Writing is a socially acceptable form of schizophrenia...!

Τετάρτη 28 Αυγούστου 2013

Τι έμαθα στη Μύκονο φέτος το καλοκαίρι (part II)

Ο Αύγουστος όπου να 'ναι τελειώνει χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τελειώνει και το καλοκαίρι. Έτσι κι αλλιώς το Σεπτέμβρη γίνονται πάντα τα καλύτερα σ' αυτό το νησί. Παρόλα αυτά το διάστημα αυτό, μου είναι αρκετό για να κάνω τον απολογισμό μου για τη φετινή σεζόν. Ορίστε λοιπόν τι έμαθα φέτος το καλοκαίρι. 


  • Δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτό το νησί που να μην έχει διασυρθεί ούτε μία φορά. Το καλό είναι ότι ξεχνιέται εύκολα, αφού το υλικό είναι τόσο πλούσιο που πάντα έχουν με κάτι νέο να ασχοληθούν. Το κακό είναι πως πάντα έχεις κάνει μια μεγάλη καφρίλα που θα την θυμούνται κατά περιπτώσεις. Αλλά και τι πειράζει; Μήπως κάπως έτσι δεν αφήνεις ιστορία;
  • Η αλκοολική αμνησία είναι μια πολύ γνωστή πάθηση που εξαπλώνεται με μεγάλη ταχύτητα στο νησί των ανέμων. Οι περιπτώσεις ατόμων που δεν έχουν νοσήσει ούτε μία φορά είναι ελάχιστες έως μηδαμινές. Προκαλείται μετά από μεγάλη κατανάλωση αλκοόλ και συνοδεύεται από διάφορα σκηνικά που εσύ δεν είσαι σε θέση να θυμηθείς. Το καλύτερο σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ότι μπορείς πάντα να υιοθετήσεις το ρητό "'ο,τι δε θυμάμαι, δε συνέβη". Αν είσαι τυχερός και δεν θυμούνται και οι άλλοι και τότε όντως δεν έχει συμβεί. Δυστυχώς όμως αυτό δε γίνεται, αλλά who cares? Μήπως είναι κανείς καλύτερος; 
  • Κι όμως, όσα χρόνια κι αν κυκλοφορείς στο νησί πάντα θα υπάρχει κάποιος που δεν είχες δει πότε, που δεν είχες προσέξει ποτέ και μπορεί να κεντρίσει το ενδιαφέρον σου σε ανύποπτη στιγμή. Και τότε είναι που σκέφτεσαι "καλά εγώ σε άλλο νησί ζούσα;". Το μόνο σίγουρο είναι πάντως ότι κάποια στιγμή θα πέσεις πάνω του. Το αν η σύγκρουση θα είναι μετωπική ή απλώς θα περάσει και δε θα ακουμπήσει είναι ένα άλλο θέμα.
  • Όπως υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην είχα δει ποτέ, άλλο τόσο υπάρχουν κι εκείνοι που δεν έτυχε να γνωριστούν με την Ιωάννου. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που γνωρίζουν τη Σοφία και μετά πέφτουν συνεχώς πάνω στον τυφώνα Ιωάννου. Τι να κάνεις; Κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε καν εγώ.
  • Τα χαστούκια απαγορεύονται δια ροπάλου αν δε συνοδεύονται από σεξ. Δεν ξέρω τι τους πιάνει μερικούς κι επειδή έτυχε να γνωριστείτε λίγο καλύτερα θεωρούν ότι ενώ μπορούν να καυλαντίζουν με όποια βρουν, όταν κάνεις εσύ κάτι παρόμοιο θεωρούν ότι το κάνεις για να τους μπεις στο μάτι. Το σεξ δεν είναι σχέση κι από τη στιγμή που δε με συνοδεύεις και δεν έχουμε κάτι, είμαι ελεύθερη να κάνω ό,τι θέλω. Πόσο μάλλον όταν το κάνεις κι εσύ. Στην περίπτωση αυτή τα χαστούκια επιστρέφονται με την πρώτη ευκαιρία. 
  • Οι φιλίες εδώ στο νησί είναι κάτι υποκειμενικό. Όλοι είμαστε μακριά από τους δικούς μας ανθρώπους και η καθημερινή επαφή μας φέρνει κοντά με άτομα που σε διαφορετική περίπτωση ίσως να μην άξιζε να έχουμε στη ζωή μας. Όπως για παράδειγμα τα άτομα που έρχονται μόνο και μόνο επειδή θέλουν να πάρουν συγκεκριμένα πράγματα κι όταν βρουν αυτό που ψάχνουν στο πρόσωπο κάποιου άλλου, εξαφανίζονται με τον χειρότερο τρόπο. 
