θα την καταλάβεις ποτέ. Και μπορεί στ' αλήθεια να σε τρελάνει με τις απαιτήσεις της, θα σε ανταμείψει όμως με χρώματα και εικόνες συγκλονιστικές. Και ενέργεια. Μια ενέργεια μοναδική στον κόσμο όσο μοναδική είναι κι αυτή. Ικανή να σε απογειώσει ή να σε αποτρελάνει.
Κάποιος που έφευγε μου είπε...
"Τον αγαπάω αυτόν τον βράχο. Και τους ανθρώπους που είναι πάνω σε αυτόν τους αγαπάω. Γι αυτό έρχομαι."
... Και πόσο δίκιο είχε.