  • Να μη μιλήσω και για τις λυκοφιλίες. Συνήθως προέρχονται από νέα κοριτσάκια που ήρθαν πρώτη φορά στο νησί και σου κάνουν τις γλυκούλες μέχρι να δικτυωθούν. Μετά εξαφανίζονται κι αν καμιά φορά σε συναντήσουν στο δρόμο αρχίζουν τα "αγάπη μου, γλυκούλα μου τι κάνεις; Χαθήκαμε" και τέτοια και πριν στρίψεις στη γωνία καλά καλά σου έχουν ράψει ένα κουστουμάκι στις κολλητές τους, δυο φορές τα μέτρα σου. Το ίδιο ισχύει και για τους κουτσομπόληδες άντρες, όσο επίσης και για διάφορες άλλες μόνιμες ή μη μόνιμες κατοίκους του νησιού. 
  • Από την άλλη, μπορείς να κάνεις και πολύ ισχυρές φιλίες. Ίσως επειδή η καθημερινή επαφή έχει το πλεονέκτημα να σε κάνει δεις πιο γρήγορα αν ο άλλος σου κάνει ή όχι. Κι ευτυχώς έχω περισσότερα από αυτά τα άτομα στο νησί.
  • Έζησα να το ακούσω κι αυτό. Άντρες που ζήτημα να έχουν πηδήξει μια φορά νηφάλιοι όλο το καλοκαίρι, όταν τους πει γκόμενα ότι ήταν μεθυσμένη χθες και δε θυμάται πολλά πράγματα, έχουν το θράσος να πουν ότι τα μεθυσμένα γαμήσια δεν τα γουστάρουν. Πήδα αγοράκι μου καμιά φορά νηφάλιος και έλα μετά να το πεις. Ουστ.
  • Όλοι σ' αυτό το νησί έχουν τα ψυχολογικά τους και ειδικά όσοι έρχονται χρόνια για δουλειά εδώ. Είναι που η ζωή είναι τόσο έντονη και σε συνεπαίρνει. Θες δε θες θα παρασυρθείς το καλοκαίρι και θα πιεις παραπάνω και θα καυλαντίσεις ακόμα περισσότερο. Έτσι κι αλλιώς η προσφορά εδώ είναι πάντα μεγαλύτερη της ζήτησης και κάπως έτσι σε παίρνει η μπάλα. Με το που πάει να τελειώσει ο Αύγουστος όμως, αρχίζουν όλοι τη γκρίνια. Και πόσα χρόνια ακόμα θα είμαι εδώ; Και που θα πάει όλο αυτό; Και πότε εγώ θα βρω μια κοπέλα να αράξω και να κάνω οικογένεια; Φυσικά και την επόμενη χρονιά εδώ είναι πάλι και κάνουν χειρότερα, αλλά ούτε αυτό έχει σημασία.
  • Βέβαια, όχι πως οι Μυκονιάτες είναι καλύτεροι. Οι ίδιοι είναι που αν βρουν καμιά μικρούλα να τους κάνει τα γούστα θα την έχουν για τις επίσημες εμφανίσεις, θα την κλειδώσουν στο σπίτι και όλο το καλοκαίρι θα γαμάνε ό,τι βρουν. Αλλά η σχέση είναι σχέση. Μαλακίες θα λέμε τώρα; Έρχεται και χειμώνας, πώς θα περάσει;
  • Κάθε χρόνο αναρωτιέμαι και πιο πολύ. Τελικά οι djs ξεπέρασαν σε αριθμό τους υπόλοιπους κατοίκους ή έχουν ακόμα; Κι εντάξει, έμαθες να κάνεις αλλαγές στα κομμάτια και κάποιοι έχουν κάνει και όνομα. Είναι ανάγκη να τη βλέπουν μετά; Και καλά να τη βλέπουν στα 20χρονα που ήρθαν φέτος στο νησί ή στις τουρίστριες, αλλά να τη βλέπεις και στους φίλους σου πάει πολύ. Σε γνωρίζαμε και πριν τη δεις φίρμα και σου κάναμε και σαπόρτ. Άει κουκλίτσε μου άλλαξε τα cdακια σου κι άσε το ύφος χιλίων Καρδιναλίων γι' αυτούς που δε σε ξέρουν.  
  • Φέτος νομίζω επίσης ότι μεγάλωσα λίγο. Όχι δεν έβαλα πολύ μυαλό, τις έκανα τις κρεπάλες μου και τους διασυρμούς μου και φέτος. Απλώς όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο παλαιότερα. Εξάλλου, το σώμα μου κουράζεται περισσότερο και δεν αντέχει τόσο όσο παλιά. Κι επίσης βαρέθηκα τα χαζοξενύχτια. Αυτό που αρνούμαι να βαρεθώ είναι τα πάρτυ στο Cavο που μπορεί μεν να είναι πια μετρημένα, αλλά δε γίνεται να μη δώσω το παρόν. Με τραβάει το μέρος πως να το κάνουμε.
Σε λίγο η σεζόν τελειώνει και ήταν μια καλή σεζόν. Με τα πάνω της, τα κάτω της, τα ξεκαθαρίσματά της και τις πολύ καλές της στιγμές. Και του χρόνου πάλι εδώ θα είμαι, για να μάθω περισσότερα. Προς το παρόν όμως λέω να απολαύσω το φθινόπωρο που έρχεται και είναι πάντα πολλά υποσχόμενο. Γιατί πάντα τα καλύτερα γίνονται στο τέλος.